Ο Α. Παπανδρέου στη δεκαετία του '80 το αποκαλούσε «όργανο της παγκόσμιας συντήρησης» και τους εκπροσώπους του «λύκους». Πιο κομψά ο υπουργός Οικονομίας, Γ. Αλογοσκούφης, την προηγούμενη Τρίτη, το χαρακτήρισε «θιασώτη της απότομης προσαρμογής».

Ο λόγος, βέβαια, για το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), το οποίο την προηγούμενη βδομάδα βρέθηκε και πάλι στην επικαιρότητα με αφορμή τις βάρβαρες προτάσεις που διατύπωσε στην έκθεσή του για την ελληνική οικονομία. Μεταξύ άλλων «προτείνει» την εφαρμογή παρατεταμένης δημοσιονομικής λιτότητας, η οποία μάλιστα θα πρέπει να ενταθεί μετά το 2010... Χρόνος-ορόσημο, γιατί, όπως υποστηρίζει, από το σημείο αυτό θα ενταθεί το πρόβλημα της δημοσιονομικής επιβάρυνσης από τη γήρανση του πληθυσμού, αλλά και από τα δαπανηρά συστήματα Υγείας και Πρόνοιας... Η επόμενη πρόταση, η οποία έρχεται ως επακόλουθο της πρώτης, είναι η λήψη άμεσων μέτρων σε ασφαλιστικό σύστημα και στους τομείς της Υγείας και της Πρόνοιας.

Ηδη το υπουργείο Απασχόλησης κινήθηκε άμεσα, με δηλώσεις του Π. Παναγιωτόπουλου, ο οποίος άφησε ανοιχτό το ζήτημα συνταξιοδότησης όλων στα 65, της κατάργησης των πρόωρων συντάξεων, των βαρέων και ανθυγιεινών, λέγοντας πως αυτά θα εξεταστούν στον «κοινωνικό διάλογο» που θα ανοίξει το 2006, σπεύδοντας να σημειώσει απλά πως «προσωπικά» δεν εισηγείται κάτι τέτοιο! Το ΔΝΤ ζητά επίσης την ιδιωτικοποίηση όλων των ΔΕΚΟ και νέες μεγάλες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις (κατάργηση κατώτατου μισθού, ελεύθερες απολύσεις, σύνδεση των μισθολογικών αυξήσεων με τα επίπεδα της παραγωγικότητας και τον μέσο κοινοτικό πληθωρισμό).

Βέβαια, ούτε ο Α. Παπανδρέου - σε εποχές που ο συσχετισμός των ταξικών και γεωπολιτικών δυνάμεων ήταν εντελώς διαφορετικός - ούτε ο Γ. Αλογοσκούφης σήμερα, μπορεί να χαρακτηριστούν αντίθετοι με τις συνταγές του ΔΝΤ. Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να χαρακτηριστούν αντίπαλοι με τις απόψεις ενός οργανισμού, η δράση του οποίου έχει καταγγελθεί διεθνώς για τα ανείπωτα βάσανα, την εξαθλίωση και τη φτώχεια που έχει προκαλέσει σε βάρος ολόκληρων λαών του πλανήτη. Οι ρητορικής φύσης «επιθέσεις» και «διαφοροποιήσεις» από το ΔΝΤ αποτελούν απλά πρόσφορο έδαφος για την καλλιέργεια της δημαγωγίας και της δημοκοπίας ή για προβολή εκβιαστικών διλημμάτων του τύπου «πρόσεξε γιατί υπάρχει και το ΔΝΤ». Επί της ουσίας, αυτοί που κατά καιρούς το ξορκίζουν για τις ακραίες και βάρβαρες αντιλαϊκές προτάσεις, έχουν πρώτα συμφωνήσει και αποδεχτεί τις ...συστάσεις του.

Με αφορμή τη δημοσιοποίηση του προσχεδίου της έκθεσης, με το οποίο, όπως ομολογεί και ο Γ. Αλογοσκούφης, προτείνεται η λεγόμενη θεραπεία σοκ - εφαρμόστηκε σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, στο Μεξικό, καθώς και σε χώρες της Α. Ευρώπης μετά τις ανατροπές -κάναμε μια σύντομη αναδρομή στο περιεχόμενο εκθέσεων του ΔΝΤ για τη χώρα μας, αρχής γενομένης από το 1985...

Οι γενικές διαπιστώσεις που έγιναν μπορούν να συνοψιστούν στα ακόλουθα:

• Η φρασεολογία των κειμένων έχει μείνει σχεδόν αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου. Τα κείμενα είναι διάσπαρτα από λέξεις όπως «πρέπει», «ενθαρρύνει», «απαιτείται». Δε λείπουν τα «μπράβο» όπου διαπιστώνουν ...πρόοδο στην υλοποίηση των αντιλαϊκών τους συνταγών, όπως στην τελευταία έκθεση όπου αναφέρουν: «Τα σχέδια των αρχών να αναμορφώσουν τη λειτουργία των ΔΕΚΟ είναι αξιέπαινα»! Τους συντάκτες των εκθέσεων ουδόλως τους ενοχλούν οι αλλαγές του πολιτικού προσωπικού στο σύστημα διακυβέρνησης. Αν δηλαδή έχουν απέναντί τους το ΠΑΣΟΚ ή τη ΝΔ.
• Ολες οι προτάσεις-υποδείξεις που έχουν κατά καιρούς γίνει, είτε εφαρμόζονται, είτε βρίσκονται στη διαδικασία της «ζύμωσης» στην κατεύθυνση της εφαρμογής, με κάποιες χρονικές διαφορές. Το ΔΝΤ ζητά να γίνουν σήμερα και η εκάστοτε κυβέρνηση τα υλοποιεί μετά την πάροδο κάποιου χρόνου... Αυτό βέβαια ισχύει και σήμερα, όπου τίθεται θέμα κατάργησης του κατώτατου μισθού, υπογραφής ατομικών συμβάσεων, κατάργησης των περιορισμών στις απολύσεις, κλπ.
• Οι συστάσεις που διατύπωναν κάθε φορά προς τους εκάστοτε κυβερνώντες συμβάδιζαν με τις διάφορες φάσεις ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού και το επίπεδο της ταξικής πάλης. Δεν ήταν δηλαδή ούτε αιθεροβάμονες, ούτε ουτοπιστές... Ετσι, τη δεκαετία του '80 προβάλλουν την ανάγκη της μείωσης του υψηλού πληθωρισμού (κατάργηση της ΑΤΑ) και της αύξησης των καπιταλιστικών κερδών. Στις αρχές της δεκαετίας του '90 έμφαση έδιναν στην αντιμετώπιση του δημοσιονομικού προβλήματος, στις ιδιωτικοποιήσεις και στις προβληματικές επιχειρήσεις. Από τα τέλη της δεκαετίας του '90, το κέντρο βάρους μετατοπίστηκε στο Ασφαλιστικό και στο Εργασιακό. Εχουμε δηλαδή μια συνεχή κλιμάκωση των αιτημάτων, στην κατεύθυνση της υλοποίησης του στρατηγικού στόχου: Τη δημιουργία μιας πλήρως φιλελευθεροποιημένης οικονομίας, όπου το κεφάλαιο θα έχει μόνο δικαιώματα και οι εργαζόμενοι μόνο υποχρεώσεις...

Μετά τις γενικές αυτές επισημάνσεις, αν θέλουμε να δώσουμε ένα γενικό χαρακτηρισμό του ΔΝΤ (κάτι που ισχύει βέβαια και για τον ΟΟΣΑ και την ΕΕ) αυτός ασφαλώς θα ήταν ότι αποτελεί διεθνή καπιταλιστικό οργανισμό που πασχίζει για την ενίσχυση του κεφαλαίου. Οι διεργασίες που γίνονται ανάμεσα στο «πόπολο» και στα πολιτικά κόμματα, οι εκλογές, ο σχηματισμός κυβερνήσεων, τα κοινοβουλευτικά όργανα, δεν το αφορούν. Η ύπαρξή του σηματοδοτεί την τάση του σύγχρονου καπιταλισμού για ενίσχυση της εκμεταλλευτικής δράσης του κεφαλαίου και των ιδιοκτητών του και γι'αυτό το σκοπό επεξεργάζεται και δίνει τις συνταγές του.