H ώρα είναι περασμένες δώδεκα. Κι έχουμε χάσει το λογαριασμό. Ποιος είναι πάνω, ποιος τραγουδάει... Κόσμος πολύς και οι τρεις σκηνές γίνονται μία. Σε κέφι, παλμό, ζωντάνια. Η μεγάλη κόκκινη παρέα σε παρασέρνει να μοιραστείς και τούτη τη βραδιά μαζί της. Και ξεχνάς ότι είσαι εδώ για να καταγράψεις.

Εξάλλου, πώς γίνεται να καταγραφεί και να χωρέσει σε μερικές αράδες τούτο το κόκκινο καραβάνι που επί τέσσερις βραδιές σεργιάνισε ακούραστα και με πείσμα στις ψυχές όλων όσοι βρέθηκαν στα Ιλίσια; Τι να πρωτογράψεις για να μην αδικήσεις τόσες εικόνες, τόσες ατάκες, τόσους στίχους, τόσα συναισθήματα; Πώς να μεταφέρεις στο χαρτί το χασαποσέρβικο εκείνης της ΚΝίτισσας, του Παλαιστίνιου και του Σουδανού στο χώρο της Διεθνούπολης; `Η τις μούντζες που ρίχνει μια παρέα 10χρονων πιτσιρικάδων στην αφίσα με όσους «τα φέρετρα γεμίζουν»; Πώς να αποτυπώσεις την οργή εκείνης της γυναίκας όταν μιλάει για τους «μπακάληδες θανάτων»; Το ύφος του νεαρού εργάτη την ώρα που λέει στην παρέα του «θέλουν να μας κάνουν να ντρεπόμαστε για τις απεργίες και τις αργίες και να είμαστε περήφανοι για την ανεργία»; `Η τον τσαμπουκά των Ιταλών ροκάδων όταν φωνάζουν απ' το μικρόφωνο «Είμαστε κομμουνιστές. Και είμαστε περήφανοι γι' αυτό».

Τέσσερις νύχτες. Ομορφες, ξεχωριστές, δυνατές βραδιές. Κόκκινες, γιατί «βλέπεις αυτό το χρώμα μάς έχει απομείνει, τ' άλλα τα ρήμαξαν». Και η αλήθεια παντού, διάχυτη. Γραμμένη σε λέξεις απλές, ειπωμένη σε γλώσσα συνηθισμένη και καθημερινή, καθώς «οι άλλες μόνο για γλείψιμο και ψέματα κάνουν. Τώρα πια τους μάθαμε». Και η Ιστορία εδώ. Να δίνει το δικό της «παρών» κι άλλη μια μάχη κόντρα στις δίδυμες αδελφές, τη λησμονιά και τη συγνώμη, πετώντας στο περιθώριο μωρολογίες του τύπου «η λήθη είναι η μόνη οδός, ξεχνώντας αυτομάτως συγχωρείς».

Οχι, σε τούτη τη γιορτή δεν «πίνεις για να ξεχάσεις», ούτε δίνονται συγχωροχάρτια. Σε κανέναν από κείνους που έχουν κάνει το θάνατο, την εκμετάλλευση, την ανεργία και τη φτώχεια «ηχώ του δικού σου ονόματος». Πολύ περισσότερο όταν η κοινή διαπίστωση όλων, «τα πράγματα είναι δύσκολα και θα δυσκολέψουν κι άλλο», δεν αφήνει περιθώρια για παραμύθιασμα. Ούτε χώρο για δάκρυα αφήνει. Οχι, σε τούτη τη γιορτή ακόμη κι όταν το δάκρυ κατεβαίνει, γίνεται κάτι άλλο, οργή, κι αναρωτιέσαι «ως πότε θα γίνεσαι γι' αυτούς αργαλειός, αλέτρι και σπαθί και φτυάρι;». Πείσμα, μέχρι «το όνειρο να γίνει ζωή». Συνείδηση: «Είμαστε πολλοί, είναι λίγοι»!