Από το «Παραμύθι με λυπημένο τέλος», που κυκλοφόρησε το 1995, στις «Κακές Συνήθειες», στις «Βυθισμένες Αγκυρες», στον πιο πρόσφατο «Η μόνη μου πατρίδα είναι ο Χρόνος», κλείνει μια δεκαετία δημιουργικής παραγωγής για τον Μίλτο Πασχαλίδη. Ετσι, αποφάσισε να το γιορτάσει με μια συναυλία με τη συμμετοχή κάποιων από τους ανθρώπους που συνεργάστηκε αυτά τα χρόνια. Την Πέμπτη 1η του Σεπτέμβρη, η γιορτή θα γίνει στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη», στο Βύρωνα και θα έχει τίτλο «Εχουν περάσει χρόνοι δέκα...». Η βραδιά επιφυλάσσει εκπλήξεις, ερμηνευτικές και μουσικές - που θα ηχογραφηθούν και θα κυκλοφορήσουν σε cd το φθινόπωρο. Οι γιορτές δίνουν την ευκαιρία της «συνάντησης», που την έχουμε ανάγκη, στους χαλεπούς καιρούς της απομόνωσης και της μοναξιάς. Το να «κοινωνείς» την επαφή και την επικοινωνία είναι ευκαιρία, που δε σου χαρίζεται, αλλά την επιλέγεις. Οι ευχές μας γίνονται καινούριο τραγούδι ανάγκης και ελπίδας.

Στη γιορταστική συναυλία του Μιλτιάδη Πασχαλίδη, συμμετέχουν: Βαγγέλης Γερμανός, Μαργαρίτα Ζορμπαλά, Χρήστος Θηβαίος, Κώστας Λειβαδάς, Δημήτρης Μητροπάνος, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Χαΐνηδες, Γιάννης Χαρούλης. Ενορχήστρωση: Στέργιος Γαργάλας. Εισιτήρια προπωλούνται στα δισκοπωλεία «Metropolis» και στα ταμεία του Φεστιβάλ Βύρωνα στο Σύνταγμα και στο Θέατρο Βράχων. Τιμή εισιτηρίου: 15 ευρώ.

- Εχουν περάσει χρόνοι δέκα, τι έφεραν και τι όχι από όσα περίμενες;

- «Δεν είμαι σίγουρος, πριν 10 χρόνια δεν είχα ιδιαίτερες προσδοκίες, συνεπώς ήμουν τελείως απροετοίμαστος για ό,τι επακολούθησε. Το βέβαιο είναι ότι πήρα πολλή χαρά από την αγάπη και την αποδοχή που έδειξε μια μερίδα του κοινού στα τραγούδια μου».

- Ολα ξεκίνησαν από ένα παραμύθι με λυπημένο τέλος. Η μελαγχολία του καλλιτέχνη συναντήθηκε με την αισιοδοξία του ανήσυχου πολίτη και έγινε «κακή» και ταυτόχρονα γλυκιά συνήθεια;

- «Το "παραμύθι" ήταν η αφετηρία. Με άγνοια του κινδύνου, ρομαντική διάθεση και περισσό θράσος. Μετά, μπήκε το νερό στο αυλάκι, οι κακές συνήθειες και οι βυθισμένες άγκυρες με βοήθησαν να ανακαλύψω τη μουσική μου ταυτότητα. Υποπτεύομαι ότι, τελικά, η μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος»...

- Ποια είναι η στάση του σύγχρονου τραγουδοποιού, σε σχέση με όσα βιώνουμε σήμερα;

- «Η μεγαλύτερη παγίδα είναι απαξίωση. Δηλαδή να απαξιώνουμε ό,τι δε μας ταιριάζει ή ό,τι δε μας αρέσει. Νομίζω ότι η μόνη στάση είναι η διαρκής εγρήγορση σε κάθε επίπεδο. Καμιά φορά ακούω να λένε ότι τα τραγούδια δεν μπορούν να σταματήσουν τον πόλεμο. Εχω να απαντήσω ότι ο Ντίλαν και η Μπαέζ με τα τραγούδια τους, ουσιαστικά, σταμάτησαν τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Αφού έγινε, μπορεί να ξαναγίνει».

- Δημιουργός, συνθέτης και στιχουργός, ερμηνευτής, αυτό που λέμε τραγουδοποιός. Θα μπορούσαμε να το μεταφράσουμε με μια λέξη ελευθερία, σε μια αγορά που προσπαθεί να ελέγξει και να επιβάλει;

- «Θα το έλεγα μάλλον αυτοδιάθεση. Χωρίς να σημαίνει ότι το πακέτο "3 σε 1" είναι αυτοσκοπός. Ο στόχος είναι να πούμε καλά τραγούδια, όχι να βάζουμε όσες περισσότερες υπογραφές μας υποδεικνύει η ματαιοδοξία μας».

- Ο δημιουργός έχει σήμερα τη θέση που του αξίζει στην ελληνική δισκογραφία, ή είναι τα «ψιλά γράμματα» μέσα σε «φωτεινές επιγραφές» ερμηνευτών;

- «Η ελληνική δισκογραφία πάει κατά διαόλου ως προς τις πωλήσεις. Ως εκ τούτου, κάνει σπασμωδικές κινήσεις, σαν τον μέλλοντα πνιγμένο που πάει να πιαστεί απ' τα μαλλιά του. Νομίζω ότι οι τραγουδοποιοί, παρόλο που πιθανόν να εγκαταλείψουν τελευταίοι το καράβι, δύσκολα θα πνιγούν».

- Πέρα από τα τραγούδια που ερμήνευσες αυτά τα χρόνια ο ίδιος στην προσωπική σου δισκογραφία, έχεις γράψει και τραγούδια που ερμήνευσαν άλλοι σπουδαίοι τραγουδιστές, που έχουν γίνει και επιτυχίες. Ενιωσες την ανάγκη να τα αγκαλιάσεις κάποτε εσύ ερμηνευτικά;

- «Αυτή η ανάγκη υπάρχει πάντα. Θες και συ να πας το παιδί σου βόλτα, όχι μόνο να το πηγαίνει ο νονός του. Θα γίνει εν καιρώ, αλλά δε με απασχολεί ιδιαίτερα. Προτιμώ να παλεύω με νέα τραγούδια, με καινούριες ιδέες και προκλήσεις».

- Και τι σημαίνει για σένα πρόκληση;

- «Να μπορείς να αγγίξεις την ευαισθησία του ακροατή, χωρίς να μεταχειριστείς ευτελή μέσα, ευτελή λόγια και κάθε είδους λαϊκισμό».

- Σήμερα η δισκογραφία μοιάζει να είναι ένα μεγάλο φασφουντάδικο που λειτουργεί δίπλα σε ένα νοικοκυρεμένο, νόστιμο και υγιεινό, ένα κλασικό εδεσματοποιείο. Αυτό φέρνει σε αμηχανία ή δίνει μεγαλύτερη δύναμη και πείσμα στους δημιουργούς του ποιοτικού τραγουδιού;

- «Αμηχανία θα έχω, όταν πάψει το δικό μας εστιατόριο να φτιάχνει νόστιμο σπιτικό φαΐ. Δεν ανταγωνίζομαι τα ετοιματζίδικα, δε θεωρώ ότι κάνουμε την ίδια εργασία».