Το αεροπλάνο είχε προορισμό την Πράγα. Μέσα στις βαλίτσες των επιβατών θα ήτανε τακτοποιημένοι οι ταξιδιωτικοί οδηγοί της πόλης, ενημερωτικοί και πολύχρωμοι. Προπαντός πολύχρωμοι, όπως πρέπει να είναι τα βιβλία που περιγράφουν όνειρα και παραπέμπουν σε τόπους χαράς. Με πληροφορίες για τη γέφυρα του Καρόλου, με τα επίχρυσα αγάλματα δεξιά κι αριστερά, να αστράφτουν στο μελαγχολικό ήλιο της Μεσευρώπης, όπου υπαίθριοι ζωγράφοι αποτυπώνουν τα πρόσωπα των τουριστών και οι μικροπωλητές πουλάνε καρτ ποστάλ με το «χράτσανι», το λόφο με το παλιό κομμάτι της πόλης, το σπίτι του Κάφκα βαμμένο κόκκινο κι άλλες με το άγαλμα του J. Huss και το μηχανικό ρολόι με τους δώδεκα Αποστόλους, την ταβέρνα του στρατιώτη Σβέικ. Κι ο ποταμός Μολδάβα να κυλάει ορμητικός, όπως η μουσική του Σμέτανα. Τα πλωτά εστιατόρια, όπου ένα βράδυ, δίπλα σε ένα μπουκάλι κρασί «Val Policella», ορκίστηκα πως θα ξαναγυρίσω στην Πράγα, την πιο ωραία πόλη της Ευρώπης, την πιο αυθεντική, όπου περπατώντας περνάς από τη μια εποχή στην άλλη, μαθαίνεις την ιστορία της αρχιτεκτονικής, βλέπεις το παράθυρο, απ' όπου και η ιστορική «εκπαραθύρωση», που έγινε αφορμή για τον Τριακονταετή Πόλεμο.

Δεν τα κατάφερα όμως γιατί, βλέπεις, τη ζωή μας δεν την ορίζουμε εμείς. Το τέλος του ταξιδιού δεν είναι στο δικό μας το χέρι. Κανένας δεν μπορεί να μας βεβαιώσει πως ο ταξιδιωτικός οδηγός που κουβαλάμε στις βαλίτσες μας θα φτάσει μέχρι τη γέφυρα του Καρόλου και η απόφασή μας να περπατήσουμε στους δρόμους της Ιστορίας, της ξενοιασιάς και του εφήμερου ονείρου θα γίνει όπως το συμφωνήσαμε με τον εαυτό μας και όχι με την αεροπορική εταιρία «Helios», που έστελνε τα αεροπλάνα της, όμοια με φέρετρα, να ταξιδεύουν, χωρίς φροντίδα, χωρίς την απαραίτητη «λάτρα», χωρίς να περνάει από το σκουριασμένο μυαλό της πως οι άνθρωποι που ταξίδευαν με τα σμπαραλιασμένα φτερά της, για να βρεθούν ένα αυγουστιάτικο βράδυ δίπλα στο Μολδάβα, κάτω από το άγαλμα του J. Huss, θα τελείωναν το εφήμερο όνειρό τους στις πλαγιές του Γραμματικού, παρανάλωμα θλιβερό στο όνομα του κέρδους και του ανταγωνισμού.

Στο όνομα της βαρβαρότητας που πλημμυρίζει η «ελεύθερη αγορά» και που απειλεί την καθημερινή μας ζωή, τα όνειρα των παιδιών μας, που όλο και πιο πολύ στερούνται την ομορφιά των ξένοιαστων δρόμων, τα τραγούδια των μουσικών ποταμών και τα χρώματα των υπαίθριων ζωγράφων. Στο όνομα της βαρβαρότητας που δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι αυτό που κρύβεται πίσω από το γέλιο ενός μικρού παιδιού. Δεν μπορεί να καταλάβει τη σημασία του ήχου ενός νικητήριου κραυγασμού. Των βημάτων ενός ερωτευμένου ζευγαριού, που βιώνει το μήνυμα της επανάστασης, ως διεκδίκηση μιας γεμάτης ζωής, ως την αέναη ανάγκη της αναπαραγωγής ενός άλλου κόσμου, με άλλα λόγια χωρίς ανερμήνευτους θανάτους, χωρίς τη μετατροπή του θρήνου σε αναζήτηση θεαματικότητας και στη μέθη της πρώτης είδησης είτε μιλάει για αίμα, αυτή στις πλαγιές του Γραμματικού, είτε για τα σβησμένα μάτια της νεκρής από τη Βέροια.

Κι όμως κι αυτή τη φορά τα ελληνικά ΜΜΕ έπεσαν ακόμα μια φορά στην ίδια την παγίδα. Μετέτρεψαν τη φρικτή τραγωδία του αεροπορικού δυστυχήματος σε ενδιαφέρον αστυνομικό θρίλερ. Αναζήτησαν με αγωνία απάντηση στο ερώτημα: Ητανε παγωμένοι οι νεκροί του Γραμματικού ή όχι; Εκαναν λάθος οι πιλότοι ή όχι; Και το τρίτο πρόσωπο στο πιλοτήριο τι προσπαθούσε να κάνει; Κανείς δεν τόλμησε να δείξει με απειλητικό δάχτυλο τα γραφεία της αεροπορικής εταιρίας «Helios», όπου βρίσκεται η απάντηση. Ο ανταγωνισμός, να ο μοναδικός ένοχος!