«Η υπογραφή από την Τουρκία του πρωτοκόλλου τελωνειακής σύνδεσης με την ΕΕ δε σημαίνει αναγνώριση της Κύπρου». Αυτό τόνισαν χτες σε κοινή συνέντευξη Τύπου, ο Βρετανός πρωθυπουργός και προεδρεύων της ΕΕ, Τόνι Μπλερ και ο Τούρκος ομόλογός του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, μετά τη συνάντησή τους στο Λονδίνο. Ενώ, λοιπόν, μέχρι και τη Σύνοδο του Δεκεμβρίου, οι 25 επιχειρούσαν να «πουλήσουν» τη δέσμευση της Τουρκίας να υπογράψει τη διεύρυνση της τελωνειακής ένωσης και με τα 10 νέα κράτη - μέλη, προκειμένου να ξεκινήσουν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις, σαν «ντε φάκτο» αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας, σήμερα επιβεβαιώνεται ότι δεν ήταν παρά απλά ένα πολιτικό παιχνίδι.

Η Τουρκία θα υπογράψει το Πρωτόκολλο της Αγκυρας, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα αναγνωρίσει και διπλωματικά την Κυπριακή Δημοκρατία, δηλώνουν Μπλερ και Ερντογάν εν χορώ, παρά τις κορόνες της ΕΕ ότι η «Αγκυρα υπέγραψε με 25 κράτη - μέλη». Η είσοδος της Κύπρου στην ΕΕ για να λύσει το πρόβλημα της κατοχής, αποδεικνύεται φενάκη και γυρίζει μπούμερανγκ. Η λέσχη των 25 δεν υπολογίζει ότι η Τουρκία που ζητά να ενταχθεί στην ΕΕ κατέχει με στρατό, παράνομα τμήμα άλλη χώρας - μέλους, αλλά τι θα κερδίσει.

Οπως δήλωσε ο Βρετανός πρωθυπουργός, μετά τη συνάντησή του με τον Τούρκο ομόλογό του «υπενθυμίζεται σαφώς πως η υπογραφή του πρωτοκόλλου από την Αγκυρα δεν αφορά στην αναγνώριση της Κύπρου», σβήνοντας και την παραμικρή αμφιβολία ότι η ΕΕ θα προχωρήσει στην ενταξιακή προοπτική της Τουρκίας, προαπαιτώντας λύση του προβλήματος. Οπως έγινε γνωστό μάλιστα και από τη συνεδρίαση των Μόνιμων Αντιπροσώπων της ΕΕ, η διάθεση είναι να γίνει αποδεκτή ακόμα και η δήλωση της Τουρκίας, που δε θα αναγνωρίζει την Κύπρο, σε περίπτωση, που δεν επηρεάζει την τελωνειακή ένωση, δηλαδή τα οικονομικά συμφέροντα της Ενωσης. Ο Τ. Μπλερ δε δίστασε να παρουσιάσει την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, ακόμα και ως «θέμα ασφάλειας»...

Σε δηλώσεις του ο Ρ. Τ. Ερντογάν σημείωσε στους δημοσιογράφους ότι «θέλουμε να κάνουμε μία εποικοδομητική διακήρυξη. Θα επαναλάβουμε το προφανές: η θέση μας να μην αναγνωρίζουμε την Κύπρο όσο δεν υπάρχει μία συμφωνία ουδέποτε πρόκειται να αλλάξει», παραπέμποντας στο ΟΧΙ των Ελληνοκυπρίων στο «σχέδίου Ανάν».

Ενώ, λοιπόν, ο Τ. Μπλερ επιβεβαίωνε με κάθε δυνατό τρόπο ότι το πρωτόκολλο δε σημαίνει αναγνώριση και δεσμευόταν για έναρξη των διαπραγματεύσεων με την Τουρκία στις 3 Οκτώβρη, σε περίπτωση που η Αγκυρα υπογράψει, παράλληλα υποσχόταν στον Κύπριο Πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο, να εκμεταλλευτεί τη βρετανική Προεδρία για «διασφάλιση της ενοποίησης του νησιού»...

Σε συνέντευξη Τύπου, μετά τη συνάντηση με τον Κύπριο Πρόεδρο, ο Βρετανός πρωθυπουργός δήλωσε ότι «όλοι επιθυμούν ένα ενωμένο νησί. Ολοι, επίσης, επιθυμούν να είναι η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ενωση». Οπως ισχυρίστηκε, «Ουσιαστικά όλοι επιθυμούν το ίδιο, αλλά έχουν διαφορετική άποψη για το πώς θα το αποκτήσουν. Το ερώτημα είναι πώς θα βάλουμε αυτά τα πράγματα μαζί. Θα είναι προς το εξαιρετικό συμφέρον όλων όταν συμβεί αυτό».

Από την πλευρά της Λευκωσίας, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Κύπρος Χρυσοστομίδης, υποστήριξε ότι «διαπιστώθηκε σύμπτωση απόψεων για τα ευρωπαϊκά θέματα και διατυπώθηκε κοινή θέση για προώθηση των προσπαθειών λύσης και επανένωσης του νησιού».

Η ΕΕ προωθεί την έναρξη των διαπραγματεύσεων με την Τουρκία, χρησιμοποιώντας την Κύπρο, σαν έναν «άσο στο μανίκι», που θα χρησιμοποιήσει εάν και εφόσον παραστεί ανάγκη. Ετσι έχουμε το φαινόμενο των διπλών διαβεβαιώσεων προς Αγκυρα και Λευκωσία, με τη μία να ακυρώνει την άλλη, καθώς η προεδρία της ΕΕ διαβεβαιώνει την Κυπριακή πλευρά ότι θα ενεργήσει για την προώθηση της επανένωση του νησιού, ενώ επιβεβαιώνει ότι η τελωνειακή ένωση δεν είναι αναγνώριση. Αφήνει έτσι να εννοηθεί, ξεκάθαρα, ότι στόχος της ΕΕ είναι το άνοιγμα των αγορών της και η εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος προτεκτοράτου στην Κύπρο, που δε θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πολιτών της, αλλά τα γεωστρατηγικά συμφέροντα της Ενωσης...

• Ο εκπρόσωπος του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών Γ. Κουμουτσάκος δήλωσε σχετικά: «Είναι σαφές ότι μη αναγνώριση κράτους - μέλους από υποψήφιο προς ένταξη κράτος αποτελεί θεσμικό και πολιτικό παράδοξο το οποίο πρέπει να αρθεί το ταχύτερο δυνατό».