Γρηγοριάδης Κώστας

Ο ρόλος, ο χαρακτήρας και οι βασικές στοχεύσεις της ΕΕ είναι γνωστές και αναλύονται καθημερινά από τις στήλες της εφημερίδας. Ισως της μόνης εφημερίδας, η οποία από την αρχή της εισόδου της χώρας μας στην τότε ΕΟΚ δεν εξαντλείται σε μιαν εύκολη απόρριψη των, ούτως ή άλλως, διάφορων επιζήμιων πολιτικών της για τα εθνικά μας συμφέροντα, αλλά προσπαθεί καθημερινά να αναδείξει το ρόλο των Βρυξελλών, ως ενός ισχυρού ιμπεριαλιστικού πόλου, που εξυπηρετεί αποκλειστικά τα καπιταλιστικά συμφέροντα, παρέχοντας ορισμένα ψίχουλα στους εργαζόμενους, σε μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού τους και μείωσης των αντιστάσεών τους. Προβλήματα, όμως, όπως η ανεργία, η φτώχεια, η αποβιομηχάνιση, η αποδιάρθρωση του αγροτικού τομέα και ο περιορισμός των ατομικών δικαιωμάτων είναι δύσκολο να αποκρυβούν ή έστω να ωραιοποιηθούν. Ετσι, επιλέγονται και αναδεικνύονται ως «προοδευτικές» κάποιες πολιτικές, για να πείσουν τους κριτικά σκεπτόμενους πολίτες ότι η ΕΕ είναι δήθεν το αντίπαλο δέος των ΗΠΑ, ότι είναι μονόδρομος και η δημοκρατική εναλλακτική λύση, ώστε να μην μπούμε κάτω από το άρμα της ...αυτοκρατορίας. Το πόσο αντίπαλο δέος είναι, το είδαμε στην πλήρη ταύτισή της και την ενεργό συμμετοχή της στους κατακτητικούς πολέμους στο Αφγανιστάν, στη Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ ή στη στάση της στο Κυπριακό, στο Κουρδικό και τόσα άλλα ζητήματα. Το είδαμε και με το εκτρωματικό κείμενο, που τιτλοφορείται ως «ευρωσύνταγμα» ή με τα κείμενα του Μάαστριχτ και της Νίκαιας...

Είναι αλήθεια ότι τα οξυμένα περιβαλλοντικά ζητήματα στις βιομηχανικές χώρες (και όχι μόνον) έχουν ευαισθητοποιήσει μεγάλο τμήμα του ευρωπαϊκού πληθυσμού. Με αφορμή το γεγονός αυτό, οι Βρυξέλλες σπεκουλάρουν μια δήθεν ευαισθησία και περισσή έγνοια για το περιβάλλον, σε αντίθεση με την κυνικότητα της Αμερικής και άλλων χωρών. Πόσο αληθινή, όμως, είναι αυτή η άποψη; Οι εγχώριοι ευρωλάγνοι, συχνά πυκνά, αναφέρουν τη στάση της ΕΕ για το φαινόμενο του θερμοκηπίου και τη Συνθήκη του Κιότο, όπου η «καλή» ΕΕ υιοθέτησε τη συνθήκη, ενώ η «κακή» Αμερική την απέρριψε. Οσο αλήθεια είναι, όμως, ότι η κυνικότητα και η αλαζονεία των ΗΠΑ εξοργίζουν την παγκόσμια κοινότητα, άλλο τόσο αλήθεια είναι το γεγονός ότι η εφαρμογή της Συμφωνίας στο Κιότο απέχει παρασάγγας από την επίλυση του θερμοκηπίου, όπως λένε διεθνείς οργανισμοί και έγκυρα ινστιτούτα. Οπως έχουμε αναφέρει συχνά, το ζήτημα του περιβάλλοντος και της οικολογικής κρίσης δεν μπορεί να θεραπευτεί με την εφαρμογή της «πράσινης τεχνολογίας», δηλαδή με την υιοθέτηση ενός μοντέλου «πράσινου καπιταλισμού», γιατί το πρότυπο ανάπτυξης που έχει επιλεγεί είναι η γενεσιουργός αιτία των προβλημάτων. Το να εξευρεθούν, λ.χ., χώροι για την υγειονομική ταφή των απορριμμάτων, παρά τις όποιες δυσκολίες, μεσοπρόθεσμα είναι εφικτό. Μακροπρόθεσμα, όμως, όπως έχει συμβεί σε πολλές περιοχές και των ΗΠΑ, υπάρχει αδιέξοδο, γιατί η φέρουσα ικανότητα του εδάφους, όπως και να το κάνουμε, είναι συγκεκριμένη. Για να το πούμε πιο απλά, υπάρχουν όρια... Αν δεν αλλάξει άμεσα το καταναλωτικό μοντέλο, το αδιέξοδο με τα απορρίμματα θα εντείνεται.

Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις αποτέλεσε η είδηση ότι η Ελλάδα θα κληθεί εκ νέου στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για μια σειρά υποθέσεις, επειδή «δε συμμορφώνεται» στο ευρωπαϊκό Δίκαιο. Εγκαλών, ο ευρωεπίτροπος (νεοδημοκράτης) Στ. Δήμας και εγκαλούμενος ο καθ' ύλην αρμόδιος υπουργός της ΝΔ, κ. Σουφλιάς! Οι υποθέσεις, βέβαια, είναι παλιές και οι ρίζες τους ξεκινούν από τη Σημιτική οχταετία, χωρίς αυτό να σημαίνει, όμως, ότι αν ήταν τότε στη διακυβέρνηση της χώρας η ΝΔ θα έπραττε κάτι το διαφορετικό, αφού οι πολιτικές των δύο κομμάτων είναι ταυτόσημες (και στην περιβαλλοντική πολιτική). Οι «αταξίες» της χώρας μας αφορούν τις ουσίες που καταστρέφουν τη στιβάδα του όζοντος, τη μη επεξεργασία των λυμάτων σε πόλεις άνω των 15.000 κατοίκων, τις εκπομπές οξειδίων του αζώτου, των μικροσωματιδίων, το θόρυβο, την περιβαλλοντική αποτίμηση, την πρόσβαση του κοινού σε περιβαλλοντικές πληροφορίες και τα απόβλητα ηλεκτρικού και ηλεκτρονικού υλικού. Πώς όλα αυτά θα μπουν τώρα σε τάξη, με την παράλληλη ασυδοσία (έννοια σύμφυτη) της αγοράς, είναι κάτι που μπορεί να μας εξηγήσει μόνον ο κ. Δήμας, άντε κι ο κ. Ανδριανόπουλος. Οσο για το ανέκδοτο με τη βιώσιμη ανάπτυξη, το αφήνουμε για τον πολυπράγμονα κ. Βενιζέλο και τους οικολόγους, που μαγεύτηκαν από το άστρο του Σημίτη και εναγκαλίστηκαν με το «κίνημα», συγχέοντας (δεν είναι δα και η μόνη τους σύγχυση) το πράσινο χρώμα της οικολογίας μ' εκείνο του ΠΑΣΟΚ...