«Συμπληρώνονται σαράντα μέρες από τότε που ο Θάνος Ασίκης άφησε το μετερίζι της ζωής, της ποίησης και ζωγραφικής. Μια ζωή σύντομη, γεμάτη εικόνες, δημιουργία, αγώνες, ποίηση. Μας άφησε ξαφνικά. Για όλους εμάς, που είχαμε ζήσει πολύ κοντά του, από τα παιδικά μας χρόνια, ειδικά τα καλοκαίρια στο Κροκύλιο Φωκίδας, είναι μια ουσιαστική απώλεια.
Αφησε, όμως, τις είκοσι μία ποιητικές του συλλογές, μελοποιήσεις ποιημάτων του, αρκετές ατομικές εκθέσεις και ένα θεατρικό έργο. Οι "Αρτηρίες", που πρόσφατα εκδόθηκαν από τη "Σύγχρονη Εποχή", με εξώφυλλο του ιδίου, μας διαβεβαιώνουν για την εγρήγορση του ποιητή: "Μίλησα με τραγούδια/ Αυτό μπορούσα να κάνω/ Ολόγυρα η θλίψη/ Τ' άλογο ασέλωτο/ Τα αγάλματα στη θέση τους(...)" ("Αντισώματα"). "Είμαι πέτρα μέσα στα νερά σου/ Σ' ακολουθώ, ποταμέ Σύθα,/ Ψάχνω να βρω το δίκιο μου/ Σαν λουλούδι που ψάχνει τον ήλιο(...)" ("Ποταμός Σύθας"). Η "Διάφανη Αγάπη" (εκδόσεις "Ίδμων"), ποιητική συλλογή ερωτικού περιεχομένου, με σκίτσα του ιδίου, περιέχει ποιήματα έξαρσης, μελαγχολίας, αισιοδοξίας. "΄Η θα γίνεις θυσία/ ΄Η θα τα έχεις όλα/ Χύθηκε πολύ αίμα/ Για να μπορέσουμε εμείς να αγαπιόμαστε/ Οδύνη στους δρόμους/ Η χαρά δεν είναι αλόγιστη/ Είναι φωτιά που ανάβει την ψυχή/ και δύναμη που σε σπρώχνει μπροστά".
Θα είμαστε όλοι εκεί, μαζί σου, την Κυριακή, στο Κροκύλιο, να συζητήσουμε για όλα αυτά και άλλα πολλά, και να αναπολήσουμε εκείνα τα παιδικά μας καλοκαίρια...».