Το έλεγαν «Εθνική Αγωγή». Μάθημα αντικομμουνιστικού περιεχομένου στα σχολεία που εγκαινιάστηκε την περίοδο της βασιλομεταξικής δικτατορίας του 1936. Οποιος έκανε δυο απουσίες στο μάθημα αυτό έμενε μετεξεταστέος. Εκανε περισσότερες; Εμενε στην ίδια τάξη. Ηταν βλέπετε ...πρωτεύον! Αντίθετα, όποιος μαθητής είχε ...επιδόσεις στο μάθημα αυτό, έπαιρνε πριμ στα άλλα μαθήματα.

Τα πράγματα άλλαξαν από τότε. Ο αντικομμουνισμός τώρα περνάει με άλλο, ευκολοχώνευτο τρόπο, αφού απευθύνεται σε παιδιά του Δημοτικού Σχολείου. Αλλαξε και η «Εθνική Αγωγή». «Η Γλώσσα μου», λοιπόν, είναι το βιβλίο που διδάσκεται στην Ε΄ τάξη του Δημοτικού (έκδοση του Οργανισμού Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων). Το θέμα επίκαιρο, μια και αναφέρεται στην Πρωτομαγιά και ειδικότερα στο οκτάωρο. Διαβάζουμε, ανάμεσα στ' άλλα, σελίδα 91, με τίτλο «Ενα δάκρυ για τον μπαρμπα-Τζίμη». Είναι το βασικό πρόσωπο της ιστορίας. Οικονομικός μετανάστης απ' την Ελλάδα, μαγερο-σερβιτόρος το επάγγελμα στα ρεστοράν του Λος Αντζελες, του Σικάγου, της Ν. Υόρκης. Το εξαντλητικό ωράριο τον αναγκάζει να κάνει απεργία. Καλύτερα όμως ν' αφήσουμε να μιλήσει το αυθεντικό κείμενο. «...Σπουδαιότερο κι ηρωικό μού φαινότανε που στον πόλεμο - στον πρώτο μεγάλο πόλεμο - αυτός ήταν με τον αμερικάνικο στρατό και λαβώθηκε στη Γαλλία και πήρε και παράσημα. Είδα και φωτογραφίες του με στολή αξιωματικού και γαλόνια. Κι ήταν κι Αμερικανός πολίτης και ψήφιζε ο μπαρμπα-Τζίμης, σαν ήτανε να βγάλουν Πρόεδρο της Αμερικής, ψήφιζε!..». Εδώ παίρνει το λόγο στο βιβλίο για τα Ελληνόπουλα ο μπαρμπα-Τζίμης, μιλώντας - που πολύ αμφιβάλλουμε - για τα καλά του οκταώρου. «Κι έτσι τώρα έχουμε καιρό να λιαστούμε και μεις μια φορά τη βδομάδα και να δούμε και τις ομορφιές της φύσης. Εχουμε κι ώρα, και το έξοδο, για ένα κοντσέρτο, ένα θέατρο κι ένα βιβλίο, ένα περιοδικό!.. Κι όλ' αυτά δίνουν χαρά στον άνθρωπο, και τον κάνουν και καλύτερο, και καλυτερεύει η κοινωνία, καλυτερεύει η ζωή!.. Εχουμε τώρα και μια πεντάρα παραπάνου να στείλουμε στους δικούς μας, κι έχουμε και περισσότερη ώρα για ένα γράμμα στη μάνα μας που το καρτερεί να χαρεί κι αυτή!.. Και ωφελήθηκες και συ, Νίτσα! Πού θα βρίσκαμε καιρό να σε πηγαίναμε να δεις τους κάμπους και τ' ακρογιάλια της Καλιφόρνιας άμα δουλεύαμε ακόμα όπως κείνο τον καιρό...».

Τα παιδιά των ελληνικών σχολείων μάθανε για τον μπαρμπα-Τζίμη και για την καλή ζωή στην Αμερική. Δε μάθανε όμως ποιος ξεκίνησε το παγκόσμιο αίτημα για το οκτάωρο που διατυπώθηκε για πρώτη φορά στην Αγγλία το 1829. Δε μάθανε ότι το 8ωρο προβλήθηκε από την Α΄ Διεθνή το 1866, δε μάθανε γιατί δολοφονήθηκαν οι διαδηλωτές εργάτες στο Σικάγο, και πόσοι πότισαν την ελληνική γη με το αίμα τους στις μαχητικές εργατικές Πρωτομαγιές από τις σφαίρες της χωροφυλακής, του στρατού και της αστυνομίας. Δεν έμαθαν οι μαθητές των Δημοτικών Σχολείων γιατί ο Γ. Ρίτσος έγραψε στον «Επιτάφιο» για τους 12 νεκρούς της Πρωτομαγιάς το 1936. Δεν έμαθαν τα παιδιά για τη δολοφονία των 200 κομμουνιστών την Πρωτομαγιά του 1944 εδώ στην Καισαριανή. Αυτά δεν τα γράφουν τα σχολικά βιβλία. Δε συμφέρει στο καθεστώς να τα μάθουν τα παιδιά. Αντίθετα, η εθνική αγωγή επιβάλλει να μάθουν ότι στην Αμερική λιάζονται μια φορά τη βδομάδα και στέλνουν δολάρια οι Ελληνες εργάτες στους δικούς τους!