Στάθηκα ακόμη τυχερός γιατί έπεσα στα χέρια του καλών επιστημόνων, αλλά και των αφανών ηρωίδων, των νοσηλευτριών εννοώ, που οι φιλότιμες προσπάθειές τους, μειώνουν την άσχημη εικόνα που χαρακτηρίζει την παρεχόμενη υποβαθμισμένη νοσοκομειακή περίθαλψη, χωρίς να θεραπεύει όμως το μεγάλο πρόβλημα της έλλειψης νοσηλευτικού προσωπικού.

Το ποσοστό κάλυψης των οργανικών θέσεων με υγειονομικό προσωπικό, στο νοσοκομείο που νοσηλεύτηκα, φτάνει το 60%, με αποτέλεσμα να υπάρχει εντατικοποίηση στην κάθε «βάρδια». Η νοσοκόμα τρέχει από άρρωστο σε άρρωστο να προλάβει τον ορό, την ένεση, το χάπι, τη θερμομέτρηση, την τοποθέτηση και μεταφορά της «πάπιας», την αλλαγή του κατωσέντονου που «λερώθηκε» και το στρώσιμο του κρεβατιού, υπεύθυνη και για βαριά περιστατικά, που κανονικά έπρεπε να ήταν στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας και παράλληλα να φροντίζει να δώσει στους ασθενείς της λίγο από το γιορταστικό πνεύμα των ημερών, με μια αφίσα, ή ένα πρωτομαγιάτικό στεφάνι...

Βέβαια, υπάρχει κι άλλος τρόπος εξυπηρέτησης του νοσηλευόμενου, αρκεί να έχει να πληρώσει «αποκλειστική», η αμοιβή της οποίας φθάνει τις 15.500 δρχ. τη βάρδια και το Σαββατοκύριακο τις 25.500 δρχ.

Αν δε ζήσεις ο ίδιος το ΕΣΥ, όπως εφαρμόζεται σήμερα στα δημόσια νοσοκομεία, δεν είναι δυνατό να κάνεις σωστές εκτιμήσεις. Ετσι λοιπόν οι 20 περίπου μέρες παραμονής στο «Ασκληπιείο» της Βούλας, περνώντας τα στάδια του προεγχειρητικού ελέγχου, το χειρουργείο και το μετεγχειρητικό, επιτρέπουν να βγάλεις πριν απ' όλα το συμπέρασμα ότι ο φτωχός πεθαίνει κάθε μέρα, ενώ ο πλούσιος μόνο μια φορά...

Νάσαστε καλά! Ψυχή βαθιά... όπως λέγαμε και τότε!