Συνεχίζουμε το οδοιπορικό μας στο χρόνο. Στα πάλαι ποτέ «Αστέρια» της Γλυφάδας θα βρεθούμε. Ο Γιάννης Σιμωνέτης, θυμάται:

«Τελικά κάποιο κυριακάτικο πρωινό άρχισε να λειτουργεί δοκιμαστικά μόνον η πλαζ με τα αποδυτήρια. Και ενώ στις αρχικές μελέτες του έργου θεωρήθηκε επαρκής ο αριθμός των καμπινών-αποδυτηρίων, αποδείχτηκε στην πράξη ανεπαρκέστατος με αποτέλεσμα να περιμένουν οι επισκέπτες στο μπαρ μέχρι να αδειάσει κάποια καμπίνα για να γδυθούν. Δεν ελήφθη υπόψη καθόλου η ροπή του Ελληνα προς οτιδήποτε το καινούριο! Και όντως τούτη εδώ η πλαζ είχε τόσο στη σύλληψη όσο και στη δομή της κάτι το εντελώς πρωτοποριακό! Και το καινούριο, σ' αυτή την περίπτωση του συγκροτήματος της πλαζ της Γλυφάδας, ήταν ένας παράξενος συνδυασμός σωστού προγραμματισμού αλλά και έξυπνων αυτοσχεδιασμών με τους οποίους λύνονταν δύσκολα τεχνικά προβλήματα που παρουσιάζονταν στην πορεία των έργων, τα οποία δεν έπρεπε σε καμία απολύτως περίπτωση να καθυστερήσουν. Ομως τώρα, μια και η οικοδομική κάλυψη του χώρου δεν άφηνε περιθώρια για περαιτέρω επέκταση των αποδυτηρίων, αναγκαστήκαμε να εφεύρουμε «πατέντες» για να αντιμετωπίσουμε τη δραματική ανεπάρκεια σε αποδυτήρια. Για το λόγο αυτό κατασκευάστηκε δίπλα στα αποδυτήρια ένα πρόσθετο κτίσμα, το οποίο διαμορφώθηκε εσωτερικά σε κάποιους χώρους στους οποίους θα μπορούσαν να γδύνονται οι επισκέπτες και αφού φορούσαν το μαγιό τους τοποθετούσαν τα ρούχα τους μέσα σε ένα σάκο από καραβόπανο που είχε στο επάνω εσωτερικό μέρος του μια κρεμάστρα για το παντελόνι και το πουκάμισο, ενώ τα παπούτσια τοποθετούνταν στο κάτω μέρος. Αυτός ο σάκος είχε ένα νούμερο που αντιστοιχούσε με κάποιο νούμερο που ήταν γραμμένο στα ειδικά ικριώματα τα οποία ήσαν διατεταγμένα σε σειρά μέσα στο χώρο του πρόσθετου κτίσματος. Αυτό τον σάκο τον παρελάμβανε ειδική υπάλληλος της πλαζ και παρέδιδε στον λουόμενο ένα καρτελάκι με το νούμερο του σάκου που το κρεμούσε με παραμάνα στο μαγιό του. Με τον τρόπο αυτό εξυπηρετείτο πολλαπλάσιος αριθμός λουομένων.

Ως προς τη συρροή των επισκεπτών στην πλαζ ήταν κάτι το παρανοϊκό. Αυτή την πρώτη Κυριακή της Λειτουργίας ήταν τόση η παρουσία των λουομένων μέσα στη θάλασσα ώστε κάποια Γαλλίδα δημοσιογράφος που βρέθηκε εκεί είπε πως αν στο τέλος της μέρας γίνει ανάλυση του θαλάσσιου νερού τότε ένα πολύ μεγάλο μέρος του θα αποτελείται από... ούρα»!!!

«Ομως τα υπόλοιπα έργα δεν είχαν ακόμα ολοκληρωθεί. Απόμενε η ταβέρνα, η πίστα του χορού με το προσεγμένο δρύινο παρκέτο και την εξέδρα των μουσικών, καθώς και η διαμόρφωση των εισόδων του κοινού τόσο για τους χώρους διασκέδασης όσο και για τις καμπάνες η επίπλωση των οποίων ήταν έτοιμη και παρέμενε αποθηκευμένη στις αποθήκες του εργοστασίου μας. Τώρα, ως προς την πίστα του χορού, θυμάμαι πως σκέφθηκαν οι αρχιτέκτονες να φτιάξουν μια μορφή κάγκελων μπροστά από τους μουσικούς. Τα κάγκελα αυτά θα αποτελούντο από ξύλινους κιονίσκους τετραγωνικής διατομής που θα συνδέονταν μεταξύ τους με δερμάτινους χιαστούς ιμάντες όμοιους με αυτούς που χρησιμοποιούνταν την παλιά εποχή στις άμαξες "λαντό" στο πίσω μέρος τους πάνω από τον άξονα των τροχών. Επρεπε δε αυτοί οι ιμάντες να έχουν όλα τα αυθεντικά ορειχάλκινα διακοσμητικά. Δηλαδή... άρμεγε λαγούς και κούρευε χελώνες!! Η εξεύρεση αυτών των αντικειμένων ήταν κάτι το τελείως απίθανο διότι αυτή η τεχνική είχε προ αμνημονεύτων χρόνων αποδημήσει εις Κύριον μαζί με τους τελευταίους τεχνίτες που απασχολούντο με αυτού του είδους τις κατασκευές. Ετσι έπρεπε να ψάξω να βρω αυτά τα... αρχαία στοιχεία για να αναπλάσω σχεδιαστικά αυτά τα απίθανα αντικείμενα. Προσπάθησα βέβαια να αποφύγω το... αλμυρό τούτο ποτήριον λέγοντας στον προϊστάμενό μου, τον Δημοσθένη Φιλίππου, διάφορες δικαιολογίες αλλά στις υπεκφυγές δεν τα κατάφερα ποτέ μου, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίσω το παγερό βλέμμα του»!

«Η δουλιά τέλειωσε καλά για την πίστα του χορού, ο μαέστρος, κάποιος Αργεντινός με το όνομα Χόρχε Γκαρθία, έκανε τις δοκιμές του και έτσι ολοκληρώθηκαν οι χώροι διασκέδασης. Λίγο πριν από την εκπνοή της προθεσμίας παρεδόθησαν και οι επιπλοκατασκευές. Ενα πολύ μεγάλο έργο, για εκείνη την εποχή, είχε ολοκληρωθεί σωστά.

Τελειώνοντας τώρα τούτη την καταγραφή... παρελθόντων ετών θα κλείσω με την έκφραση πικρίας για την παντελή έλλειψη κάποιας ζεστασιάς και ενός ενθαρρυντικού λόγου από το επίσημο κράτος προς αυτούς τους μικρούς Οδυσσείς που προσπαθούν να περάσουν Συμπληγάδες, Σκύλλες και Χάρυβδες καθώς και όλα τα κακά συναπαντήματα με μοναδικά βοηθήματα τις ίδιες τις δυνάμεις τους.

Μόλις λοιπόν άνοιξα το πρώτο μου μαγαζί και πριν προλάβω να κόψω την πρώτη απόδειξη είσπραξης από πελάτη, μου ήλθε το ΤΕΒΕ να μου "προσφέρει" αναγκαστικά την... προστασία του!!! Μόλις αγόρασα το πρώτο μου αυτοκίνητο μου έστειλε η Εφορία εμπιστευτικό γράμμα, γραμμένο στη γλώσσα της εποχής εκείνης, στο οποίο μου έλεγε ότι: η κατοχή αυτοκινήτου θεωρείται "τεκμήριον αμάχητον οικονομικής ευεξίας"!!! Αυτό το "οικονομικής ευεξίας" με έκανε να αισθανθώ για μια στιγμή... Ωνάσης!! Το ότι το "αμάχητον τεκμήριον" ήταν ένα μεταχειρισμένο κατσαριδάκι, γαλλικό Ρενό κατρ σεβό, δηλαδή τεσσάρων ίππων, δεν είχε καμία απολύτως σημασία για την εφορία. Φαίνεται πως στη Γαλλία λένε τις κατσαρίδες... σεβό, δηλαδή άλογα.!!! Ομως τα χρόνια πέρασαν και έφυγαν σαν γοργόφτερα χελιδόνια. Εγκαταλείψαμε τη φωλιά μας της οδού Διοσκούρων στη γειτονιά των Αέρηδων και πετάξαμε, σαν τα καινούρια πουλιά της Ανοιξης, φτιάχνοντας καινούριες φωλιές σε άλλες γειτονιές με... "τεκμήριον αμάχητον" την Ελπίδα!!!».

Το βιβλίο η «Αθήνα κάποτε» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Φιλιππότη».