«Τα άτομα μέσα σε αυτές τις "συμμορίες ανηλίκων" νιώθουν ότι έχουν δύναμη... Ξέρεις, σαν ένα φιλήσυχο παιδάκι που δεν μπορεί να προστατευτεί», λέει ο Λευτέρης.

«Να προστατευτεί από τι;», είναι το ερώτημα που εύλογα προκύπτει. Απαντά ο Δημήτρης: «Ο νέος σήμερα λέει αόριστα "με ενοχλεί το σύστημα". Νιώθει ένα άγχος, μια πίεση από προβλήματα που μπορεί να έχει στο σχολείο, από την ανεργία. Το βιώνει έντονα, αλλά δεν μπορεί να το προσδιορίσει...». Και ο Νίκος συμπληρώνει: «Την έχθρα εναντίον του συστήματος, τη βλέπουν σαν έχθρα εναντίον κάποιου άλλου...».

Οι νέοι που μιλούν στο «Ρ» ζουν σε δυτικά προάστια της Αττικής. Περιοχές, που φημολογούνται ως περιοχές δράσης ομάδων, που ορισμένοι ονομάζουν «συμμορίες ανηλίκων». Στα σχολεία, στα στέκια, στις πλατείες της περιοχής τους, ξέρουν πολλά παιδιά που ανήκουν σε τέτοιες ομάδες. «Είναι ομάδες, σαν μια παρέα περισσότερο, νέοι που έχουν κοινά χαρακτηριστικά, κοινά πρότυπα, μπορεί, π.χ., να ακούν τον ίδιο τραγουδιστή».

Βασικοί πυρήνες συσπείρωσης τέτοιων νέων είναι οι τοπικοί αθλητικοί σύλλογοι. Τα μέλη του αθλητικού συλλόγου της «Προοδευτικής», της ομάδας της Κοκκινιάς, και του συλλόγου του Ιωνικού, της ομάδας του Κορυδαλλού, έχουν «παράδοση» αντιπαράθεσης. Η δράση αυτών των ομάδων περιορίζεται σε συγκρούσεις ανάμεσά τους. Περιστατικά, όπως η επίθεση και ο τραυματισμός με μαχαίρι που σημειώθηκε τον περασμένο Οκτώβρη, είναι μεμονωμένα.

Οπως επισημαίνουν οι νέοι στο «Ρ», εκείνοι που εντάσσονται σε τέτοιες ομαδοποιήσεις είναι κατά βάση έφηβοι από 15 μέχρι και 19 χρόνων, οι οποίοι συχνά προέρχονται από ΤΕΕ και νυχτερινά σχολεία. Παιδιά, που αισθάνονται ότι με αυτόν τον τρόπο μπορούν να εξωτερικεύσουν την αγανάκτησή τους για την ανασφάλεια που τους επιφυλάσσει η καπιταλιστική κοινωνία. Οτι έτσι βρίσκουν μια συλλογικότητα, στην οποία μπορούν να ενταχτούν. «Η νεολαία αναζητά τρόπους συλλογικής έκφρασης και δραστηριότητας».

Είναι χαρακτηριστικό ότι, όπως σημειώνουν στο «Ρ», αν και πρόκειται για περιοχές όπου ζουν πολλοί αλλοδαποί (π.χ., στη Νίκαια το σχετικό ποσοστό εκτιμάται γύρω στο 20% του πληθυσμού), μέχρι σήμερα δε θυμούνται κανένα κρούσμα ενάντια σε μετανάστη ή πρόσφυγα.

«Η "συμμορία" ικανοποιεί «την ανάγκη τού "να ανήκω κάπου", να "έχω ένα σημείο προσδιορισμού"», εξηγεί στο «Ρ» η Θεανώ Μανουδάκη, πτυχιούχος Κοινωνιολογίας και υποψήφια διδάκτωρ Εγκληματολογίας. «Ικανοποιεί κάποιες βασικές συναισθηματικές, και όχι μόνον, ανάγκες των νέων που εντάσσονται σε αυτές. Τέτοιες είναι η αποδοχή, η προστασία, ενώ κάποιοι έχουν και υλικά οφέλη».

Ενώ, απαντώντας στο ερώτημα αν υπάρχουν ή όχι «συμμορίες ανηλίκων», ο Γ. Πανούσης επισημαίνει: «Εχουμε μπερδέψει τις ομαδοποιήσεις του δρόμου, τις παρέες, τις κλίκες, τους τσαμπουκάδες, την ενηλικίωση για τα μάτια της κοπέλας ή για την "ομάδα μας" που έχασε, για το ποιος είναι πιο "μάγκας" στο σχολείο, ποιος είναι ο πιο δυνατός, ποιος έχει σεβασμό και κύρος διότι δε φοβάται κανέναν, με τις συμμορίες». «Με την εγκληματολογική του όρου έννοια, δεν έχουμε συμμορίες ανηλίκων. Οταν λέμε συμμορία, πρέπει να υπάρχει διαρκής και μόνιμη οργάνωση, εξωτερικά σύμβολα και εσωτερική δομή, όρκος τιμής, αποσιωπής κατά βάση. Σοβαρά εγκλήματα, διεθνείς διασυνδέσεις, συμμετοχή στην εγκληματική πίτα».