Αν επιχειρούσε κάποιος να αποδώσει με μία λέξη το βασικό χαρακτηριστικό της χτεσινής ημερίδας που διοργάνωσε το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου (ΕΚΚ) για την «εμπορική διανομή των ελληνικών κινηματογραφικών ταινιών», αυτή θα ήταν σύγκρουση. Κι αν «χαρτογραφούσε» αυτή τη σύγκρουση, θα προέκυπτε το εξής: Σκηνοθέτες κατά διανομέων και αντίστροφα, ενίοτε κατά παραγωγών και αντίστροφα και όλοι μαζί κατά του ΕΚΚ. Δηλαδή, κατά της διαχρονικής, όσον αφορά στον απαξιωτικό της χαρακτήρα, κρατικής κινηματογραφικής πολιτικής, από διαφορετική σκοπιά ο κάθε φορέας βέβαια.

Το παράδοξο(;) είναι ότι οι 11 συμμετέχοντες στην ημερίδα φορείς (συν δύο από την Ιταλία και Βρετανία, που μετέφεραν τα των χωρών τους) συμφωνούσαν πως το παρόν και το μέλλον της εθνικής κινηματογραφίας είναι υπόθεση όλων! Οντως έτσι είναι και σε αυτούς μπορούν να προστεθούν και άλλοι, το θέμα όμως είναι - και πρόκειται για κοινή διαπίστωση των συμμετεχόντων - ότι η μόνη απούσα από το ελληνικό κινηματογραφικό γίγνεσθαι είναι η ελληνική κοινωνία. Η οποία, ανάλογα με το ποιος αναφέρεται σε αυτήν, λαμβάνει και διαφορετικές «ιδιότητες»: λαός, που και μέσω του κινηματογράφου μεταδίδει, διαφυλάσσει, εμπεδώνει, ενσωματώνει στη συλλογική του συνείδηση την πολιτιστική του κληρονομιά. Καταναλωτές, που αγοράζουν το κινηματογραφικό «προϊόν». «Κοινό», με «ειδικά» ή όχι χαρακτηριστικά.

Μερικές ακόμη κοινές διαπιστώσεις από όλες, σχεδόν, τις ομιλίες είναι, κωδικοποιημένα, οι εξής: ο ελληνικός κινηματογράφος νοσεί σε όλα τα στάδια, από την παραγωγή μέχρι τη διανομή και προώθησή του. Η σχετική νομοθεσία για τη στήριξή του είναι ανεπαρκής... όταν εφαρμόζεται. Το «Filmcenter», το δίκτυο διανομής που σύστησε το ΕΚΚ, δεν πληροί τους αρχικούς σκοπούς του, ο σημαντικότερος από τους οποίους ήταν η προβολή των ελληνικών ταινιών που έμεναν εκτός του κυκλώματος διανομής. Οσο για το κράτος, διά εκπροσώπου του ΥΠΠΟ... «παρακολουθεί» και «αναμένει τα συμπεράσματα».

Αναλυτικά για την ημερίδα και τους προβληματισμούς που αναπτύχθηκαν θα αναφερθούμε την επόμενη Κυριακή.