Η «Δυτικοευρωπαϊκή Ενωση» (ΔΕΕ), μια (αμερικανόπνευστη) μεταπολεμική οργάνωση που ιδρύθηκε το 1948, για να επιτρέψει στους Αγγλογάλλους να ελέγχουν τις ηττημένες Γερμανία και Ιταλία στον αγώνα κατά της «κομμουνιστικής απειλής», αλλά έπεσε σε αχρηστία μετά την ίδρυση του ΝΑΤΟ το 1949, επανήλθε στη μόδα τα τελευταία χρόνια και, μετά την ολοκλήρωση της δεκάχρονης «αναδιάρθρωσης» του ΝΑΤΟ (1991-1999) χρησιμοποιείται ως εργαλείο στρατιωτικοποίησης της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ). Η ΝΑΤΟική Σύνοδος Κορυφής της Ουάσιγκτον (23-24 Απρίλη 1999), επικυρώνοντας τη «νέα δομή» και τη «νέα στρατηγική θεώρηση», με τον ανελέητο βομβαρδισμό του άμαχου σερβικού πληθυσμού, επιβεβαίωσε ότι «ένας ισχυρότερος ρόλος της Ευρώπης θα συμβάλει στη ζωτικότητα της Συμμαχίας μας στον 21ο αιώνα, η οποία αποτελεί το θεμέλιο της συλλογικής άμυνας των μελών της». Στα πλαίσια του νέου ρόλου του ΝΑΤΟ ως ταξικού κατακτητή και επιθετικού εισβολέα σε παγκόσμιο επίπεδο, αναγνωρίζεται στην ΕΕ «η ικανότητα αυτόνομης δράσης ώστε να μπορεί να πάρει αποφάσεις και να εγκρίνει στρατιωτική δράση εκεί όπου η Συμμαχία δεν είναι συνολικά δεσμευμένη». Υπό την ετικέτα της «σταδιακής αφομοίωσης» της ΔΕΕ στην ΕΕ, συμφωνήθηκε η ενίσχυση του ευρωπαίκού «ρόλου» στη διαχείριση «κρίσεων», που απειλούν τις ΗΠΑ/ΝΑΤΟ/ΕΕ.

Πρόκειται για μονομερές «δικαίωμα» επέμβασης των ευρωπαϊκών «μεγάλων δυνάμεων», με στρατιωτικές επιχειρήσεις «εντός» και «εκτός» των «ορίων ευθύνης», για συμπληρωματικές, μικρομεσαίες, «βρώμικες», ως επί το πλείστον, επιχειρήσεις στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, που θα ενισχύουν τα «διατλαντικά συμφέροντα», επιτρέποντας μεγαλύτερη «ευκινησία» στον Αμερικανό ηγεμόνα.

Ο νέος καταμερισμός δεν αφορά στην «άμυνα» της ΕΕ καθ' αυτή, αφού οι ΗΠΑ/ΝΑΤΟ αποδέχονται και ενισχύουν την «ευρωπαϊκή άμυνα» των συμφερόντων της Συμμαχίας, αλλά αποκρούουν μετά βδελυγμίας κάθε ιδέα περί «ευρωπαϊκού στρατού», κάτι που θα έθιγε αυτόματα το ζήτημα της πυρηνικής στρατηγικής και αυτό δε θα το 'θελαν οι ΗΠΑ. Πίσω από την «άμυνα» κρύβεται μασκαρεμένη η πραγματική σημασία της «ασφάλειας» για τις ΗΠΑ/ΝΑΤΟ/ΕΕ, του μεγαλύτερου και ισχυρότερου πολεμικού μηχανισμού όλων των εποχών, που, έτσι και αλλιώς, κανείς, πλέον, δεν απειλεί, σε επίπεδο «μάχης».

Και αυτός ο «νέος ρόλος» στον 21ο αιώνα δεν είναι άλλος από την ωμή και βάρβαρη ταξική κατίσχυση με αυθαίρετη χρήση στρατιωτικών και μη μηχανισμών διαχείρισης κρίσεων με ταξική καταστολή εντός και διαμελισμό της λείας εκτός του «ζωτικού χώρου» των συμφερόντων τους. Πρόκειται για μιλιταρισμό που δε διακρίνει πλέον μεταξύ ειρήνης και πολέμου. Και είναι χαρακτηριστικό ότι ο πρώτος ΝΑΤΟικός διοικητής της «KFOR» των ΝΑΤΟικών δυνάμεων κατοχής του Κοσσυφοπεδίου, Μ.Τζάκσον, δεν ήταν άλλος από τον γνωστό σφαγέα του ιρλανδικού αντάρτικου πόλης (IRA) τη δεκαετία του '70.

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Κολωνίας (Ιούνης 1999) με ομόφωνη απόφαση περί «ενίσχυσης της κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής για την ασφάλεια και την άμυνα», που συνυπογράφει και ο Ελληνας πρωθυπουργός, έθεσε το πλαίσιο εφαρμογής των αποφάσεων της Ουάσιγκτον. Αποφασίζεται η στρατιωτικοποίηση της ΕΕ με τη σταδιακή αφομοίωση της ΔΕΕ στην ΕΕ, και τη μεταφορά των στρατιωτικών αρμοδιοτήτων στις Βρυξέλλες.

Στη βάση των αποφάσεων της Ουάσιγκτον περί χρησιμοποίησης διαχωρισμών, αλλά όχι χωριστών περιουσιακών στοιχείων και δυνατοτήτων του ΝΑΤΟ σε διοικούμενες από τη ΔΕΕ επιχειρήσεις, προβλέπεται ένας ολόκληρος μηχανισμός στρατιωτικών και μη συνιστωσών, με χαρακτηριστική την πρόταση δημιουργίας, για πρώτη φορά, δύναμης διαρκούς ετοιμότητας, η οποία θα συνενώνει μη στρατιωτικό δυναμικό και ειδικές γνώσεις, δηλαδή κοινές Μυστικές Υπηρεσίες και ευρω-πρακτορεία. Υπάρχει ήδη το πολυεθνικό «ευρωπαϊκό σώμα», όπου από το 1992 συνενώνει ειδικές δυνάμεις πέντε βόρειων ευρωπαϊκών κρατών-μελών, σε Δύναμη Ταχείας Επέμβασης της ΕΕ.

Η Ουάσιγκτον τόνισε ότι «αποδίδουμε ύψιστη σημασία στην εξασφάλιση της πληρέστερης δυνατής εμπλοκής Ευρωπαίων συμμάχων μη μελών της ΕΕ σε διοικούμενες από την ΕΕ επιχειρήσεις ανταπόκρισης σε κρίση», πράγμα που φωτογραφίζει την Τουρκία.

Το Μάρτη του 1947, η αγγλογαλλική Συνθήκη της Δουνκέρκης ανοίγει το δρόμο στη μεταπολεμική αμερικανική ηγεμονία της Δύσης, στηριγμένη στην τρομοκρατία της πυρηνικής υπεροπλίας, την εργαλειακή χρήση κυριαρχίας της «γερμανικής απειλής» από τις ΗΠΑ και την αντισοβιετική- αντικομμουνιστική υστερία εναντίον του «σιδηρού παραπετάσματος».

Στις 17/3/1948 ο «Συνασπισμός» διευρύνεται με την Οργάνωση της συνθήκης των Βρυξελλών και με τη συμμετοχή του Βελγίου, της Ολλανδίας και του Λουξεμβούργου. Μαζί με την ηττημένη Ιταλία, τη Δανία, τη Νορβηγία, την Πορτογαλία και την Ισλανδία θα αποτελέσουν το Ευρωπαϊκό σκέλος του ΝΑΤΟ που ιδρύεται στις 4 Απρίλη 1949, θέτοντας υπό αμερικανική "ευθύνη" την πολιτικό-στρατιωτική ζωή της «ελεύθερης» Δ. Ευρώπης. Μια προσπάθεια της Γαλλίας για προσεταιρισμό της Δ. Γερμανίας διαμέσου της μετεξέλιξης της Συνθήκης των Βρυξελλών του 1948 σε Ευρωπαϊκή Αμυντική Κοινότητα (27 Μάη 1952) εξουδετερώνεται από ΗΠΑ και Αγγλία με την υπογραφή, την παραμονή 26 Μάη 1952, της άρσης του εμπολέμου και της αναγνώρισης του κράτους της Δ. Γερμανίας. Με πρωτοβουλία του Λονδίνου υπογράφεται στις 23/10/1954 η «τυπική» ΔΕΕ με την προσχώρηση στην τροποποιημένη Σσυνθήκη των Βρυξελλών της Δ. Γερμανίας και της Ιταλίας- πρόκειται για τις λεγόμενες Συμφωνίες των Παρισίων.

Οι ΗΠΑ έχουν πλέον «μοιράσει την τράπουλα», η Δ. Γερμανία γίνεται μέλος του ΝΑΤΟ την 5/5/1955, το «αντίπαλο» Σύμφωνο της Βαρσοβίας ιδρύεται στις 14/5/1955, ο «ψυχρός πόλεμος» αρχίζει, η ΔΕΕ είναι περιττή, αντιμετωπίζεται ως {διπλωματικό ζόμπι) και περιπέφτει σε αχρηστία. Οπως αναγνωρίζουν οι Κ. Ιωάννου και Γ. Κουμουτσάκος ("ΔΕΕ", εκ. Σάκκουλα, 1992) πράγματι «σε καμία φάση της ιστορίας της ΔΕΕ δε διαπιστώνεται διατάραξη των στενών σχέσεων συνεργασίας, αν όχι ουσιαστικής πολιτικής εξάρτησης, από το ΝΑΤΟ». Εξάλλου, όλες αυτές τις δεκαετίες, όταν αναφερόταν στην «ευρωπαϊκή άμυνα» εννοούσαν, σχεδόν, αποκλειστικά την ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανία.

Την (...) αταραξία της ΔΕΕ δεν έθιξε ούτε η αποχώρηση της Γαλλίας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, ούτε η «πτώση» της ΕΣΣΔ, ούτε η επανένωση των δύο Γερμανιών. Η «αναδιάρθρωση» του ΝΑΤΟ που ξεκινά με τη σύνοδο του Λονδίνου (Ιούλιος 1990), κάνει λόγο για «ευρωπαϊκή ταυτότητα στον τομέα της ασφάλειας», αλλά όχι και της «άμυνας». Το Μάαστριχτ (Δεκέμβρης 1991) είναι σαφές: «Η ασφάλεια του ΝΑΤΟ είναι αδιαίρετη (...) Στόχος είναι να αναπτυχθεί η ΔΕΕ ως μέσο για την ενίσχυση του ευρωπαϊκού σκέλους της Ατλαντικής Συμμαχίας (...)Η ΔΕΕ θα ενεργεί σύμφωνα με τις θέσεις που καθορίζονται στο ΝΑΤΟ. Ετσι και αλλιώς η ΔΕΕ δε διαθέτει ούτε κοινά στρατηγεία ούτε ένοπλες δυνάμεις. Το μόνο που διαθέτει είναι η έλλειψη γεωγραφικού περιορισμού στα κράτη που ενδεχομένως θα προσχωρήσουν από τις ιδρυτικές της συνθήκες. Αυτή η γενικόλογη «ευελιξία» την καθιστά, μαζί με τη ΔΑΣΕ/ΟΑΣΕ, χρήσιμα συμπληρωματικά πολιτικά εργαλεία στη μετεξέλιξη του ΝΑΤΟ από μηχανισμό «συλλογικής άμυνας» σε πολιτικό-στρατιωτικό οργανισμό ασφάλειας για τη γεωγραφική διεύρυνση της ασφάλειας των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ εκτός των παραδοσιακών ορίων επιχειρησιακής ευθύνης. Στον πόλεμο του Κόλπου δε χρειάστηκε, αλλά στην πολλαπλή επέμβαση και διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας η πολιτικό-στρατιωτική σημασία της ΔΕΕ μεγάλωσε, προσφέροντας το πολιτικό άλλοθι για την προετοιμασία των στρατιωτικών επιχειρήσεων των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ.

Με την τυπική λήξη, το 1998, της χρονικής πενηντάχρονης ισχύος της ιδρυτικής Συνθήκης των Βρυξελλών η ΔΕΕ χρησιμεύει και, πάλι, στο κύκνειο άσμα της, ως άλλοθι της «ενέλικτης» στρατιωτικοποίησης της ΕΕ, σύμφωνα με τις νέες ανάγκες ων ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, και των Ευρωπαίων «συμμάχων».

Καθ' όλη την περίοδο ολοκλήρωσης της «αναδιάρθρωσης» του ΝΑΤΟ (1991-1999), η Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ), αλλά όχι άμυνας, της ΕΕ φαίνεται να τελείωσε στα πλαίσια του ΝΑΤΟ. Αυτό επέτρεψε στα πλαίσια της «νέας α-ταξίας πραγμάτων», και το πολιτικό καμουφλάρισμα των ευρωπαϊκών μεγάλων δυνάμεων, που συμμετείχαν, ανάλογα με την πυραμίδα ισχύος, στο διαμελισμό της λείας, καλυπτόμενες πίσω από τα διατλαντικά κοινά συμφέροντα. Οι δύο ΝΑΤΟικές στρατιωτικές επεμβάσεις κατά της πρώην Γιουγκοσλαβίας, αλλά και η σωρεία κοινών δράσεων «σωφρονισμού» και επίδειξης πολεμικής ισχύος, από τον πόλεμο στον Κόλπο μέχρι την Αφρική, επέτρεψαν τη μαζική συμμετοχή των ευρωπαϊκών μεγάλων δυνάμεων για την «ηθική» υπεράσπιση «κοινών αξιών» του δυτικού πολιτισμού των λευκών, βόρειων και πλούσιων σταυροφόρων της λατινικής χριστιανοσύνης.

Η πρώτη δεκαετία μετά την «πτώση του κομμουνισμού» αποτέλεσε ένα όργιο βίας, νοθείας και παρανομίας εκ μέρους των δυτικών αρπακτικών, που δε σεβάστηκαν καμιά δημοκρατική αρχή, προκειμένου να πλιατσικολογήσουν μετά την «άλωση». Και όσο τους χωρίζει το αδηφάγο κέρδος και ο αβυσσαλέος ανταγωνισμός, τόσο τους ενώνουν σε ανίερη «Ιερά» Συμμαχία τα κανόνια και η εκμετάλλευση. Πρόκειται για γενικευμένο ταξικό πόλεμο που δεν ξεχωρίζει πλέον «ειρήνη» και «πόλεμο». Στα πλαίσια αυτά η πρώτη ξεκάθαρη διακήρυξη στρατιωτικοποίησης της ΕΕ, η απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της Κολωνίας(3-4 Ιουνίου 1999) για Κοινή Ευρωπαίκή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας, είναι σαφέστατη για το χρόνο, τον τόπο και τη δράση της μιλιταριστικής Ευρώπης: ακολουθεί την ολοκλήρωση της «αναδιάρθρωσης» του ΝΑΤΟ, αποφασίζεται ενώ βομβαρδίζουν από κοινού τον άμαχο πληθυσμό της Σερβίας και διακηρύσσει (1) τη στρατιωτικοποίηση της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ) των ισχυρών της ΕΕ σύμφωνα με το νέο δόγμα και τη νέα στρατηγική θεώρηση της ΝΑΤΟϊκής συνόδου κορυφής της Ουάσιγκτον (Απρίλης 1999), και (2) τη γενίκευση και στρατιωτικοποίηση της εσωτερικής και εξωτερικής καταστολής με την ανάπτυξη όλων των πτυχών των σχετικών με την ασφάλεια, προκειμένου να προωθηθούν και να συντονιστούν καλύτερα τα μη στρατιωτικά μέσα αντιμετώπισης κρίσεων της Ενωσης και των κρατών-μελών.

Συμπληρωματικά προς τις πρωτοβουλίες της ΚΕΠΠΑ, θα μπορούσε να εξεταστεί κατά τις διαβουλεύσεις, μεταξύ άλλων, και η δυνατότητα συγκρότησης δύναμης διαρκούς ετοιμότητας, η οποία θα συνενώνει μη στρατιωτικό δυναμικό και ειδικές γνώσεις του κάθε κράτους-μέλους. Πρόκειται για το συμπλήρωμα ανάλογης διακήρυξης του «νέου» ΝΑΤΟ περί «υπερασπίσεως» του καθεστώτος εντός και εκτός των ορίων της επιχειρησιακής ευθύνης που αφορούν στρατιωτικές και μη πτυχές της «ασφάλειας». Πολεμοκάπηλη επιβολή ισχύος εκτός συνόρων, με ταυτόχρονη καθεστωτική ασφάλεια στο εσωτερικό μέτωπο εκμετάλλευσης, στο όνομα αντιμετώπισης οποιασδήποτε κρίσης εξουσίας και διαφυγόντων κερδών.

Ο απερχόμενος ΓΓ του ΝΑΤΟ Ισπανός «σοσιαλιστής» Χ. Σολάνα, διορισθείς στην Κολωνία, ως ΓΓ του Συμβουλίου της ΕΕ και Υπατος Εκπρόσωπος της ΚΕΠΠΑ επίσης διορισθείς την 15/11/1999 από «κοινό» Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων (15 Υπουργοί Εξωτερικών μαζί, για πρώτη φορά, με 15 Υπουργούς Αμυνας) στις Βρυξέλλες ως ΓΓ της ΔΕΕ, παρουσίασε ως εξής τη σταδιακή αφομοίωση της ΔΕΕ από την ΕΕ ενώπιον του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου: «Απαιτούνται σαφείς και ξεκάθαροι στόχοι(...) μηχανισμοί που θα ενεργοποιηθούν εντός του 2000 και θα επιτρέψουν τη διαχείριση όλων των κρίσεων από ανθρωπιστικές και πολιτικές μέχρι στρατιωτικές (...) χρειάζεται αξιοπιστία της ΕΕ στο διεθνές επίπεδο με την αντίδραση σε κρίσεις, οι οποίες παρότι δεν απειλούν την ύπαρξή της, αφορούν [στην υπεράσπιση των ηθικών της αξιών (...) Η ασφάλεια δεν εξαντλείται μόνο σε στρατιωτικά ζητήματα, χρειάζεται η οικοδόμηση ενός μηχανισμού που θα καλύπτει όλο το φάσμα των δράσεων».

Στην ίδια Ολομέλεια του Στρασβούργου, ο αρμόδιος για τα εξωτερικά θέματα βρετανός επίτροπος Κρ. Πάτεν, ο πολύς τελευταίος διοικητής του «βρετανικού» Χονγκ-Κονγκ υπογράμμισε τη μη στρατιωτική πτυχή της ασφάλειας. Ο ρόλος της Κομισιόν υπερβαίνει την απλή διαχείριση των κρίσεων, εμπεριέχοντας και πολιτικές «με στόχο τη δημιουργία συνθηκών κοινωνικής ισορροπίας». Επιδίωξη είναι «η θεσμική ασφάλεια εντός της Ενωσης». Η στρατιωτικοποίηση της ΕΕ, όπως διακηρύχτηκε ομόφωνα από τους 15 αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων στην Κολωνία, έχει ως εξής:

(1) Η Ατλαντική Συμμαχία παραμένει το θεμέλιο της συλλογικής άμυνας των κρατών-μελών της (...) Η Διάσκεψη Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον επιβεβαίωσε ότι ένας ισχυρός ευρωπαϊκός ρόλος θα συμβάλει στη ζωτικότητα της Συμμαχίας για τον 21ο αιώνα (...) τόνισε ότι η ανάπτυξη της ΚΕΠΠΑ θα συνάδει με την κοινή πολιτική ασφάλειας και άμυνας που έχει θεσπιστεί στα πλαίσια της ιδρυτικής Συνθήκης της Ουάσιγκτον (...) θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη συμπληρωματικότητα, συνεργασία και σύμπραξη (...) Η πολιτική της ΕΕ δε θα θίξει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της πολιτικής ασφάλειας και άμυνας ορισμένων κρατών-μελών (Κολωνία)

Με την τελευταία πρόταση επαναλαμβάνεται η [εξαίρεση] από την ΚΕΠΠΑ τόσο των πυρηνικών δυνάμεων της Βρετανίας και της Γαλλίας, όσο και η στενότερη συνεργασία σε διμερές επίπεδο στα πλαίσια του ΝΑΤΟ π.χ. οι σχέσεις εξάρτησης των ΗΠΑ με Ελλάδα (άρθρο Ι.4 του Μάαστριχτ).

(2)«Το Συμβούλιο της ΕΕ θα μπορεί να λαμβάνει αποφάσεις εφ' όλου του φάσματος πολιτικών, οικονομικών και στρατιωτικών μέσων που θα διαθέτει όταν αντιδρά σε καταστάσεις κρίσης».

Η ΕΕ «ενσωμάτωσε» με τη Συνθήκη του Αμστερνταμ όλα τα καθήκοντα της διακήρυξης της υπουργικής συνόδου της ΔΕΕ στο Πετερσμπούργκ (19.6.1992), σύμφωνα με τα οποία «εκτός από τη συνεισφορά στην κοινή άμυνα», που επιβάλλει το άρθρο 5 της ιδρυτικής Συνθήκης της Ουάσιγκτον και το άρθρο της ΔΕΕ,«οι στρατιωτικές μονάδες των κρατών-μελών, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για ανθρωπιστικά καθήκοντα και καθήκοντα διάσωσης, καθήκοντα διατήρησης της ειρήνης και καθήκοντα επέμβασης μάχιμων δυνάμεων στη διαχείριση κρίσεων». Αυτό απαιτεί ενίσχυση του δυναμικού μας στον τομέα των πληροφοριών των στρατηγικών μεταφορών, της διοίκησης και του ελέγχου, δηλαδή, εκτός των άλλων ίδρυση ευρω-μυστικών υπηρεσιών και ευρω-πρακτόρων, και συντονισμό των ειδικών γνώσεων.

(3). Θα δημιουργηθεί ευρωπαϊκός στρατός, με τη μορφή μισθοφορικής Δύναμης Ταχείας Επέμβασης εντός και εκτός της ΕΕ. Θα πρόκειται για διακριτές, αλλά όχι διαχωρίσιμες δυνάμεις (απόφαση ΝΑΤΟϊκής Συνόδου του Βερολίνου - Ιούνιος 1996) οι οποίες σε ορισμένες περιπτώσεις θα μπορούν να δρουν με αυτάρκεια, αλλά στα πλαίσια του ΝΑΤΟ. Γίνεται λόγος για το λεγόμενο πολυεθνικό Ευρωπαίκό Σώμα που από το 1992, έχει Γενικό Επιτελείο στο Στρασβούργο (Γαλλία) και αποτελείται από ειδικές δυνάμεις της Γαλλίας, της Γερμανίας, του Βελγίου, της Ισπανίας και του Λουξεμβούργου.

Υπάρχει επίσης μια πολυεθνική Μεραρχία Κέντρου (Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία και Αγγλία) και μία «αμφίβια» αγγλο-ολλανδική δύναμη με αυτάρκεια διοίκησης, ελέγχου και πληροφοριών, με λογιστική και επιχειρησιακή υποστήριξη ναυτικού και αεροπορίας (τουλάχιστον 500 αεροπλάνα), που θα μπορεί να στέλνει κομάντος εντός 60 ωρών και να έχει επιχειρησιακή αυτονομία για τουλάχιστον ένα χρόνο.

Ο Ελληνας Υπουργός Αμυνας Α. Τσοχατζόπουλος αναγνώρισε ήδη από το Συμβούλιο των Βρυξελλών (15/11/99) ότι θα συμμετέχουν μόνο ορισμένα κράτη-μέλη και όχι ολόκληρη η ΕΕ. Ενδέχεται στο Ελσίνκι να αποφασιστούν συγκεκριμένα κριτήρια συμμετοχής, άρα και αποκλεισμού, ανάλογα με τα περιβόητα κριτήρια του Μάαστριχτ για την ΟΝΕ. Μ' άλλα λόγια, η επιχειρησιακή συμμετοχή της Ελλάδας κρίνεται τουλάχιστον αβέβαιη και, οσοδήποτε, περιστασιακά καθορισμένη.

(4). Η διαδικασία λήψης των αποφάσεων έχει περίπου προκαθοριστεί από την Κολωνία, με ρυθμίσεις, προκειμένου να εξασφαλιστεί ο πολιτικός έλεγχος και η στρατηγική διεύθυνση των επιχειρήσεων. Ολες οι αποφάσεις θα λαμβάνονται από τακτικές ή ειδικές συνόδους του Συμβουλίου Υπουργών Εξωτερικών στις Βρυξέλλες «με συμμετοχή κατά περίπτωση, των Υπουργών Αμυνας». Αυτό προϋποθέτει αλλαγή των Συνθηκών, κατά συνέπεια τα στρατιωτικά θα απασχολήσουν και τη Διακυβερνητική Διάσκεψη (ΔΔ) για τα θεσμικά, που θα πρέπει να αποφασίσει εντός του 2000 για πολλά, όπως π.χ. αν οι αποφάσεις θα λαμβάνονται αποκλειστικά με ενισχυμένη πλειοψηφία. Καταργούνται συνεπώς οι υπουργικές σύνοδοι της ΔΕΕ, δύο φορές το χρόνο. Το Μόνιμο Συμβούλιο της ΔΕΕ, που συνεδρίαζε κάθε βδομάδα στις Βρυξέλλες, μετασχηματίζεται σε μόνιμο φορέα υπό την ονομασία «Επιτροπή Πολιτικής και Ασφάλειας» και θα απαρτίζεται από μονίμους αντιπροσώπους με πολιτικό-στρατιωτική πείρα- κάτι αντίστοιχο δηλαδή με το ΚΟΡΕΠΕΡ πρέσβεων - μόνιμων αντιπροσώπων της ΕΕ.

Δημιουργείται μια Ευρωπαϊκή Στρατιωτική Επιτροπή (European Military Commitee), αντίστοιχη της MC του ΝΑΤΟ, η οποία θα απαρτίζεται από στρατιωτικούς αντιπροσώπους και θα υποβάλλει συστάσεις στην Πολιτική Επιτροπή.

Ιδρύεται ένα στρατιωτικό επιτελείο στις Βρυξέλλες «που θα περιλαμβάνει Κέντρο Αντιμετώπισης Κρίσιμων Καταστάσεων». Μια Ομάδα Σχεδιασμού, αποτελούμενη από αξιωματικούς των τριών όπλων, στεγαζόταν από το 1992 στις Βρυξέλλες μαζί με τη Γενική Γραμματεία της ΔΕΕ.

Παραμένει αδιευκρίνιστο τι θα γίνει με την επιτροπή Α/ΓΕΕΘΑ της ΔΕΕ που μετά το Μάαστριχτ συνεδρίαζε δυο φορές το χρόνο, αν δηλαδή θα υπάρχει Επιτελάρχης στη νέα δομή και ποιες οι σχέσεις του με την MC του ΝΑΤΟ και τον ΝΑΤΟϊκό διοικητή.

Παραμένει, βέβαια και ενισχύεται το Κέντρο ανάλυσης πληροφοριών δορυφορικής λήψης, με την ονομασία Δορυφορικό Κέντρο, που ιδρύθηκε το 1993 από γερμανικές εταιρίες στο ισπανικό Τορεχόν, κοντά στη Μαδρίτη, και αναλύει τις πληροφορίες δορυφόρων διαμέσου του γαλλο-ισπανικού προγράμματος Heliow.

Παραμένει το Ινστιτούτο Στρατηγικών Σπουδών της ΔΕΕ που λειτουργεί από το 1989 στο Παρίσι. Και βέβαια σημαντικός είναι ο ρόλος της ευρωπαίκής υπηρεσίας εξοπλισμού που λειτουργεί από το 1954 και επιτρέπει στη Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία και Ιταλία απευθείας σύναψη συμβολαίων αγοράς όπλων και διαχείριση των ευρωπαϊκών εξοπλιστικών προγραμμάτων, από πυραύλους μέχρι δορυφόρους τηλεπικοινωνιών.

Στο κλειστό κλαμπ συμμετέχουν επίσης η Ισπανία και η Σουηδία, αλλά όχι π.χ. η δυσαρεστημένη Ολλανδία, αν και η σκανδιναβική εξοπλιστική, αλλά ουδέτερη δύναμη ανησυχεί για υπερβολική εξάρτηση της «τετραρχίας» από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ. Ο εξοπλιστικός ανταγωνισμός ανησυχεί σοβαρά την Ουάσιγκτον.

(5). Η ΔΕΕ ήταν ένας πολυσυλλεκτικός οργανισμός αγκίστρωσης πληθώρας χωρών στα συμφέροντα των ευρωπαϊκών «μεγάλων δυνάμεων». Πρέπει να προβλεφτούν ομόκεντροι κύκλοι δράσης για τα 5 κράτη-μέλη της ΕΕ που δεν ήταν μέλη της ΔΕΕ (Αυστρία, Σουηδία, Φινλανδία, Ιρλανδία, Δανία) και γι' αυτά στην Κολωνία αποφασίστηκε ότι «θα μπορούν να συμμετέχουν επί ίσοις όροις στις επιχειρήσεις, τόσο μέλη του ΝΑΤΟ όσο και ουδέτερα και εκτός Συμμαχίας μέλη της ΕΕ». Για τα 6 συνδεδεμένα μέλη της ΔΕΕ που δεν είναι κράτη-μέλη της ΕΕ (Τουρκία, Νορβηγία, Ισλανδία, Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία], αλλά όλα μέλη του ΝΑΤΟ, προβλέπεται ότι «θα θεσπιστούν διευθετήσεις ώστε να συμμετάσχουν στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό σ' αυτή την προσπάθεια». Πρόκειται για άλλη μια πτυχή των σχέσεων Τουρκίας ΕΕ, που θα απασχολήσει σύντομα Αθήνα και Λευκωσία. Η Τουρκία θα προσπαθήσει να εξουδετερώσει διαμέσου του ΝΑΤΟ οποιοδήποτε μελλοντικό ενδεχόμενο μη συμμετοχής σε επιχειρησιακή δράση υπό ευρωπαϊκή διοίκηση. Εξ ου και οι ισχυρότατες πιέσεις για ενταξιακή σύνδεση της Τουρκίας με την ΕΕ.