Στη μεγάλη αναμπουμπούλα σκάνε αντιθέσεις ή ξεχωριστές επιδιώξεις, που δεν είναι ίσως οι κυρίαρχες ή οι άμεσες για εκείνους, που είχαν λόγους, να ενεργοποιήσουν τη φασαρία... Αυτός είναι και ο λόγος, που είναι δύσκολο πολλές φορές, να βγούνε ασφαλή συμπεράσματα για το «πού το πάνε», αυτοί που έριξαν το «αρχικό ντόμινο» για να πάρουν μπρος οι εξελίξεις στην Εκκλησία.

Οσον αφορά στη διαρκή προσπάθεια να μένει η αστική τάξη στην εξουσία της, δεν είναι άλλο η εκκλησία, άλλο το δικαστικό σώμα, άλλο οι μυστικές υπηρεσίες, άλλο οι πολιτικοί των αστικών κομμάτων, άλλο η δουλιά κάποιων ΜΜΕ και δημοσιογράφων... Μπορεί να διαφέρουν ο καταμερισμός και οι ρόλοι, αλλά, αφού ο στόχος είναι κοινός, ανακατεύονται και ξεχωρίζουν ταυτόχρονα, όπως το νερό στα συγκοινωνούντα δοχεία...

Η κρίση, που εκδηλώνεται με διάφορες μορφές τα τελευταία χρόνια, γίνεται σε συγκεκριμένες ιστορικά συνθήκες και με δεδομένες τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις στην περιοχή. Επιδιώξεις για την «Ευρεία Μέση Ανατολή», τα Βαλκάνια, τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης... Τότε και κάποιες «ανεξήγητες» μορφές της κρίσης ή κάποια ανεξήγητα γεγονότα, αποκτούν, ίσως, κάποιο νόημα. Παραδείγματος χάρη: Διαφορά με το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης, καθυστέρηση των Ισραηλινών να αναγνωρίσουν τον Ειρηναίο, αγώνας δρόμου για το ποιος θα έχει γραφεία στην Ευρωπαϊκή Ενωση, εναλλασσόμενοι διαφορετικοί συσχετισμοί στις σχέσεις με τα Πατριαρχεία της Ρωσίας και της Σερβίας... μέχρι και τα σημερινά.

Με κάθε τρόπο, έχει διαφανεί πως μεγάλο τμήμα της αστικής τάξης και των εκπροσώπων της θέλει μια διαφορετική πλέον Εκκλησία, που να της εξασφαλίζει πιο μακροπρόθεσμες «αναπνοές» στην εξουσία. Η παλιά συνταγή «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» με ό,τι συνεπάγεται ...ξίνισε και δεν πουλάει, παρά μόνο σε μάλλον πολύ καθυστερημένα τμήματα του πληθυσμού. Επιδιώκουν αλλαγή τόσο στη «βιτρίνα» (θεσμός, πρόσωπα, σχέσεις Εκκλησίας και κράτους) όσο και στο ίδιο το «εμπόρευμα» οι πιο φιλόδοξοι (ουσία του λατρευτικού περιεχομένου).

Αλλαγές, που δε θα γίνουν από τη μια μέρα στην άλλη, ούτε ταυτόχρονα. Αλλαγές που για το χαρακτήρα και το βάθος τους δεν είναι ομόφωνη ούτε και αυτή η μερίδα της αστικής τάξης που τις επιδιώκει. Οταν θα μπαίνουν στην ημερήσια διάταξη, θα είναι στο στιλ «χτυπάω το φούρναρη να ακούσει ο μανάβης». Σχεδόν ποτέ δε θα μπουν άμεσα. Να και άλλη μια αιτία, που ο τρόπος με το οποίο ξετυλίγονται οι «αποκαλύψεις», ξεχωριστά, από φανερά σκόπιμες κατευθυνόμενες διαρροές, μοιάζουν λιγάκι «από την πόλη έρχομαι..» και ξεκομμένες. Οικονομικά σκάνδαλα, σεξουαλικά, σχέσεις με δικαστές, με πολιτικούς, με μυστικές υπηρεσίες, συγκρούσεις μεταξύ ιεραρχών κ.ά.