Τον θυμόμαστε, από το 1975, να γράφει και να μιλά για λογοτεχνικά θέματα και να υπερασπίζεται παθιασμένα το σοσιαλιστικό ρεαλισμό. Ο λόγος για τον αξέχαστο Νίκο Παπανδρέου και τη συλλογή αφηγημάτων του «Ιχνηλασίες», που κυκλοφόρησε η «Σύγχρονη Εποχή». Ο Ν. Παπανδρέου, νεαρός εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ Θεσσαλίας. Υφιστάμενος, όπως όλοι οι αγωνιστές του ΕΑΜ, τις μεταπελευθερωτικές διώξεις, κατέφυγε στο ΔΣΕ και μετά στην πολιτική προσφυγιά. Εγκαθίσταται στο Βουκουρέστι, στο Πανεπιστήμιο του οποίου σπούδασε φιλολογία. Εκεί ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία, δημοσίευσε κείμενα για φιλολογικά θέματα, μετέφρασε έργα των Φαντέγιεφ, Ντοστογιέφσκι, Τουργκένιεφ, το έργο ντοκουμέντο των Κούλκα -Κράους «Αουσβιτς - Η φάμπρικα του θανάτου», εξέδωσε τη μελέτη του «Το ηρωικό δημοτικό μας τραγούδι» και παράλληλα υπηρέτησε τη λογοτεχνία. «Καρπός» της λογοτεχνικής του δημιουργίας είναι τα έργα «Ανθρώπινα μέτρα», «Εμπροσθοφυλακή», «Μνήμες» και αφηγήματα αντλημένα από τα πάθη, τους πόθους και τους αγώνες του λαού μας, στα χρόνια της Κατοχής, της Εθνικής Αντίστασης, των διωγμών, του Μακρονησιού και τον ηρωικό αγώνα του ΔΣΕ.

Χαρακτηριστικά αφηγήματα αυτής της θεματολογίας περιέχει η συλλογή «Ιχνηλασίες». Με λιτή και παραστατική γραφή, με την πλούσια, ζωντανή, εκφραστικότατη γλώσσα του λαού - γλώσσα που σήμερα φτωχαίνει δραματικά, φτωχαίνοντας το αίσθημα, την έκφραση, τη συνείδηση, την παιδεία, τον πολιτισμό, γενικά, του λαού μας - ο Ν. Παπανδρέου συνθέτει μια μεγάλη ανθρώπινη, κοινωνικοπολιτική και πολιτισμική «τοιχογραφία» της Ελλάδας. Μια ρεαλιστική «τοιχογραφία», όπου - όπως εξάλλου συνέβαινε στην πραγματικότητα, στη ζωή, σε πόλεις και στην ύπαιθρο - εκτός των αγωνιστών, «περνούσαν» και κατακτητές, και βέβαια λογής λογής άλλοι Ελληνες. Φτωχοδιάβολοι, μικροαστοί και αστοί, δειλοί, συμβιβασμένοι και συνεργαζόμενοι με τους κατακτητές. Συνεργαζόμενα με τους φασίστες κατακτητές και έπειτα με τους «συμμάχους» εισβολείς, στρατοκρατικά, κρατικά και παρακρατικά όργανα - τσολιάδες, ασφαλίτες, χωροφύλακες, χαφιέδες, εισαγγελείς, δεσποτάδες και «αρπακτικά», που πλούτισαν στα χρόνια των παθών του λαού.