Ενα μπουκέτο από ζαμπάκια και ανεμώνες στολίζουν το γραφείο μου και καμαρώνω. Το άρωμα και το χρώμα συνυπάρχουν αρμονικά σε ένα μικρό διαφανές ανθοδοχείο. Οι πανέμορφες ανεμώνες είναι από τα πρώτα αγριολούλουδα που εμφανίζονται νωρίς το χειμώνα και μερικές φορές από την αρχή τούτου του μήνα, όταν τα άλλα φυτά κοιμούνται. Ενας φίλος εισβάλλει στο δωμάτιο και τυφλώνομαι. Στα χνάρια του κρατά εκτυφλωτικό χρυσάφι... Τ' απλώνει πάνω στο τραπέζι. Τρίβω τα μάτια μου. «Ερχεσαι από το Ανατολικό Αιγαίο;», ρωτώ, διότι ξέρω πως ο Νάρκισσος μόνον εκεί φύεται τώρα πια. Γι' αυτό και σ' εκείνους που έχουν δυνατή μνήμη μονάχα απευθύνεται. Ανακαλεί και αναπολεί την εποχή εκείνη. Τότε, όταν το Φαληρικό Δέλτα ήταν ακόμα υγρότοπος. Τότε, που ο γοητευτικός Νάρκισσος δέσποζε στην περιοχή με την εκτυφλωτική, χρυσαφένια παρουσία του. Οσο τα χρόνια περνούν, τόσο ο Νάρκισσος περιορίζεται και η γοητεία εξαφανίζεται από τη ζωή μας.