Ενα ακόμα γρανάζι στον ήδη πολυπλόκαμο μηχανισμό επιτήρησης των πάντων και καταπάτησης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, επιδιώκει να προσθέσει η εταιρία «Αττικό Μετρό Εταιρία Λειτουργίας» (ΑΜΕΛ).

Η διοίκηση της ΑΜΕΛ γνωστοποίησε στους εργαζόμενους του μετρό το σχέδιο «γενικού κανονισμού κατάστασης προσωπικού», που προβλέπει ότι: «Οι εργαζόμενοι στην ΑΜΕΛ είναι υποχρεωμένοι, όταν αυτό κρίνεται αναγκαίο, να υπόκεινται σε έλεγχο. Ο έλεγχος μπορεί να γίνεται οποιαδήποτε στιγμή του ωραρίου εργασίας ή κατά την είσοδο ή έξοδο των εργαζομένων από τις εγκαταστάσεις της εταιρίας και να αφορά τη σωματική τους έρευνα ή το αυτοκίνητό τους, το προσωπικό τους ερμάριο ή άλλο προσωπικό χώρο».

Ακόμα χειρότερα, στο σχέδιο κανονισμού η άρνηση του εργαζόμενου να υποβληθεί σε έλεγχο θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα και τιμωρείται κατά πώς κρίνει η διοίκηση!!!

Γενικότερα, τα προβλεπόμενα, από το σχέδιο αυτό, στόχο έχουν την ενίσχυση του "διευθυντικού δικαιώματος" ή αλλιώς την πλήρη ασυδοσία των εργοδοτών (που για τη συγκεκριμένη επιχείρηση είναι ουσιαστικά το ίδιο το κράτος). Μεταξύ άλλων, δίνει το δικαίωμα στον εργοδότη να αλλάζει αντικείμενο εργασίας στον εργαζόμενο: «Η μεταβολή της θέσης εργασίας και γενικά του περιεχομένου των εργασιακών καθηκόντων είναι δυνατή μονομερώς από την Εταιρία, εφόσον τούτο επιβάλλεται για λειτουργικούς σκοπούς της Επιχείρησης»...

Το «διευθυντικό δικαίωμα» κορυφώνεται στις πειθαρχικές διατάξεις, οι οποίες καταλαμβάνουν τις 13 από τις συνολικά 29 σελίδες του σχεδίου. Ορίζονται μια σειρά πειθαρχικά παραπτώματα χωρίς όμως να αντιστοιχίζονται σε συγκεκριμένες κυρώσεις. Δηλαδή, δίνεται το δικαίωμα στον εργοδότη να επιβάλλει όποια ποινή αυτός θέλει.

Επιπλέον, η φραστική διατύπωση ορισμένων παραπτωμάτων είναι τέτοια, που αφήνει το ενδεχόμενο ευθείας επίθεσης στη συνδικαλιστική δράση των εργαζομένων. Τα παραπτώματα όπως: «η αναξιοπρεπής διαγωγή και κάθε πράξη που είναι αντίθετη με τις αρχές της καλής πίστης και των χρηστών ηθών και διαταράσσει την εύρυθμη λειτουργία των υπηρεσιών και γενικά της Εταιρίας», «η αυθάδεια και η ανυπακοή προς τους Προϊσταμένους» μπορούν να χρησιμοποιηθούν ακόμα και σε περιπτώσεις που οι εργαζόμενοι απεργούν, κάνουν στάσεις εργασίας ή διαμαρτύρονται για φαινόμενα εργοδοτικής ασυδοσίας και τρομοκρατίας.

Τέλος, σε ένα κοινωνικό σύστημα όπου ο εργαζόμενος αντικειμενικά αποξενώνεται από το χώρο, το είδος και το προϊόν εργασίας του φαντάζει τουλάχιστον ειρωνικό να θεωρείται παράπτωμα «η συστηματική και αποδεδειγμένη αδιαφορία για την προστασία των συμφερόντων της Εταιρίας και την προφύλαξη της περιουσίας της».