Υπέρ του ανοιχτού, δημόσιου χαρακτήρα της ακτογραμμής του Πασαλιμανιού που απειλείται με μεγαλύτερη αλλοίωση των ιστορικών και πολεοδομικών χαρακτηριστικών του, και από την ιδιωτικοποίησή της, τάσσεται η Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ, με ομόφωνο ψήφισμα της γενικής της συνέλευσης (13/10), που δημοσιοποιήθηκε χτες.

Μεταξύ άλλων, στο ψήφισμα αναφέρεται ότι το Πασαλιμάνι «αποτελεί έναν από τους λίγους τόπους του Σαρωνικού, όπου η πόλη συνυπάρχει ομαλά με τις λειτουργίες της ακτής (...) Για τις δυτικές συνοικίες αποτελεί, από τις αρχές του περασμένου αιώνα, έναν προσιτό λαϊκό τόπο αναψυχής και περιπάτου».

Επιπλέον, το Πασαλιμάνι είναι «σημαντικός ιστορικό τόπος, όχι μόνο του Πειραιά, αλλά ολόκληρου του θαλάσσιου μετώπου του Σαρωνικού. Στο βυθό και στα κρηπιδώματά του βρίσκονται τα ερείπια του αρχαίου αθηναϊκού ναυστάθμου. Στην ακτή του σώζονται σημαντικά νεοκλασικά μνημεία. Τα κτίρια της μαρίνας Ζέας, των αρχών της δεκαετίας του '70, αποτελούν δείγματα καλής αρχιτεκτονικής».

Ωστόσο, «ο κοινόχρηστος ανοιχτός χαρακτήρας της λιμενικής ζώνης, ο οποίος είχε κατοχυρωθεί και με τα έργα του Πασαλιμανιού - μαρίνας Ζέας του 1973», επιχειρήθηκε πρόσφατα να ανατραπεί με 50χρονη εκχώρηση του χώρου σε ιδιώτες. «Η δυναμική αντίδραση της πειραϊκής κοινωνίας και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης απέτρεψε την αύξηση της χωρητικότητας του λιμένα, την εγκατάσταση σταθμού καυσίμων, την απομάκρυνση του Ναυτικού Μουσείου και την κατασκευή ξενοδοχείου στη θέση του, τη δημιουργία νησιού με εστιατόριο στο κέντρο του λιμανιού και άλλα».

Παρ' όλ' αυτά, «η δημόσια χρήση του Πασαλιμανιού συνεχίζει να αμφισβητείται. Οι ιδιώτες επιχειρούν με φράγματα να απαγορεύσουν την ελεύθερη είσοδο των πολιτών. Επεμβαίνουν ανεξέλεγκτα στο χώρο, κατά παράβαση της πολεοδομικής νομοθεσίας. Κραυγαλέο αποτέλεσμα αποτελεί η σημαντική αλλοίωση που υπέστη με αυθαίρετες κατασκευές, το κτίριο του Αναψυκτηρίου - Κολυμβητηρίου, των αρχιτεκτόνων Δημήτρη και Τάσου Μπίρη, ένα από τα ελάχιστα επώνυμα αρχιτεκτονικά έργα του σύγχρονου Πειραιά».

Η Σχολή εκφράζει τη συμπαράστασή της στον αγώνα για τη διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα του Πασαλιμανιού και της μαρίνας Ζέας, ενώ, επισημαίνει «το ευρύτερο πρόβλημα του αποκλεισμού και άλλων χώρων μαρίνων στο ευρύτερο θαλάσσιο μέτωπο του αστικού συγκροτήματος της Αθήνας». Η Σχολή «θεωρεί ότι οι μαρίνες που βρίσκονται στο θαλάσσιο μέτωπο του αστικού ιστού, κυρίως της πρωτεύουσας, πρέπει να διατηρήσουν τον ανοιχτό δημόσιο χαρακτήρα τους με τη δυνατότητα πρόσβασης του κοινού σ' αυτές».