Τελικά, 31 φορές η ίδια γιορτή. Οι πρώτες σχετικές ειδήσεις αναφέρονται στα δρακόντεια μέτρα που παίρνει κι αυτή τη φορά η Αστυνομία, ώστε να μην επαναληφθούν τα επεισόδια που είχαν λάβει χώρα την προηγούμενη χρονιά, κατά την οποία επίσης είχαν ληφθεί τα ίδια δρακόντεια μέτρα με την ίδια ακριβώς ελπίδα. Αναφέρονται οι σχετικές ειδήσεις, οι χιλιάδες των αστυνομικών που θα κινητοποιηθούν για την υλοποίηση των μέτρων, οι δρόμοι στους οποίους θα απαγορεύεται η στάθμευση και οι ποινές που προβλέπονται για τους παραβάτες. Η επόμενη είδηση αφορά τις δηλώσεις του υπουργού της Δημόσιας Τάξης, ο οποίος πιστεύει ότι δε θα συμβούν όσα «ακυρώνουν» το νόημα της επετείου και υπογραμμίζει την ορθότητα των ληφθέντων μέτρων στους δημοσιογράφους, που σε κάποια απόκρυφη γωνιά του μυαλού τους όλο και η εικόνα, έστω και μικρής, συμπλοκής εκτυλίσσεται, γιατί πώς αλλιώς το αναμενόμενο ρεπορτάζ θα μπορούσε να έχει ενδιαφέρον και τα περιγραφόμενα να αυξήσουν τη θεαματικότητα! Οι ειδήσεις που ακολουθούν αναφέρονται στη συμμετοχή του κόσμου, και ιδιαίτερα της νεολαίας, όπως τονίζεται με νόημα, στις καταθέσεις των σχετικών γαρίφαλων, στις δηλώσεις των λογής «εκπροσώπων» και στην ανυπόκριτη συγκίνηση των μεν και των δε. Το άλλο κεφάλαιο της «γιορτής», που δυστυχώς κι αυτό επαναλαμβάνεται τα τελευταία 31 χρόνια, περιλαμβάνει τις σχετικές τηλεοπτικές συζητήσεις, που σκοπό έχουν να αναλύσουν ακόμα μια φορά το πραγματικό νόημα της εξέγερσης, τις αφηγήσεις των «πρωταγωνιστών», όσων φυσικά εξακολουθεί η ανάμνηση εκείνων των ημερών να τους προκαλεί έστω και στοιχειώδη πολιτική συγκίνηση και, τέλος, το τρίτο κεφάλαιο κλείνει ή αρχίζει, αυτό δεν έχει σημασία, με την προβολή εικόνων, που για «πρώτη φορά» έρχονται στο φως και που, όπως προαναγγέλλεται, θα προκαλέσουν εντύπωση και θα συζητηθούν.

Και όλα αυτά, που καθόλου ειρωνικά δεν περιέγραψα, αφορούν το ενημερωτικό μέρος της «γιορτής». Αυτό δηλαδή που αναλαμβάνουν να διεκπεραιώσουν τα ΜΜΕ και που ούτε για την αυθεντικότητά του φαίνεται να πασχίζουν ούτε την ειλικρίνεια των αναζητήσεών τους έχουν αποδείξει ότι υποστηρίζουν. Απλώς το ποσοστό της ακροαματικότητάς τους με πολλή αγωνία τους απασχολεί και το «πρωτοφανές» του δικού τους υλικού παλεύουν για να επαληθεύσουν. Σε όλη αυτή την εορταστική επανάληψη υπάρχει όμως και ένα άλλο κεφάλαιο, που διατηρεί ακέραια τη σημασία του. Κι αυτό είναι η Πορεία. Ναι, η Πορεία.

Το μέγεθος της συμμετοχής, ο παλμός της, τα συνθήματα που ακούγονται κατά τη διάρκειά της. Είναι μια μορφή «εξέγερσης» αυτή η πορεία. Αποκαλύπτει τη Συμμετοχή, την αποδοχή της διαχρονίας του «Πολυτεχνείου», των συνθημάτων του, το δυνητικό χαρακτήρα των συμβάντων που το συγκροτούν ως ιστορικό γεγονός. Οι καταθέσεις των λουλουδιών στο Μνημείο είναι συναισθηματική πράξη, συνισταμένη προσωπικών βιωμάτων, που μπορεί να μην έχουν και σχέση με τα θύματα της νύχτας εκείνης. Οι δηλώσεις που συνοδεύουν την κατάθεση αποτελούν μια ευγενή σκοπιμότητα και πρέπει να γίνουν, γιατί ο κόσμος τις θέλει και τα διάφορα gallop τις αξιοποιούν. Οι τηλεοπτικές συζητήσεις είναι στο πρόγραμμα, έτσι κι αλλιώς, όπως ένα συνηθισμένο ρεπορτάζ, για τον τελευταίο σεισμό στην Ιαπωνία. Η Πορεία όμως είναι η συμβολική «αναπαράσταση» της αντίστασης στην καταπίεση, της ανυπακοής στην επιβολή της «προσαρμογής». Μια μορφή δραματικής «αποκαθήλωσης» που αρνείται την υποταγή στα αντιλαϊκά κεκτημένα. Αρνείται την αλαζονεία της εξουσίας. Η πορεία είναι μια μορφή ανώνυμης συμμετοχής, χωρίς δηλώσεις, χωρίς προετοιμασμένα γαρίφαλα και αναμενόμενες εικόνες. Είναι, τελικά, ο χορός, όπου καταυγάζεται το «κέφι» και η ειλικρίνεια κάθε γιορτής. Ας ήταν δυνατό, καλέ μου Σύντροφε, εκείνη την ώρα να ακουστεί σε ολόκληρη την Ελλάδα το πάντα επίκαιρο σύνθημα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία»!