Βέβαια, τη στάση της αυτή, ως είθισται, η πλειοψηφία επιχειρεί να τη «στολίσει» με ένα κατεβατό αιτημάτων και «διεκδικήσεων». Να φιλοτεχνήσει ένα «αγωνιστικό» προφίλ, ότι δήθεν νοιάζεται για τα προβλήματα των εργαζομένων, για τους άνεργους και τους χαμηλόμισθους. Ουδέν ψευδέστερον. Ολος αυτός ο κατάλογος «αιτημάτων», για το εισόδημα, την απασχόληση, την ακρίβεια, το Ασφαλιστικό, ακόμα και το «ευρωσύνταγμα», εξυπηρετεί έναν και μόνο σκοπό: Την υποταγή των εργαζομένων στο σημερινό στάτους κβο. Την αποδοχή της υπάρχουσας κατάστασης και τη θυσία των δικών τους αναγκών στους στόχους του μεγάλου κεφαλαίου.

Και δεν είναι μόνον αυτό που κάνει η πλειψηφία της ΓΣΕΕ. Ακόμα και αυτά - έστω σαν μακρινούς στόχους - που διακηρύσσει είναι άκρως επικίνδυνα για τους εργαζόμενους. Ετσι, επιμένει στο γνωστό μοτίβο της σύγκλισης με το μέσο όρο των μισθών στην ΕΕ, αλλά το 2008, και συνδέει τις αυξήσεις με τον πληθωρισμό και την αύξηση της παραγωγικότητας. Πουθενά και ποτέ η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ δεν τόλμησε να μιλήσει για τις ανάγκες των εργαζομένων. Πουθενά στο δημόσιο λόγο της δε στηλιτεύει την κερδοφορία του κεφαλαίου. Αντίθετα, αφού αναγορεύτηκε σε «κεντρικό κοινωνικό διαπραγματευτή» επιχειρεί να πείσει τους εργαζόμενους ότι οι επιδιώξεις των επιχειρήσεων είναι για το καλό τους!

Η χτεσινή Ολομέλεια της διοίκησης της ΓΣΕΕ, επιβεβαίωσε ότι η πλειοψηφία της, έχει αλλού στραμμένο το ενδιαφέρον της. Δεν πονάει ούτε αφουγκράζεται την εργατική τάξη. Δεν μπορεί και δε θέλει να υπερασπίσει τα συμφέροντά της. Εναν τέτοιο ρόλο μπορούν να φέρουν σε πέρας μόνον οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, τα στελέχη του οποίου κατέθεσαν το αγωνιστικό του πλαίσιο. Με αυτό το πλαίσιο, που απαντά στις ανάγκες των εργαζομένων, το ΠΑΜΕ κατεβαίνει στα συνδικάτα, παλεύει να οργανώσει την πάλη της εργατικής τάξης.