«Η υποστήριξη της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας είναι στρατηγική επιλογή της Ελλάδας. Η θέση αυτή έχει στη χώρα μας υπερκομματική αποδοχή» (Ευ. Αντώναρος - αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος). Μοιάζει με ειρωνεία της ιστορίας: Η κυβέρνηση της ΝΔ που ως κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε πει «όχι» στο «Ελσίνκι» (Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ Δεκέμβρης 1999) που αναγνώριζε «συνοριακές διαφορές» μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, να είναι αυτή στην οποία έλαχε ο κλήρος να υπερασπιστεί την άνευ όρων έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων Τουρκίας - ΕΕ λέγοντας ένα ταπεινωτικό «ναι» στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ το Δεκέμβρη του 2004.

Κι όμως, η κατάληξη αυτή ήταν σχεδόν νομοτελειακή από τη στιγμή που η κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή πήρε τη σκυτάλη από την κυβέρνηση Σημίτη, αποδεχόμενη ταυτόχρονα και τη γραμμή πλεύσης στα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό. Γραμμή πλεύσης, η οποία είχε χαραχτεί, λαμβάνοντας υπόψη πρώτα και κύρια τα σχέδια και τις επιθυμίες των ηγεμόνων της νέας τάξης στην περιοχή και στο πλαίσιο αυτό να «τακτοποιηθούν» τα εθνικά θέματα που βρίσκονται σε «εκκρεμότητα».

Ούτε πέντε μήνες δεν έχουν περάσει, από τη στιγμή που ο Ελληνας πρωθυπουργός υποδεχόταν «εν χορδαίς και οργάνω» τον Ρ. Τ. Ερντογάν στο Μέγαρο Μαξίμου (και στην οικία του), όπου επαναβεβαίωσε με θέρμη την «υποστήριξη της ελληνικής κυβέρνησης και εμού προσωπικώς στην ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας», αποσύνδεσε τη λύση του Κυπριακού από αυτή την πορεία, ενώ δεν τόλμησε να θέσει το ζήτημα της άρσης του casus belli (αιτία πολέμου) για τα χωρικά ύδατα που διατηρεί σε ισχύ η πανίσχυρη κοινοβουλευτικά κυβέρνηση Ερντογάν, ούτε βέβαια της λύσης των «διαφορών» στο Αιγαίο, στη βάση του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συνθηκών. Αντίθετα, περίσσεψαν οι μεγαλόστομες διακηρύξεις, όπως ότι «οι ελληνοτουρκικές σχέσεις έχουν εισέλθει σε νέα τροχιά» και αυτό που χρειάζεται είναι «η αξιοποίηση της υπάρχουσας θετικής δυναμικής».

Χρειάστηκε μετά την «ολυμπιακή εκεχειρία» να κάνουν «σουρωτήρι» το Αιγαίο τα τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη με τις καθημερινές σχεδόν παραβιάσεις και να «υπενθυμίσουν» τις διεκδικήσεις τους στις «γκρίζες ζώνες» με τις «προσεγγίσεις» των ακταιωρών στα Ιμια, προκειμένου να φανεί ότι τα προβλήματα μεταξύ των δύο χωρών παραμένουν άλυτα πίσω από το επίπλαστο κλίμα ευφορίας που είχε καλλιεργηθεί. Η κυβέρνηση φάνηκε να αιφνιδιάζεται από την τουρκική επιθετικότητα, αλλά αυτό καθόλου δεν άλλαξε τη «στρατηγική επιλογή» της άνευ όρων και προϋποθέσεων στήριξης της έναρξης των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας στην ΕΕ.

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι μια «ευρωπαϊκή Τουρκία», που θα έχει «ενσωματώσει» την «ευρωπαϊκή λογική και τους ευρωπαϊκούς κανόνες» θα είναι προς όφελος των δύο χωρών και γενικότερα της ειρήνης και της «σταθερότητας» στην περιοχή.

Δυστυχώς για την κυβέρνηση της ΝΔ, τίποτα δεν εγγυάται ότι η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας θα οδηγήσει σε δίκαιη λύση τόσο στο Αιγαίο όσο και στο Κυπριακό. Η μέχρι τώρα στάση της ΕΕ προδικάζει ότι θα συμβεί το ακριβώς αντίθετο. Η Κομισιόν, με τη γνωστή έκθεσή της στις αρχές αυτού του μήνα έδωσε το «πράσινο φως» για την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της γειτονικής χώρας, «παραβλέποντας» την παρουσία τουρκικών στρατευμάτων κατοχής στην Κύπρο (!), ενώ η εισβολή στο νησί αντικαθίσταται με τη λέξη «ανάμειξη»(!). Φυσικά, δε γίνεται η παραμικρή αναφορά στις τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο, αφού οι ελληνοτουρκικές «διαφορές» έχουν παραπεμφθεί από το Ελσίνκι είτε σε «διακανονισμό» μεταξύ των δύο χωρών είτε στο δικαστήριο της Χάγης.

Το χειρότερο, όμως, είναι ότι η ΕΕ επιφυλάσσει στην Τουρκία σημαντικό ρόλο στον υπό διαμόρφωση ευρωστρατό, αφού στην έκθεση αναφέρεται σαφώς πως «με τις μεγάλες στρατιωτικές δαπάνες και τη δύναμη σε άνδρες, η Τουρκία έχει τη δυνατότητα να συμβάλει σημαντικά στην πολιτική ασφάλειας και άμυνας της ΕΕ»! Ας σημειωθεί ότι η ελληνική κυβέρνηση υπερψήφισε την παραπάνω έκθεση, εκφράζοντας μάλιστα την ικανοποίησή της!

Ενθαρρημένος, λοιπόν, ο Ερντογάν (και όχι κάποιος «κακός» στρατηγός) δηλώνει ότι τα τουρκικά στρατεύματα δεν πρόκειται να φύγουν από την Κύπρο, γιατί οι Ελληνοκύπριοι καταψήφισαν το σχέδιο Ανάν(!), ενώ δηλώνει (στο «Βήμα» της περασμένης Κυριακής) πρόθυμος για ρεαλιστικό διακανονισμό «για όλες τις αμφισβητήσεις στο Αιγαίο»(!) που θα παίρνει υπόψη του «τα αμοιβαία συμφέροντα των δύο χωρών». Η τελευταία παραπέμπει σαφώς στη συμφωνία της Μαδρίτης (1997), όπου ο Κ. Σημίτης αναγνώρισε τα «ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο. (Λεπτομέρεια: Η ΝΔ είχε καταγγείλει τότε τη συμφωνία της Μαδρίτης...).

Είναι ολοφάνερο, λοιπόν, ότι ούτε το «περιβάλλον» εντός ΕΕ θα είναι ευνοϊκό για την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Πολύ περισσότερο που η Τουρκία θα έχει πάρει το «οκέι», χωρίς τις παραμικρές επιφυλάξεις και ενστάσεις από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης. Και αυτό παρ' όλο που τα επιτελεία της εκτιμούν ότι η έξαρση της τουρκικής επιθετικότητας στο Αιγαίο αποσκοπεί στην καταγραφή «ολόκληρου του πακέτου των αμφισβητήσεων» πριν από τη Σύνοδο Κορυφής του Δεκέμβρη, ώστε να καταστήσει σαφές στους «εταίρους» ότι Αιγαίο και Κυπριακό δεν περιλαμβάνονται στις προϋποθέσεις για την ευρωπαϊκή πορεία της...

Η κυβέρνηση ψάχνει απεγνωσμένα σωσίβιο σε αστείες δικαιολογίες είτε για «ασυνέπεια» Ερντογάν είτε για «κακούς» στρατηγούς που υπονομεύουν την ευρωπαϊκή προοπτική, αλλά είναι φανερό ότι επιχειρεί απεγνωσμένα να δικαιολογήσει «προς τα μέσα» την ανεπιφύλακτη υποστήριξη της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας, ενώ δε φέρεται διατεθειμένη να ενοχλήσει τους ισχυρούς εταίρους. Αντίθετα, έχει διαβεβαιώσει ΗΠΑ και ΕΕ ότι έχει παραιτηθεί από το δικαίωμα του βέτο, ενώ δε δημιουργεί «εμπόδια» ούτε με την υποβολή «ενοχλητικών» όρων και προϋποθέσεων στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας.

Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση έχει παραιτηθεί από κάθε πολιτική αρχών και διεκδίκησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας στη βάση του Διεθνούς Δικαίου, ενώ έχει προσχωρήσει στη λογική της «ρεαλιστικής» διευθέτησής τους στο πλαίσιο της νεοταξικής πραγματικότητας. Αυτή ακριβώς η πολιτική μπορεί να αποδειχθεί ολέθρια για τη χώρα, αν καταφέρουν ταυτόχρονα να «αποκοιμίσουν» ταυτόχρονα τον ελληνικό λαό.