Παρέμβαση που αποκτά καίριο χαρακτήρα, καθώς η ΚΕΔΚΕ, πλήρως υποταγμένη στην αντεργατική πολιτική των εκάστοτε κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, σχεδιάζει τη λειτουργία των παιδικών σταθμών με πλήρη ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Τα αιτήματα που αρθρώνει η ΔΑΣ ΟΤΑ για τους παιδικούς σταθμούς εντάσσονται στο γενικότερο αγωνιστικό πλαίσιο διεκδικήσεων, ενόψει της απεργίας των δημοσίων υπαλλήλων στις 21 του Οκτώβρη και της 48ωρης απεργίας του κλάδου στις 11 και 12 Νοέμβρη.
Οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στο χώρο της Πρόνοιας, σημειώνεται στην ανακοίνωση, βάθυναν το 2001, όταν η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με τη στήριξη της ΝΔ μεταβίβασε, μεταξύ άλλων, τους παιδικούς σταθμούς στην Τοπική Αυτοδιοίκηση (ΤΑ). Η εξέλιξη αυτή είχε ως κριτήριο την ενίσχυση των κερδών του κεφαλαίου και, γι' αυτό, αποτέλεσμα ήταν η εμπορευματοποίηση των αναγκών του παιδιού και της λαϊκής οικογένειας, η δημιουργία ενός παιδαγωγικού πλαισίου μακριά από κάθε επιστημονική στήριξη και κοινωνικό έλεγχο.
Σε αυτή τη φάση, σημειώνεται, η ΤΑ λειτουργεί σαν Δούρειος Ιππος, με τους αιρετούς να γίνονται πρωτεργάτες στην άλωση των εργασιακών σχέσεων. Η μαζική είσοδος εργαζομένων με ευέλικτες μορφές εργασίας ανατρέπουν τη μόνιμη σχέση δουλιάς, χτυπούν το 6ωρο και μετατρέπουν σταδιακά τους παιδικούς σταθμούς σε παιδοφυλακτήρια. Η επιβολή τροφείων αυξάνεται κατά βούληση των δημάρχων με γεωμετρική πρόοδο, ενώ ετοιμάζονται νέα πιο αντιδραστικά σχέδια. Οπως αυτό της ΚΕΔΚΕ που αποσκοπεί στο να αναλάβουν οι γονείς πλήρως τα έξοδα διατροφής των παιδιών και την πλήρη αλλαγή των εργασιακών σχέσεων.
Σήμερα, τονίζει η ΔΑΣ ΟΤΑ, η αναλογία προσωπικού - παιδιών (7.000 εργαζόμενοι για 70.000 βρέφη - νήπια στους παιδικούς σταθμούς) είναι δραματικά αρνητική. Οι υπηρεσίες υγιεινής, ασφάλειας και διατροφής υποβαθμίζονται πλήρως, με την είσοδο κέτερινγκ και ιδιωτικών συνεργείων καθαριότητας. Ενώ η κτιριακή υποδομή είναι ελλιπής.
Καταλήγοντας η ΔΑΣ ΟΤΑ επισημαίνει ότι «η συντεχνία της εργατικής αριστοκρατίας, που σήμερα διαφεντεύει τον προσανατολισμό του συνδικαλιστικού κινήματος στους δήμους», έχει ταυτίσει «το μέλλον της με τη στήριξη της πολιτικής που προωθούν οι εκάστοτε κυβερνήσεις και οι δημοτικοί άρχοντες». Ομως, η εργατική τάξη σήμερα παράγει «πολλαπλάσιο πλούτο, έχει νέες ανάγκες και νέες δυνατότητες, για να απαιτεί και να οργανώνει την πάλη της για να τις επιβάλλει». Και σε αυτή την κατεύθυνση «απαιτούμε και παλεύουμε για:
Ενιαίο πλαίσιο αγωγής και φροντίδας του παιδιού στην ευθύνη του κράτους, χωρίς ιδιωτική παρέμβαση. Δωρεάν βρεφονηπιακοί σταθμοί - κατάργηση των τροφείων. Αμεσες δημόσιες επενδύσεις για κτιριακή υποδομή και επέκταση κατά προτεραιότητα στις εργατικές γειτονιές. Να πληρώσει η εργοδοσία για τη φροντίδα των παιδιών της εργαζόμενης οικογένειας. Να έχουν πρώτη προτεραιότητα στους παιδικούς σταθμούς τα παιδιά των ανέργων, των ΑμΕΑ, των πολύτεκνων, των προσφύγων.
Γενναία χρηματοδότηση των παιδικών σταθμών άμεσα.. Μαζικοί διορισμοί μόνιμου επιστημονικού και βοηθητικού προσωπικού. Μέτρα πρωτοβάθμιας υγείας με το διορισμό ειδικευμένου νοσηλευτικού προσωπικού. Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων. Ενταξη των επαγγελματιών στα βαρέα και ανθυγιεινά κλπ.».