Οι κάτοικοι του χωριού σε τελετή

Αν ο πολυτάλαντος (σκηνοθέτης, σεναριογράφος, παραγωγός) Ινδός στην καταγωγή, Αμερικανός Σιάμαλαν επέλεγε το δεύτερο επίπεδο της ταινίας και το έκανε πρώτο, τότε θα είχαμε μια άριστη σε όλα τα επίπεδα ταινία. Καθώς διαθέτει ιστορία με προεκτάσεις, καλή σκηνοθεσία, πολύ καλούς ηθοποιούς, καλά ντεκόρ, κοστούμια και χώρους, θαυμάσια φωτογραφία (Ρότζερ Ντίκινς), λειτουργική μουσική (Τ. Ν. Χάουαρντ), αποτελεσματικό μοντάζ (Κρίστοφερ Τέλεφσεν). Συντελεστές και προϋποθέσεις, που κάτω από άλλους προσανατολισμούς, θα έφερναν άλλα, θετικά αποτελέσματα! Ομως, φαίνεται, το «εισιτήριο» είναι εκείνο που καθορίζει, πια, την τέχνη.

Πενσυλβανία 1897. Μια ομάδα ανθρώπων, με τις οικογένειές τους, βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε ένα περιτριγυρισμένο από μεγάλα και πυκνά δάση ξέφωτο. Κάθε στιγμή δέχονται επιθέσεις και βρίσκονται υπό συνεχή απειλή από «μυθικά πλάσματα», που ζούνε μέσα στα άβατα γύρω δάση. Ο φόβος έχει δηλητηριάσει κάθε στιγμή της ζωής τους. Κάποια στιγμή, όμως, πρέπει - αναγκαστικά - κάποιος από τους κατοίκους του χωριού να διασχίσει το δάσος για να φέρει φάρμακα για έναν τραυματία που κινδυνεύει να πεθάνει. Την απόπειρα να αψηφήσει τα «μυθικά πλάσματα» - και το νικήσει το φόβο - την κάνει η νεαρή ερωτευμένη γυναίκα, που θέλει να σώσει τον πληγωμένο εραστή της...

Επιβάλλεται, σε περίπτωση που θελήσετε να δείτε το φιλμ, να μη σας γνωστοποιήσω τη συνέχεια. Γιατί η ιστορία έχει πολλές και διάφορες ανατροπές. Και, κυρίως, έχει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα δικαιολογία για την αυτοαπομόνωση αυτών των ανθρώπων. Δικαιολογία, που αν είχε αναπτυχθεί, αν προς τα εκεί στρεφόταν η ταινία, θα μιλούσαμε για κοινωνιολογική έρευνα. Μια κοινωνιολογική έρευνα που αναφέρεται σε μια κοινωνία άγρια, η οποία αναγκάζει τα μέλη της να καταφεύγουν σε παθητικές (ή ενεργητικές) ακρότητες. Εσείς, όμως, μπορείτε να κάνετε τις δικές σας σκέψεις προς αυτή την κατεύθυνση...

Σημειώνω ότι η ταινία παρακολουθείται με εντεινόμενο ενδιαφέρον. Είναι γεμάτη εκπλήξεις. Εχει καταπληκτικούς ψιθύρους και σιωπές γεμάτες ανησυχία. Θαυμάσιο το παίξιμο και η άρθρωση των ηθοποιών. Θα κάνω ιδιαίτερη μνεία στον φύλακα, που εμφανίζεται σχεδόν στο τέλος της ταινίας. Ο νεαρός αυτός άνθρωπος πήρε στα χέρια του ένα «τίποτα» (ρολάκι) και το έκανε έναν τεράστιο σε γεύσεις και χυμούς ρόλο.

Παίζουν: Γιοακίν Φίνιξ, Γουίλιαμ Χαρτ, Σιγκούρνι Γουίβερ, Αντριεν Μπρόντι κ.ά.