Αλλά δεν είναι μόνο τα στοιχεία του ΟΑΕΔ. Το κλείσιμο επιχειρήσεων και μάλιστα μεγάλων μονάδων για τα ελληνικά μέτρα ή οι μαζικές απολύσεις σε άλλες, είναι πλέον ειδήσεις της καθημερινής ειδησεογραφίας. Η περίπτωση της «Τρικολάν» του ομίλου Λαναρά, οι απολύσεις στη «Σόφτεξ», είναι μόνο οι πιο πρόσφατες. Και είναι χαρακτηριστικές και από άλλη πλευρά. Από το γεγονός ότι οι εργοδότες τους, ενώ έτυχαν κρατικών παχυλών επιδοτήσεων, τελικά οι εργαζόμενοι χάνουν τη δουλιά τους.

Ολα τούτα συμβαίνουν τη στιγμή που η «ανάπτυξη» της ελληνικής οικονομίας συνεχίζει να εμφανίζει ρυθμούς αύξησης σημαντικούς. Ετσι το πρώτο εξάμηνο του 2004 το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε περίπου κατά 3,7%! Η πολυθρύλητη «πίτα», λοιπόν αυξάνεται, αλλά, μαζί της αυξάνεται και η ανεργία! Οξύμωρον; Καθόλου. Το αντίθετο. Πολύ φυσιολογικό για μια οικονομία που αναπτύσσεται μόνο και μόνο για να αυξάνουν τα κέρδη τους οι καπιταλιστικοί όμιλοι. Πολύ φυσιολογικό, αφού η ύπαρξη ανέργων, η καθήλωση των μισθών, η περικοπή εργασιακών δικαιωμάτων, είναι προϋποθέσεις για να επιτευχτεί η άνοδος του ΑΕΠ, η αύξηση των κερδών.

Ποια είναι η «απάντηση» της κυβέρνησης της ΝΔ, μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις; Είναι η ίδια ακριβώς που έδινε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Είναι εξίσου αναποτελεσματική, το ίδιο υποκριτική και κυρίως, το ίδιο επικίνδυνη για τους εργαζόμενους. Τα μέτρα που ανακοίνωσε ο υπουργός Απασχόλησης και τα νέα προγράμματα του ΟΑΕΔ, κινούνται στην ίδια κατεύθυνση, εξυπηρετούν τους ίδιους στόχους. Τεράστιοι πόροι του ΟΑΕΔ και του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου προωθούνται ως επιδοτήσεις στις επιχειρήσεις, με πρόσχημα την τόνωση της απασχόλησης. Ενώ την ίδια στιγμή εκατοντάδες χιλιάδες απ' αυτούς τους εγγεγραμμένους ανέργους του ΟΑΕΔ, στερούνται ακόμα και αυτό το πενιχρό επίδομα ανεργίας.

Αντιγράφοντας πιστά τη «Χάρτα Σημίτη» και επεκτείνοντάς την, η κυβέρνηση της ΝΔ προχωρά στην «επιμήκυνση του χρόνου εξαίρεσης των επιχειρήσεων από την καταβολή ασφαλιστικών εισφορών», αλλά και στη διεύρυνση των επιδοτήσεων σε μια σειρά άλλα προγράμματα μέσω του ΟΑΕΔ.

Φτάνουμε στο σημείο, να μην υπάρχει νέα θέση εργασίας που να μη συνοδεύεται και από μια γενναία προίκα από χρήματα του Ελληνα φορολογούμενου, ή από τις εισφορές του εργαζόμενου στον ΟΑΕΔ. Την ίδια στιγμή, τα περίφημα προγράμματα «Stage», στα οποία φαίνεται πως και η νέα κυβέρνηση έχει ιδιαίτερη αδυναμία, παγιώνουν την ανασφάλιστη εργασία. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι «πρώτος διδάξαντας» αυτής της αθλιότητας είναι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που ο αρχηγός του προεκλογικά είχε το θράσος να προτείνει στους νέους ανασφάλιστη εργασία για 4 χρόνια.

Με δυο λόγια: Η κυβέρνηση της ΝΔ και στο ζήτημα της ανεργίας, βαθαίνει ακόμα πιο πολύ την πολιτική του προκατόχου της. Υπηρετώντας τη Στρατηγική της Λισαβόνας, εξαπλώνει την ευελιξία, τη μερική απασχόληση, τα προγράμματα κατάρτισης και διά βίου εκπαίδευσης. Ολες δηλαδή τις συνταγές που δηλητηριάζουν τους εργαζόμενους και υποσκάπτουν το δικαίωμα στην πλήρη και σταθερή εργασία.

Απέναντι σ' αυτή την πραγματικότητα, ποια μπορεί να είναι η απάντηση των εργαζομένων; Θα ανεχτούν την κυβερνητική επίθεση και θα περιμένουν το τέλος της τετραετίας; Θα αναμένουν τη «φυσιολογική εξέλιξη» των γεγονότων ή θα αντιδράσουν τώρα; Κάθε λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να περιμένει να «γίνει το κακό» για να αντιδράσει. Πολύ περισσότερο που η εμπειρία των εργαζομένων δείχνει ότι πριν ακόμα εδραιωθούν τα νέα αντιδραστικά μέτρα, η αντίσταση μπορεί να είναι πιο αποτελεσματική. Γι' αυτό το ΚΚΕ εδώ και τώρα σαλπίζει: «Καμιά ανοχή στην κυβέρνηση της ΝΔ, καμιά εμπιστοσύνη στο ΠΑΣΟΚ»! Καμιά αναμονή. Το συλλαλητήριο που οργανώνει το ΚΚΕ στις 9 Οκτώβρη, είναι ένα βήμα και για τον άνεργο. Εκεί, μαζί με όλους τους εργαζόμενους έχουν θέση οι χιλιάδες άνεργοι, οι χιλιάδες απολυμένοι. Εχουν θέση, οι πεντακόσιες και πλέον χιλιάδες από τις καταστάσεις του ΟΑΕΔ, τους οποίους η κυβέρνηση κοροϊδεύει με τα προγράμματα κατάρτισης και επανακατάρτισης. Εκεί, στο Πεδίον του Αρεως, εργάτες και άνεργοι μπορεί και πρέπει να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους.

Αλλά μπροστά στο συλλαλητήριο και στην πορεία προς αυτό, εργάτες και άνεργοι μαζί με τους κομμουνιστές πρέπει να συζητήσουν όχι μόνο πώς θα αντιπαλέψουν τις συνέπειες της πολιτικής των κομμάτων του ευρωμονόδρομου, αλλά πώς συνολικά θα αντιπαλέψουν και θα ανατρέψουν την πολιτική στον ίδιο της τον πυρήνα. Γιατί χωρίς τον αγώνα για ριζικές και πολιτικές αλλαγές στη χώρα μας, εργαζόμενοι και άνεργοι είναι καταδικασμένοι στο μαρτύριο του Σισύφου...