Η «στρατηγική της διαρθρωτικής ανταγωνιστικότητας και της πραγματικής σύγκλισης» είναι το νέο φρούτο που λανσάρει φέτος η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ στην ετήσια έκθεσή της για την ελληνική οικονομία. Ενα φρούτο «κλεμμένο» από το θεωρητικό οπλοστάσιο των δυνάμεων του ευρωμονόδρομου, που ενώ στηρίζει απροκάλυπτα την αυξανόμενη κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου, την ίδια στιγμή «κλείνει το μάτι» στους εργαζόμενους και τους υπόσχεται ότι και αυτοί κάτι έχουν λαμβάνειν..!

Ετσι και με τη φετινή Εκθεση του ΙΝΕ η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ επιβεβαιώνει ότι μένει σταθερά προσηλωμένη στο στόχο της «ανάπτυξης», τον οποίο έχουν πληρώσει ακριβά οι εργαζόμενοι, και προτείνει έξι κατευθύνσεις οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής. Κατευθύνσεις από τις οποίες απουσιάζει προκλητικά η παραμικρή διεκδίκηση, το ελάχιστο εργατικό αίτημα. Και δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, υπογράφοντας τη διετή Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, έδεσε χειροπόδαρα την εργατική τάξη στην πολιτική της λιτότητας, εξασφάλισε εκ των προτέρων την αύξηση των καπιταλιστικών κερδών και της εκμετάλλευσης.

Η ουσία όλων αυτών των στόχων-κατευθύνσεων, κατά την άποψη της πλειοψηφίας, είναι ότι μπορεί να επιτευχτεί άνοδος της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, χωρίς «διαρθρωτικές αλλαγές και μείωση του κόστους εργασίας». Δηλαδή, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, ούτε λίγο-ούτε πολύ, θέλει να φτιάξει την ομελέτα της κερδοφορίας χωρίς να σπάσει τ' αυγά...

Και αυτό τη στιγμή που όλα τα επιτελεία και οι κυβερνήσεις της ΕΕ, φιλελεύθερες και σοσιαλδημοκρατικές, με νύχια και με δόντια προσπαθούν να επιταχύνουν τις αναδιαρθρώσεις, να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα, να αφαιρέσουν τις εργατικές κατακτήσεις, να φέρουν δηλαδή σε πέρας τη Στρατηγική της Λισαβόνας.

Περίτρανη απόδειξη, ότι αυτή η «ανάπτυξη» στα πλαίσια της ΟΝΕ, ότι η ανταγωνιστικότητα όταν κουμάντο στην οικονομία και στην πολιτική κάνουν οι δυνάμεις του κεφαλαίου, θα είναι μόνο σε βάρος της εργατικής τάξης και όλων αυτών που παράγουν τον πλούτο της χώρας, αποτελούν και τα οικονομικά ευρήματα της Εκθεσης του ΙΝΕ.

Σύμφωνα με αυτά, το ΑΕΠ στην Ελλάδα μεγεθύνεται ταχύτερα από το μέσο ευρωπαϊκό όρο και από το 1995 η συνολική αύξηση έφτασε το 40%, έναντι 20% της ΕΕ των 15 κρατών- μελών. Πλούτος λοιπόν παράγεται, αλλά τον λυμαίνεται μια συγκεκριμένη μειοψηφία.

Η αύξηση της κερδοφορίας που άρχισε από το 1986 σε ορισμένους τομείς (π.χ. βιομηχανία) γενικεύτηκε το 1996 και σύμφωνα με τις προβλέψεις στο τέλος του 2004 η απόδοση του κεφαλαίου θα είναι κατά 10% υψηλότερη από το μέσο όρο της περιόδου 1961-1973! Μια δεύτερη «χρυσή εποχή» ανοίγεται μπροστά στους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους.

Στον αντίποδα των παραπάνω, το μερίδιο των μισθών στο ΑΕΠ ακολουθεί πτωτική πορεία και αποτυπώνει το επίπεδο αναδιανομής του προϊόντος σε βάρος της εργασίας. Στο τέλος του έτους το μερίδιο αυτό θα αντιστοιχεί στο 67,4% του ΑΕΠ. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι οι αυξήσεις των πραγματικών μισθών κατά τη διετία 2003-2004 ήταν σημαντικά χαμηλότερες από το σύνολο της οικονομίας. Αλλά, εκτιμούν οι συντάκτες της Εκθεσης, «η μείωση του κόστους εργασίας φαίνεται ότι μετατράπηκε περισσότερο σε αυξήσεις των κερδών και λιγότερο σε βελτίωση της ανταγωνιστικότητας». Αραγε, ποια εγγύηση υπάρχει ότι και η «ανάπτυξη» την οποία έχει κάνει σημαία η ΓΣΕΕ δε θα καταλήξει στα θησαυροφυλάκια της ολιγαρχίας;

Το σημερινό επίπεδο της παραγωγικότητας της ελληνικής οικονομίας ανέρχεται στο 88% του μέσου όρου της ΕΕ, όταν η αγοραστική δύναμη των μισθών στην Ελλάδα ανέρχεται στο 83% του αντίστοιχου μέσου μεγέθους της Ενωσης.

Εκτενής αναφορά στην Εκθεση γίνεται στο θέμα του εργάσιμου χρόνου. Σύμφωνα με αυτή, αν και ο συμβατικός εβδομαδιαίος χρόνος, για τους εργαζόμενους πλήρους απασχόλησης, είναι 40 ώρες, οι πραγματικές ώρες εργασίας είναι 41 ώρες. Μία ώρα περισσότερο από το μέσο όρο της ΕΕ των 15.