Μετά το Φεστιβάλ των Καννών, που είχε «άρωμα» δακρυγόνου από την επίθεση των γαλλικών ΜΑΤ στους διαδηλωτές - εργαζόμενους στον οπτικοακουστικό τομέα, ήρθε και η σειρά του Φεστιβάλ Βενετίας, όπου χτες, διαδηλωτές διαμαρτυρήθηκαν ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, το χολιγουντιανό κινηματογράφο και «κλίμα» του Φεστιβάλ και για τα ακριβά εισιτήρια σ' αυτό.

Πολιτική «αύρα» - τουλάχιστον με αμερικανικά δεδομένα - είχε και η καθιερωμένη συνέντευξη των συντελεστών ταινιών, αυτή τη φορά των πρωταγωνιστών στην ταινία «Manchurian candidate» Μέριλ Στριπ και Ντένζελ Ουάσιγκτον και του σκηνοθέτη Τζόναθαν Ντέμι. Η Στριπ είπε ότι σήμερα οι ΗΠΑ βρίσκονται στη χειρότερη φάση της ιστορίας τους, ότι «οι αρχηγοί μας θέλουν να κατακτήσουν τον κόσμο», για «απεριόριστη εξουσία και όλα τα λεφτά της υφηλίου» και ότι «θέλουν το λαό τους φοβισμένο».

Μέσα σ' αυτή την ατμόσφαιρα, προβλήθηκε και η μόνη ελληνική διαγωνιστική ταινία «Delivery» του Νίκου Παναγιωτόπουλου, η οποία απογοήτευσε. Η ταινία αναφέρεται στην ιστορία ενός νέου που φτάνει στην Αθήνα και προσπαθεί να επιβιώσει, σε μια περιοχή περιθωριακή, δουλεύοντας στην πιτσαρία «Delivery», όπου δημιουργεί μια δύσκολη συναισθηματική σχέση, η οποία θα επηρεάσει και τη συνέχεια της πλοκής. Ο τίτλος της ταινίας έχει πολλαπλές ερμηνείες (μεταφορά - παράδοση, απελευθέρωση, τοκετός), είναι υπαινιγμός του συγκεκριμένου τύπου εργασίας και των δυσκολιών του.

Ο σκηνοθέτης θέλησε να παρουσιάσει την απομόνωση μέσα στην πραγματικότητα της Αθήνας, τη δύσκολη συμβίωση μεταξύ μεταναστών αλλά και Ελλήνων από την επαρχία, χωρίς να καταφέρει όμως να αγγίξει συναισθηματικά τον θεατή ή να του δημιουργήσει ερωτήματα. Η διήγηση της ταινίας γίνεται με διακεκομμένα επεισόδια, που τα «δένει» η παρουσία του πρωταγωνιστή. Ο υπόκοσμος της Αθήνας παρουσιάζεται με μορφή αργού, ανιαρού ντοκιμαντέρ, χωρίς κριτική προσέγγιση. Ο κόσμος της νύχτας, των άστεγων και των ναρκωτικών, παρουσιάζεται χωρίς κοινωνικές και ταξικές αναφορές. Ο ξεκομμένος από την πραγματικότητα πρωταγωνιστικός ρόλος εγκλωβίζεται σε αποτυχημένους συμβολισμούς και σε κάποιο βαθμό σώζεται από την καλή ερμηνεία του Θάνου Σαμαρά. Η μεταφυσική τάση, που χαρακτηρίζει το φινάλε της ταινίας, επιβεβαιώνει τις αισθητικές και στιλιστικές αδυναμίες της.

Είναι εμφανής η αδυναμία ανάπτυξης της ταινίας και δε λείπουν τεχνικές ατέλειες, όπως η ποιότητα της φωτογραφίας και του ήχου. Να προσθέσουμε ότι τα θετικά είναι οι καλές ερμηνείες σε όλους τους ρόλους, η ενδυματολογική επιμέλεια της Μαριάννας Σπανουδάκη και τα σκηνικά του Διονύση Φωτόπουλου.

Η ταινία πέρασε απαρατήρητη από τη διεθνή κριτική, ενώ κατά την προβολή της δεν έλειψαν οι επικρίσεις του κοινού.