Ομως, η μουσική, η κορυφαία των τεχνών, σώζει. Το απέριττο, το αίσθημα του μέτρου, σώζουν. Κρατάω στην καρδιά μου το ζευγάρι που μπήκε ερωτευμένο στη λίμνη. Την ωραιότερη έμπνευση την έδωσε το ύδωρ. Η θάλασσά μας. Ο έρως. Κι ύστερα το παιδί στο χάρτινο βαρκάκι. Με Μάνο, Μίκη και Σταύρο ζεσταίνεται η καρδιά. Τα μπουζούκια δε φολκλόρισαν. Οι κούροι κι ο Αϊ-Γιώργης κι ο Πάνας κι ο Αρχιμήδης στο κυκλαδίτικο ειδώλιο μ' έκαναν να ξεχάσω οργή και ντροπή και το αφόρητο πέπλο ακριβοπληρωμένης υποκρισίας. Για λίγο. Οσο χρειαζόταν. Στον κύριο Παπαϊωάννου ευγνωμοσύνη για την αισθητική της λιτότητας, διατηρημένη στο χορηγικό καρναβάλι των χορηγών που μοίρασαν σημαίες εταιριών και πρόθυμα κούναγαν στις γωνιές των δρόμων και στις πλατείες ελληναράδες και φουκαράδες, ντοπαρισμένοι κι ευτυχισμένοι που τους επετράπη να συμμετέχουν ως υπήκοοι στην υπερφασιστική γιορτή του κολοσσαίου των προϊόντων.

Ερως ανίκατε μάχαν. Αλλά ποια μάχη, ποιος έρως; Δηλαδή ο Τζέκος κι ο Κεντέρης και η Θάνου κι οι αλλοεθνείς όμοιοί τους είναι απλώς αποτυχημένοι Σπαρτιάτες, αρχαίοι που απλώς πιάστηκαν με ...σύγχρονο επικοινωνιακό τρόπο να κλέβουν μια κάλπικη εθνική(;) περηφάνια; Μα η πατρίδα αιώνες τώρα παίζεται στα ζάρια, ανάμεσα στο φιλότιμο και στην κοροϊδία. Γι' αυτό «όπου κι αν πάω η Ελλάδα με πληγώνει», πολλώ μάλλον άμα ζω εδώ. Πρέπει να έχουμε, θαρρώ, το κουράγιο να σκεφτούμε. Για ν' αντισταθούμε. Ο Κεντέρης είναι απ' τη Μυτιλήνη. Στη Μυτιλήνη πήγε κι ο Μπους. Λέτε να έχει τίποτε απ' τα δυο σωτήρια ή καταστροφική σημασία για τη Μυτιλήνη, τις ελιές, τις θάλασσες και τις σαρδέλες της, τα αιολικά της ελληνικά και το Θεόφιλό της, το λαό της;

Μα εκεί παίζεται σήμερα η αποτρόπαιη ιστορία της εξουσίας της μπουρζουαζίας. Ας με συγχωρήσει ο ποιητής: «Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις, νάτη πετιέται...».

Ηταν ωραία η τελετή. Ομως όταν ξύπνησα το πρωί για να γράψω αυτές τις γραμμές, σύντροφοι, μου κόλλησε μια ...παραλλαγή. Λιτή κι αυτή. Ζητάω συγνώμη απ' τον ποιητή αλλά την παραθέτω γιατί εθνικό είναι το αληθινό:

Τη ρωμιοσύνη να την κλαις. Οταν πουλιέται... Οταν πουλιέται... Οταν πουλιέται... Το τίμημα δεν κάνει τη διαφορά. Να την κλαις. Και για μια δεκάρα και για μια χιλιάρα...