Η αύξηση του χρόνου εργασίας επανέρχεται με την κοινή επιχείρηση εργοδοτών και κυβερνήσεων στα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Πρόσφατα, δύο κορυφαίοι οικονομικοί παράγοντες της Γερμανίας, ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών, Κλάους Τσίμερμαν, και ο οικονομολόγος της Commerzbank, Ούλριχ Ραμ, υποστήριξαν την υιοθέτηση της 50ωρης εβδομαδιαίας εργασίας! Φυσικά, η πρόταση αυτή δεν αποτελεί «κεραυνό εν αιθρία», αφού οι επιχειρήσεις έχουν στήσει εδώ και μήνες το σκηνικό ενός ωμού εκβιασμού των εργαζομένων: «Είτε θα δεχτείτε την αύξηση των ωρών εργασίας, είτε θα μεταφέρουμε τις δραστηριότητές μας σε άλλες χώρες»...

Ενα πρόσφατο παράδειγμα αυτών των εκβιασμών αφορά στη «Siemens», της οποίας η διοίκηση ζήτησε από 2.000 εργαζόμενους να εργαστούν 40 ώρες την εβδομάδα, αλλιώς θα μετέφερε τις θέσεις εργασίας στην Ουγγαρία. Το παράδειγμα της «Siemens» ακολουθεί η «Mercedes-Benz» στο εργοστάσιό της στη Νοτιοδυτική Γερμανία, ενώ η «Opel» ανακοίνωσε ότι ένα τμήμα της παραγωγής της μεταφέρεται στην Πολωνία.

Οι υποστηρικτές αυτών των προτάσεων τονίζουν ότι η αύξηση των ωρών εργασίας, σε συνδυασμό με άλλα μέτρα μείωσης του κόστους εργασίας, θα οδηγήσουν στη μείωση της ανεργίας και την προώθηση της απασχόλησης. Δεν αναφέρουν όμως ότι τέτοια μέτρα έχουν ως αποτέλεσμα την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και ακολουθούνται από μέτρα επέκτασης της μερικής απασχόλησης και άλλες αντεργατικές ρυθμίσεις.

Οι εκβιασμοί των εργοδοτών και οι προτάσεις των οικονομολόγων πέφτουν στο πρόσφορο έδαφος της πολιτικής της κυβέρνησης Σρέντερ, η οποία είναι έτοιμη να υιοθετήσει οποιοδήποτε αντεργατικό μέτρο. Ηδη, μετά την έγκριση της Ανω Βουλής, τέθηκε σε εφαρμογή ο νόμος που επιβάλλει στους μακροχρόνια ανέργους το δίλημμα ή να αποδεχτούν οποιαδήποτε διαθέσιμη θέση ή να χάσουν το επίδομα ανεργίας.

Η γερμανική κυβέρνηση στο πλαίσιο της περιβόητης «Ατζέντας 2010» προωθεί και άλλα ανάλογα μέτρα, όπως τη μείωση των επιδομάτων ανεργίας και την κατάργηση του δικαιώματος του ανέργου να επιλέγει εργασία.

Στην ίδια λογική κινούνται και οι κυβερνήσεις των ομόσπονδων κρατιδίων, όπως η κυβέρνηση της Βαυαρίας, η οποία αποφάσισε την αύξηση των εβδομαδιαίων ωρών εργασίας από 40 σε 42.

Στην αύξηση των ωρών εργασίας προσανατολίζεται και η κυβέρνηση της Γαλλίας. Επικαλούμενος το υψηλό ποσοστό ανεργίας (9,8%), ο υπουργός Οικονομικών, Νικολά Σαρκοζί, πρότεινε την κατάργηση του 35ωρου που είχε καθιερωθεί από την προηγούμενη κυβέρνηση. Ο Σαρκοζί δήλωσε ότι ο εργαζόμενος πρέπει «να επιλέγει αν θα εργαστεί περισσότερο από το νόμιμο όριο των 35 ωρών, με την ανάλογη αύξηση των αποδοχών του». Ο Σαρκοζί πρότεινε επίσης να μειωθεί η αμοιβή για υπερωρίες από το 25% στο 10%.