Κατά την τελευταία επίσκεψή μου στη Βενετία είχα την τύχη να «πεταχτώ» μέχρι την όμορφη Πάντοβα για να δω με τα μάτια μου τις τοιχογραφίες του Τζιότο στο Παρεκκλήσιο Σκροβένι. Πάντα το επιθυμούσα αλλά πάντα κάτι συνέβαινε και το άφηνα για μια άλλη φορά... Και η άλλη φορά ήρθε καθυστερημένα τον περασμένο Φλεβάρη. Για να επισκεφτείς το Παρεκκλήσιο πρέπει να κλείσεις ραντεβού μέρες πριν, ίσως και βδομάδες! Ευτυχώς όλα έγιναν όπως έπρεπε και τη συγκεκριμένη μέρα και ώρα βρέθηκα έξω από το Παρεκκλήσιο. Περίμενα. Οταν ήρθε η σειρά μου πέρασα από ακτίνες, κάθισα σε ένα αποστειρωμένο χώρο μαζί με τους άλλους επισκέπτες -για να μη μεταφέρω τα μικρόβια του «έξω κόσμου» μέσα- στον ιερό χώρο του Τζιότο. Το Παρεκκλήσιο Σκροβένι είναι ένα από τα σημαντικότερα μνημεία του 14ου αιώνα και λέγεται ότι είναι χτισμένο από τον ίδιο τον Τζιότο. Πρόκειται για ένα μονόκλιτο οικοδόμημα που στεγάζεται με ημικυλινδρική κάμαρα. Και από εκεί σε περιτριγυρίζουν η Πίστη, η Απιστία, η Σωφροσύνη, η Ανοησία, η Δικαιοσύνη και η Αδικία... δοσμένα από το «θείο» χέρι της σημαντικότερης μορφής της ιταλικής τέχνης του 14ου αιώνα. Του ζωγράφου που έδωσε στην ανθρώπινη μορφή ένα βαθύτερο νόημα, που ξέφυγε από τη σφαίρα της μεσαιωνικής αντίληψης, που ξεπέρασε το χρόνο και το χώρο. Μορφή ανθρώπινη με καλές ή και κακές διαθέσεις, με έντονα συναισθήματα που αποτυπώνονται στο πρόσωπό του. Αυτοί είναι οι «ανθρώπινοι» άνθρωποι του Τζιότο ντι Μποντόνε (1266-1337).

Τώρα θα αναρωτηθείτε γιατί μετά από τόσο καιρό ανακαλώ στη μνήμη μου την επίσκεψη στην Πάντοβα; Οσο τρελό κι αν ακούγεται ο λόγος είναι απλός. Είχα φέρει μαζί μου ένα πολύτιμο ημερολόγιο του «2004» με τις εικόνες του Τζιότο και δυστυχώς, όπως συνήθως συμβαίνει, ξεχάστηκε στο συρτάρι του γραφείου μου. Ανασύρθηκε μόλις πριν από λίγες ώρες. Γι' αυτό!