Στις συνθήκες γαλέρας, που επικρατούν στους χώρους δουλιάς της σημερινής καπιταλιστικής Ρωσίας, παραπέμπει το νέο πολύνεκρο εργατικό δυστύχημα, το οποίο σημειώθηκε τα χαράματα του Μ. Σαββάτου, όταν 47 ανθρακωρύχοι σκοτώθηκαν από έκρηξη στο ορυχείο της Ταΐζινα, που βρίσκεται στην περιοχή του Κεμέροβο στη Σιβηρία.

Το ατύχημα, που προφανώς προκλήθηκε από έκρηξη μεθανίου, συνοδεύτηκε με την κατάρρευση των τοίχων ασφαλείας, καθώς και με την άμεση καταστροφή των συστημάτων ηλεκτροδότησης και εξαερισμού. Την ώρα του ατυχήματος στο ανθρακωρυχείο βρίσκονταν 53 εργάτες, που αποτελούσαν τη νυχτερινή βάρδια. Από αυτούς οι 6 τραυματίστηκαν και διασώθηκαν, ενώ οι 47 υπόλοιποι εγκλωβίστηκαν και τελικά πέθαναν σε βάθος 500-700 μέτρων.

Ο κυβερνήτης της περιοχής του Κεμέροβο, Α. Τουλέεφ, υποστήριξε πως το ανθρακωρυχείο Ταΐζινα είναι σύγχρονο κι εφοδιασμένο με ισχυρά συστήματα εξαερισμού γι' αυτό και δεν είναι ακριβώς κατανοητό το πώς δημιουργήθηκε η έκρηξη του αερίου. Οι πρώτες φήμες, που έκαναν λόγο για ευθύνη των ίδιων των νεκρών, αποκλείστηκαν από τον Σ. Ογκονεσιάν, εκπρόσωπο της Κρατικής Επιτροπής που συστήθηκε για τη μελέτη των αιτιών του εργατικού ατυχήματος. Ο ίδιος σημείωσε ότι είναι ακόμη νωρίς για να βγουν ακριβή συμπεράσματα για τις αιτίες της τραγωδίας, ενώ τα ρωσικά ΜΜΕ αναπτύσσουν διάφορες εκδοχές για τις αιτίες του συγκεκριμένου ατυχήματος. Το συνδέουν δε και με τους πρόσφατους σεισμούς στη γειτονική περιοχή της Αλτάης.

Πίσω από τη διερεύνηση των αιτιών του συγκεκριμένου ατυχήματος γίνεται προσπάθεια από διάφορα ΜΜΕ να καλυφθεί η όλη κατάσταση που επικρατεί στους χώρους εργασίας στη σημερινή Ρωσία. Οπως όμως δήλωσε στο πρακτορείο ΣΤΡΑΝΑ ο Ρ. Μπαντάλοφ, αντιπρόεδρος του ρωσικού συνδικάτου των ανθρακωρύχων, με τα ατυχήματα που έγιναν τους πρώτους τρεις μήνες του 2004 η αντιστοιχία νεκρών ανθρακωρύχων και εξορυγμένων τόνων άνθρακα ξεπέρασε τον 1 νεκρό για κάθε εκατομμύριο τόνους άνθρακα. Το 2003 αυτή η αντιστοιχία ήταν 0,91 και το 2002 ήταν 0,76 νεκροί για κάθε εκατομμύριο τόνους άνθρακα. Ο ίδιος στη συνέντευξή του σημειώνει ότι η χειροτέρευση αυτής της κατάστασης οφείλεται σε συγκεκριμένους λόγους και περιγράφει σχετικά τους εξής: 1. Στο συγκεκριμένο τομέα υπάρχει μεγάλη φθορά των μέσων παραγωγής, που μπορεί να φτάνει και το 80%, 2. Μειώθηκε η κερδοφορία για τους καπιταλιστές ιδιοκτήτες στο συγκεκριμένο κλάδο. Ετσι, οι επιχειρηματίες ιδιοκτήτες των ανθρακωρυχείων δεν κάνουν νέες επενδύσεις στις συγκεκριμένες επιχειρήσεις γιατί αυτές, με βάση τους υπολογισμούς τους, μπορούν να αντισταθμιστούν μόνο μετά από 7-8 χρόνια, τη στιγμή που σε άλλους κλάδους επενδύουν με στόχο να έχουν γρήγορα κέρδη, μέσα σε 2-3 χρόνια. 3. Μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού ο κλάδος πέρασε από τα γρανάζια της «αναδιάρθρωσης», με αποτέλεσμα περίπου 170 μεγάλες επιχειρήσεις του κλάδου να κλείσουν, μάλιστα συχνά με το επιχείρημα της «ελλιπούς ασφάλειας για τους εργαζόμενους». Δεκάδες χιλιάδες ανθρακωρύχοι γέμισαν τις στρατιές των ανέργων. Πολλοί από αυτούς αναγκάζονται να ψάχνουν για δουλιά χωρίς να δίνουν ιδιαίτερη σημασία στις συνθήκες ασφάλειας.

Οπως χαρακτηριστικά αναφέρεται σε τηλεγράφημα του Β. Λουκίν, υπεύθυνου για τα δικαιώματα του ανθρώπου στη Ρωσία, προς τον κυβερνήτη της περιοχής, Α. Τουλέεφ, «η τραγική αλυσίδα ατυχημάτων σε επιχειρήσεις εξόρυξης άνθρακα μαρτυρά ότι στον κλάδο αυτό καταπατιέται το βασικό δικαίωμα του ανθρώπου, το δικαίωμα στη ζωή και στην ασφαλή εργασία».