«Επιτέλους», μετά το αποτέλεσμα της Κυριακής, μάθαμε τι εννοούσαν με τον περίφημο όρο «το τέλος της μεταπολίτευσης». Οπως προκύπτει από τα όσα ειπώθηκαν στα τηλεοπτικά πάνελ και γράφηκαν στον Τύπο, «τέλος της μεταπολιτευτικής περιόδου» σημαίνει απλά: Πρώτον, ο δικομματισμός όχι μόνο να κυριαρχεί απόλυτα στο πολιτικό σκηνικό, αλλά κυρίως τα δύο μεγάλα κόμματα να προχωρούν συνεργαζόμενα απ' ευθείας και σε συναινετική βάση να επιβάλουν τις εντολές των αφεντικών της νέας τάξης και της παγκοσμιοποίησης. Με άλλα λόγια, όπως επισημαίνει η χτεσινή «Καθημερινή» «από εδώ και πέρα ολοένα και συχνότερα θα συζητούμε για συναίνεση και συνεργασίες». Δεύτερον, στη μεταπολιτευτική περίοδο δεν πρέπει να υπάρχει ισχυρό λαϊκό κίνημα αντίστασης και προοπτικής και το ΚΚΕ πρέπει να σταλεί στο περιθώριο.

Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που φαντάζονται και σχεδιάζουν «ιδανικές πολιτείες» διαχείρισης της βαρβαρότητας. Ούτε, όμως, θα είναι η πρώτη φορά που η άρνηση της υποταγής «των κάτω» και οι ακατανίκητες ιδέες για το βασίλειο της ελευθερίας θα τους χαλάσουν τα απάνθρωπα σχέδιά τους. Το τέλος της μεταπολίτευσης δεν είναι το «τέλος της ιστορίας», όπως ορισμένοι, «βαρεμένοι» από την παντοδυναμία της νέας τάξης, οραματίζονται.