Σήμερα ξεκινά το 32ο Τακτικό Συνέδριο της ΓΣΕΕ. Το κύριο ενδιαφέρον εστιάζεται και πάλι στη σύγκρουση των δύο γραμμών του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Ανάμεσα στη γραμμή της αταλάντευτης συνεχούς ταξικής πάλης και στη γραμμή της συναίνεσης και υποταγής στα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Η σύγκρουση αυτή δεν είναι επιμέρους. Αντιθέτως, αποτελεί μια κορυφαία στιγμή αντιπαράθεσης μεταξύ των δύο γραμμών, κουβαλώντας η κάθε μία τους καρπούς μιας πολύχρονης δράσης και στάσης της στο ζήτημα της υπεράσπισης ή μη των συμφερόντων των εργαζομένων. Και γι' αυτό ακριβώς το λόγο αποτελεί συνάμα μια καλή ευκαιρία για τους εργαζόμενους να βγάλουν ξεκάθαρα συμπεράσματα για το ποιος υπερασπίζεται τι. Συμπεράσματα που θα τους βοηθήσουν να διαλύσουν αυταπάτες και ψευδαισθήσεις, να πολεμήσουν τη μοιρολατρία και την αδράνεια, για να υπερασπίσουν και να διεκδικήσουν αυτό που πραγματικά τους ανήκει ως οι μοναδικοί παραγωγοί του πλούτου.

Από τη μια όχθη του ποταμού στέκονται οι εκπρόσωποι της συμβιβασμένης πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ. Οι εκπρόσωποι της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και του ΣΥΝ που βασική αρχή τους έχουν ότι η κοινωνία αυτή δεν αλλάζει, επομένως η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο είναι μοιραία και αναπόφευκτη. Στην καλύτερη περίπτωση οι όροι εκμετάλλευσης μπορούν να βελτιωθούν, αλλά, πάντως, όχι να ανατραπούν. Από εδώ απορρέει η επιμονή στον «κοινωνικό διάλογο» και η άρνηση της ταξικής πάλης. Τακτική που στήριξε και διευκόλυνε το πέρασμα των ευέλικτων μορφών εργασίας, το χτύπημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, τη νομιμοποίηση των δουλεμπορικών γραφείων και μια σειρά άλλων αντεργατικών πολιτικών που οδήγησαν στη δραματική συρρίκνωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, αλλά και την αποδυνάμωση του συνδικαλιστικού κινήματος.

Στην άλλη όχθη, οι δυνάμεις της ταξικής πάλης. Το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, από την πρώτη ημέρα της γέννησής του, καταπολέμησε κάθε αντίληψη μοιρολατρίας και ανέφικτου. Αμφισβήτησε και αμφισβητεί την κυριαρχία του μεγάλου κεφαλαίου. Με περιοδείες, συγκεντρώσεις, απεργίες και καταλήψεις ανέδειξε την τεράστια δύναμη της εργατικής τάξης, την ικανότητά της να ορίσει η ίδια τη ζωή της. Αντίθετα από τη συμβιβασμένη πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις έδωσαν και δίνουν τη μάχη για το ζωντάνεμα των πρωτοβάθμιων σωματείων, για την όλο και μεγαλύτερη συμμετοχή των εργαζομένων. Εντέλει, στη σκέψη της εργατικής τάξης το ΠΑΜΕ κατόρθωσε να αποτελεί το σταθερό σημείο αναφοράς της αταλάντευτης, συνεχούς ταξικής πάλης για τη διεκδίκηση αιτημάτων που η ικανοποίησή τους μπορεί να καλύψει τις σύγχρονες ανάγκες των εργατών, ενώ, ταυτόχρονα, μέσα από αυτή την πάλη διαμορφώνονται συνειδήσεις που βλέπουν πέρα από τα όρια της μοιρολατρίας και της υποταγής.

Τα δείγματα της κάθε πλευράς είναι πλέον σαφή. Ηρθε η ώρα, οι εργαζόμενοι να καταπολεμήσουν την απογοήτευση και το φόβο. Ηρθε η ώρα, να συσπειρωθούν στο πλευρό του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, να δώσουν τη δική τους αγωνιστική απάντηση, αλλάζοντας τους συσχετισμούς δύναμης και να μετατρέψουν τους εαυτούς τους από ομήρους σε πρωταγωνιστές των εξελίξεων. Το ίδιο το συνέδριο της ΓΣΕΕ, με διαμορφωμένους τους αρνητικούς για την εργατική τάξη συσχετισμούς, δε θα φέρει κάτι νέο. Η αντιπαράθεση, όμως, των δύο γραμμών που θα εκφραστεί και στο συνέδριο συνιστά με τον τρόπο της όπλο για τη συνέχεια.