Υπάρχει μια λαϊκή παροιμία που λέει ότι στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σκοινί. Φαίνεται όμως πως στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ την αγνοούν, αλλιώς δε δικαιολογούνται που άνοιγαν συζήτηση για τη φορολογία των ρέπος 30 μέρες πριν τις εκλογές. Γιατί ενώ και το ένα και το άλλο κόμμα αρνούνται να φορολογήσουν τα κέρδη που τσεπώνουν από τους τόκους των ρέπος οι μεγαλοεισοδηματίες, με τη συζήτηση αυτή ξύνουν μνήμες, επαναφέρουν στη σκέψη άλλες, δυσάρεστες καταστάσεις... Γιατί αν οι καταθέσεις σε ρέπος (πρόκειται για πωλήσεις έντοκων γραμματίων από την πλευρά των τραπεζών για συγκεκριμένη χρονική περίοδο, τα οποία όταν λήξει η περίοδος αυτή επαναγοράζουν) αποτελούσαν, και ίσως και να αποτελούν και σήμερα, προνομιακό τρόπο επένδυσης αποταμιεύσεων για την αστική τάξη, ο δικομματικός αυτός καυγάς μάς έδωσε την ευκαιρία να θυμηθούμε άλλα πράγματα... Οπως τη ληστρική πολιτική του τραπεζικού κεφαλαίου απέναντι σε μια άλλης μορφής κατάθεση, τις λαϊκές αποταμιεύσεις ταμιευτηρίου, που αφορούν στο κομπόδεμα και στους κόπους μιας ζωής, εργαζομένων, συνταξιούχων, μεροκαματιάρηδων. Κόπους, τους οποίους το τραπεζικό κεφάλαιο λεηλατεί με πρωτοφανή αγριότητα. Και με τις ευλογίες και των δύο. Και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Η πρώτη πράξη του διαρκούς αυτού εγκλήματος ξεκινά τη δεκαετία του '80 όταν ο τότε υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας και νυν διοικητής της Εθνικής Τράπεζας, Θ. Καρατζάς, επί υπουργίας Κ. Σημίτη συντάσσει την έκθεση για την απελευθέρωση του τραπεζικού συστήματος. Απελευθέρωση, η οποία ολοκληρώνεται μέχρι το 1993 με την κυβέρνηση της ΝΔ. Ετσι, ενώ μέχρι τότε ο καθορισμός των επιτοκίων αποφασιζόταν από την κυβέρνηση και τον αρμόδιο υπουργό, τώρα οι τράπεζες αποκτούν την ελευθερία να ρυθμίζουν από μόνες τους αυτά τα ζητήματα. Με ελεύθερα πλέον τα χέρια οι τράπεζες αρχίζουν το αποτρόπαιο έργο τους. Ρυθμίζουν έτσι τη σχέση επιτοκίων καταθέσεων - χορηγήσεων, ώστε η διαφορά τους - το περιβόητο EKAP - να τους εξασφαλίζει υπερκέρδη. Η διαφορά επιτοκίων χορηγήσεων - καταθέσεων στην Ελλάδα ήταν και είναι η μεγαλύτερη μεταξύ των χωρών-μελών της ΕΕ με τη δεύτερη χώρα μακράν της ελληνικής πραγματικότητας.

Οι τραπεζίτες κυριολεκτικά αποθρασύνονται στο τέλος του 2000, με αφορμή την προσαρμογή των επιτοκίων στα επίπεδα της ΕΕ. Ενώ η κυβέρνηση κορόιδευε τον κόσμο με συνθήματα όπως με την είσοδο στην ΟΝΕ θα έχουμε χαμηλά επιτόκια, τα Χριστούγεννα του 2000 έρχεται η πρώτη κρυάδα. Η Εθνική Τράπεζα ανακοινώνει αιφνιδιαστικά μεγάλη μείωση των επιτοκίων καταθέσεων, ενώ παράλληλα ανακοίνωσε ότι δε δίνει ούτε δεκάρα τόκο για καταθέσεις μέχρι 1.000 ευρώ. Την πολιτική αυτή την ακολούθησαν στη συνέχεια και οι υπόλοιπες τράπεζες. Ακολουθούν νέες μειώσεις επιτοκίων και νέες αυξήσεις στα όρια με μηδενικές αποδόσεις, με αποτέλεσμα οι αποδόσεις στις καταθέσεις ταμιευτηρίου να είναι πλέον αρνητικές... Φτάσαμε στο σημείο, ο επίσημος πληθωρισμός να είναι σήμερα 3,5% και τα επιτόκια για καταθέσεις ταμιευτηρίου 20.000 ευρώ να είναι 0,4%! Λόγος γίνεται για πρωτοφανή ληστεία των λαϊκών καταθέσεων, με αυτουργούς τράπεζες, κυβέρνηση, ΝΔ και όλους τους οπαδούς της απελευθέρωσης των δολοφονικών ενστίκτων του τραπεζικού κεφαλαίου. Η βάναυση πρόκληση δε σταματάει όμως εδώ. Οι τράπεζες τα δύο τελευταία χρόνια παίρνουν προμήθειες ακόμα και από τον ...αέρα που αναπνέουν οι δυστυχείς πελάτες τους. Τα δε έσοδα από τις προμήθειες αυτές έφτασαν το 2002 σε 1,2 δισ. ευρώ!

Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά εγκλήματα που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Οι ψηφοφόροι έχουν μια ευκαιρία στις 7 του Μάρτη να πάρουν το αίμα τους πίσω. «Μαύρο» στους προστάτες των τραπεζιτών. Στην κάλπη να πέσει το «κόκκινο» ψηφοδέλτιο.