Της «νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και... κλαίει». Μόνο αυτό μπορεί να πει κανείς για τα γεγονότα στον ελληνικό επαγγελματικό αθλητισμό. Το κακό ξεκίνημα του Σαββάτου (επεισόδια στο μπάσκετ) είχε αναλόγου ασχήμιας συνέχεια την Κυριακή με τα έκτροπα στην Τούμπα. Ενώ λοιπόν ορισμένοι πανηγυρίζουν για το «σασπένς» του πρωταθλήματος, για τα έργα που γίνονται όσον αφορά τους αθλητικούς χώρους, κάποιοι ανεγκέφαλοι, που σκοπός τους είναι να διώχνουν τον κόσμο από τα γήπεδα, δείχνουν σε όλους ποιο είναι το παρόν και το μέλλον του επαγγελματικού αθλητισμού. Μπορεί κανείς να αμφιβάλει για το αντίθετο;

Τι αντίκρισμα έχουν οι μεγαλοστομίες για το δικαίωμα του καθενός να πηγαίνει με την οικογένειά του στο γήπεδο και τη δημιουργία οικογενειακών κερκίδων; Τα λόγια είναι εύκολα, οι πράξεις όχι. Μήπως γιατί θυσιάζονται στο βωμό μεγάλων και αντικρουόμενων συμφερόντων; Ποιος τελικά θα προστατεύσει αυτούς που ήδη πάνε να παρακολουθήσουν έναν αγώνα; Οι παράγοντες; Μα αυτοί αδιαφορούν αν δεν καλύπτουν περιθωριακές συμπεριφορές και τους φορείς τους. Ισως γιατί αρκετές φορές εξυπηρετούν. Η αστυνομία; Πολλές φορές, όπως και προχτές, έδωσε εξετάσεις και απέτυχε. Η Πολιτεία. Κοιμάται τον ύπνο του δικαίου...

Αμ οι υπεύθυνοι για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004. Από τίτλους, καρέκλες και παχιά λόγια πάνε καλά. Από ουσία; Καταναλώνονται στο μοίρασμα της «πίτας» και αδιαφορούν για τα υπόλοιπα. Πού ν' ασχοληθούν τώρα με την αθλητική παιδεία... Για μια ακόμα φορά αποδείχτηκε ότι αν ακόμα δεν έχουμε γίνει... Λατινική Αμερική, οφείλεται στην τύχη. Επειδή όμως ο κατήφορος συνεχίζεται ασταμάτητα, δυστυχώς είναι θέμα χρόνου να θρηνήσουμε ζωές. Και τότε τα κροκοδείλια δάκρυα και οι βαρύγδουπες δηλώσεις κάθε λογής «υπευθύνων» θα ισοδυναμούν με παραδοχή συνυπαιτιότητας και ενοχής.