Πέμπτη 1 Γενάρη 2004
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 18
ΕΡΓΑΤΙΚΑ
ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΙΚΑ ΓΡΑΦΕΙΑ
Ο απόλυτος εξευτελισμός του εργάτη!

Η «ενοικίαση» των εργαζομένων δεν είναι «δουλεμπόριο», αλλά μια νόμιμη μορφή απασχόλησης που ισχύει με νόμο του κράτους και εφαρμόζεται συνολικά σε όλη την Ευρώπη! Ετσι είχε απαντήσει πρόσφατα ο Λ. Τζιόλας, υφυπουργός Εργασίας, σε συνδικαλιστές, που σε διάβημα διαμαρτυρίας κατήγγειλαν ως δουλεμπόριο την «ενοικίαση» των εργαζομένων! Η παρακάτω μαρτυρία της Αλεξάνδρας Παπαδοπούλου, 23 ετών, η οποία εργάστηκε στη «MANPOWER», πολυεθνική δουλεμπορική επιχείρηση, είναι αποκαλυπτική για το τι προσδοκά η κυβέρνηση με τη νομιμοποίηση της «ενοικίασης».

«Διάβασα μια αγγελία ότι ήθελαν κάποια άτομα για το ξενοδοχείο "ΠΑΡΚ", να δουλέψουν στις υπηρεσίες. Δεν έλεγαν τι ακριβώς. Μετά έμαθα, όταν πήγα να υπογράψω σύμβαση, ότι θα δούλευα για το "ΠΑΡΚ" αλλά μέσω της "MANPOWER". Συγκεκριμένα πήγα στο "ΠΑΡΚ" και μου λένε θα πας στη "MANPOWER". Πήγα εκεί και έμαθα ότι θα υπογράφω σύμβαση κάθε τρεις βδομάδες, αυτό κράτησε για όσο καιρό δούλεψα, δηλαδή από τον Οκτώβρη του 2002 μέχρι το Μάρτη του 2003. Μιλάμε για 4 ευρώ την ώρα μεικτά, δηλαδή 3,20 καθαρά, για 4ωρη απασχόληση. Εβγαιναν γύρω στα 300 ευρώ το μήνα. Ημασταν γύρω στα 15 άτομα σε ένα δωμάτιο πολύ μικρό γεμάτο γραφεία και τηλέφωνα και ένα κουδουνάκι. Παίρναμε τηλέφωνο με ένα κείμενο που μας είχαν δώσει και παρουσιάζαμε μια νέα υπηρεσία του "ΠΑΡΚ", που μετά καταλάβαμε ότι την είχε αναλάβει η "MANPOWER". Παίρναμε συνεχώς τηλέφωνο χωρίς διακοπή, κάναμε ένα διάλειμμα 10 λεπτά στο 4ωρο. Βέβαια, σου παρουσίαζαν ότι δε θα είναι αυτός ο μισθός σου μόνο. Θα έχει κάποια κίνητρα που θα είναι με μπόνους. Γι' αυτά τα μπόνους ο μάνατζερ έπαιζε με την ψυχολογία σου απόλυτα».

«Σας εξευτελίζω, αλλά είμαστε μια καλή παρέα»

Από κατάληψητου ΠΑΜΕ στη «δουλεμπορική»επιχείρηση «MANPOWER»
Από κατάληψητου ΠΑΜΕ στη «δουλεμπορική»επιχείρηση «MANPOWER»
Σε ερώτησή μας τι εννοεί όταν λέει ότι ο μάνατζερ έπαιζε με την ψυχολογία των εργαζομένων, η Αλεξάνδρα αποκαλύπτει:

«Ηταν ένα παιχνίδι καρότου και λαγού. Σου έλεγε ο μάνατζερ, αν είστε καλά παιδιά και όλη η ομάδα κάνει 15 κάρτες, για παράδειγμα, θα πάρετε όλοι μπόνους από 1 (!) ευρώ ή 2 (!) ευρώ. Ο,τι του άρεσε σου έλεγε. Κάθε μέρα το άλλαζε. Την άλλη μέρα έλεγε αν όλο το γκρουπ έχει κάνει 15 κάρτες, μπόνους θα πάρει αυτός που έχει κάνει κάρτα, όχι όλοι, αυτό το μπόνους ήταν 2 ευρώ ή 5 ευρώ, δεν έφτανε βέβαια ποτέ πάνω από 5 ευρώ, σπάνια.

Τα Χριστούγεννα, μας λέει, θα έχω εδώ κάτι μπαλόνια, θα τα κρεμάω γύρω γύρω, όποιος κάνει κάρτα - δηλαδή έκλεινε πελάτη -θα χτυπάει το κουδουνάκι- γιατί μας είχε ένα κουδουνάκι να χτυπάμε - μετά θα παίρνει ένα μπαλόνι, θα κάθεται πάνω στο μπαλόνι - βέβαια εγώ αυτά δεν τα έκανα - θα σκάει το μπαλόνι και μέσα θα υπάρχει ένα χαρτάκι, το δώρο του. Αυτό ήταν το μπόνους, δυο ευρώ ας πούμε.

Μετά κάναμε το άλλο. Μας λέει, όποιος κερδίζει μπόνους, θα το παίζουμε στα χαρτιά. Θα πάρεις κάποια λεφτά, θα παίξουμε το παιχνίδι "21"... Αυτά ήταν στα πλαίσια του κινήτρου. Αμα χάσεις δε σου δίνω τίποτα, άμα κερδίσεις θα πάρεις 3 ευρώ. Αυτό το κάναμε βέβαια μετά το 4ωρο. Η κατάσταση ήταν τραγική, έπαιζε πάρα πολύ με την ψυχολογία μας. Σε "έπαιζε" κανονικά. Εκανε απίστευτα πράγματα. Τη μια μέρα, θα σου δώσω μπόνους, την άλλη τίποτα, τη μια μέρα με γέλια, την άλλη με νεύρα.

Ηταν από πάνω σου όλη την ώρα. Δεν υπήρχε θέμα, σταματάω να πάρω ανάσα. Το χειρότερο ήταν αυτό που πήγε να βγάλει και σε πολλούς το κατάφερνε. Οτι, δηλαδή, εδώ είμαστε όλοι μια καλή οικογένεια. Μας έλεγε, ξέρω γω, την Πρωτοχρονιά θα σας φέρω "Κόκα - Κόλες" και πίτσες να φάμε. Με αυτό τον τρόπο προσπαθούσε να μας κάνει να ξεχάσουμε τι γίνεται κάθε μέρα. Μας έλεγε, ας πούμε, να βγούμε να πιούμε ποτό, γιατί είμαστε ωραία παρέα και φίλοι».

Η απόλυτη πίεση!

«Δουλεύαμε σε ένα χώρο πάρα πολύ άσχημο. Πολύ μικρό. Η θέρμανση δεν ήταν καθόλου καλή». Σε ό,τι αφορά τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, η Αλεξάνδρα διευκρινίζει: «Ηταν πολύ καθαρό γιατί υπογράφαμε συμβάσεις κάθε τρεις βδομάδες. Γιατί όποτε ήθελαν μπορούσαν να μας διώξουν. Και μας πίεζαν κιόλας με αυτόν τον τρόπο. Αν δεν ήσουν "αποδοτικός", όπως αυτοί το εννοούσαν, σε έδιωχναν. Ο μάνατζερ μας πίεζε παρά πολύ. Αν στη βδομάδα δεν είχες κάνει κάρτα ή όσες κάρτες ήθελε, σου έλεγε: "Πρέπει να κάνεις κάρτες, γιατί δεν ξέρω πώς θα το δω το πράγμα". Μια παντρεμένη κοπέλα την έδιωξαν. Ετσι απλά εξαφανίστηκε. Πήγαμε μια μέρα και δεν τη βρήκαμε. Απόλυτη πίεση.

Αυτός ο μάνατζερ συμπεριφερόταν με τέτοιο τρόπο που σου έλεγε ξεκάθαρα ότι έπρεπε να παρακαλάς κιόλας για τα λεφτά που δουλεύεις, έπρεπε να κάνεις υποκλίσεις σε αυτόν. Αυτό που "μας την έδινε" ήταν ότι κάνουμε ό,τι κάνουμε, αλλά εργοδοσία και εργάτες είναι φίλοι. Δηλαδή μπορεί να σε μείωνε, να σε έφτανε στο χειρότερο σημείο και κατά τ' άλλα γελάκια και είμαστε φίλοι και πάμε να πιούμε κανένα ποτό. Και άλλο αν την επόμενη μέρα εσύ δεν έβλεπες δυο συναδέλφους γιατί απολύθηκαν. Σου έλεγαν μάλιστα ότι άμα είσαι καλός θα προχωρήσεις, θα γίνεις στέλεχος της επιχείρησης. Για να το πετύχεις βέβαια αυτό, έπρεπε να είσαι ο τσάτσος της ομάδας.

Αν κάποιος εργαζόμενος είχε πρόβλημα, ερχόταν η υπεύθυνη προσωπικού της "MANPOWER". Εγώ την είχα καλέσει. Εν τω μεταξύ όταν είχα πει στον μάνατζερ για τις αποδοχές, μου έλεγε ότι τα 3,20 ευρώ καθαρά ήταν πολλά λεφτά και ότι μέσα σε αυτά ήταν και όσα επιδόματα προβλέπονται και δεν πρέπει να ζητήσετε τίποτα παραπάνω. Την υπεύθυνη την είχε φέρει ο μάνατζερ μια φορά για να μας κάνει τη διάλεξή τους, δηλαδή γιατί δεν πρέπει να ζητάμε παραπάνω λεφτά, γιατί πρέπει να είμαστε πάρα πολύ ικανοποιημένοι. Μας είπε μάλιστα πως γι' αυτή τη δουλιά που κάνουμε σε σχέση με άλλους, παίρνουμε πάρα πολύ καλά λεφτά».

«Τσατσάδες» των εργατών

«Το καθεστώς - συνεχίζει η Αλεξάνδρα - σε αυτές τις εταιρίες είναι απαράδεκτο. Αυτές οι εταιρίες είναι σαν "τσατσά" που σε προωθεί. Αυτό αποδεικνύουν οι συνθήκες και οι όροι με τους οποίους δουλεύεις. Εγώ αποχώρησα γιατί δεν μπορούσα άλλο. Μονίμως μας πιπίλαγαν με το ζήτημα της αποδοτικότητας. Οτι είσαι μια μηχανή και ότι όποιος δεν παράγει, δεν μπορεί να μιλάει. Σου έλεγε συνεχώς, δε δούλευες, δεν έκανες κάρτες, τι έκανες εδώ μέσα. Σε έκανε να αισθάνεσαι απαίσια. Σε μείωνε απόλυτα. Εγώ μπόρεσα και έφυγα. Αν είχα οικογένεια και παιδιά και έπρεπε να μείνω, η κάθε μέρα μου εκεί μέσα θα ήταν εφιάλτης. Το λέω και το εννοώ. Αν κάποιος δεν έχει συνειδητοποιήσει κιόλας ότι αυτό πρέπει να αλλάξει, ότι δεν μπορούμε να δεχτούμε αυτό το νέο μοντέλο, σε έπειθαν κιόλας, γιατί είναι "μανούλες" σε πληροφορώ, ότι εσύ φταις που απολύθηκες, γιατί δε δούλευες.

Εγώ το λέω, αυτό δε θα είναι το μέλλον μου. Οι εργαζόμενοι πρέπει να αντισταθούν σε αυτό το νέο μοντέλο, σε αυτές τις νέες μορφές απασχόλησης. Πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να μην επικρατήσουν».

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
«Δεν περιμέναμε τέτοια ζωή...»(2009-02-04 00:00:00.0)
ΑΤΙΤΛΟ(2004-11-20 00:00:00.0)
Θέλει μόνο σκλάβους(2003-09-25 00:00:00.0)
Απολύουν μόνιμους και τους ξαναπαίρνουν ως ενοικιαζόμενους(2003-04-09 00:00:00.0)
«Υποδοχή» του μάνατζερ με συγκέντρωση(2001-11-21 00:00:00.0)
Και μη χειρότερα(2001-08-14 00:00:00.0)

Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ