Μια νέα τάση διαφαίνεται στον ορίζοντα του παλαιστινιακού προβλήματος. Φορέας της είναι η διεθνής επιτροπή «Σχέδιο Γενεύης», αποτελούμενη από πρόσωπα που έπαιξαν και παίζουν ρόλο στα διεθνή πράγματα. Ο χαρακτήρας αυτής της επιτροπής συνδυάζεται με την κατάθεση ενός σχεδίου, «Σχέδιο Γενεύης», και την επίκληση προς Παλαιστίνιους και Ισραηλινούς να αποτελέσει βάση συζήτησης. Θεωρείται ότι το Σχέδιο βασίζεται σε προηγούμενα ατελέσφορα. Ταυτόχρονα, αφήνει σημεία κενά ή αδιευκρίνιστα ως δυνατότητα αμφότερων συνεννοήσεων στις διαπραγματεύσεις των δυο πλευρών. Ομως, πέρα από επιδιώξεις τεχνικού χαρακτήρα, το Σχέδιο δείχνει ότι επιδιώκεται μια επαναπροσέγγιση Ισραηλινών - Παλαιστινίων προσπαθώντας να δείξει πως υπάρχει φως στο βάθος του τούνελ.

Εάν υπάρχει πράγματι συνειδητή ωρίμανση των δυο πλευρών για την ανάγκη στροφής στην πολύχρονη αιματηρή διένεξη, τότε πρέπει να επισημανθούν οι αιτίες αυτής της ανάγκης. Εχει προ πολλού ομολογηθεί το αδιέξοδο της πολεμικής πολιτικής του Ισραήλ. Ειδικά, τα τελευταία δύο περίπου χρόνια με την αποφασιστική έλευση της νεοταξίτικης πολιτικής των ΗΠΑ στην περιοχή, το Ισραήλ έκλεισε με το «άπλωμα» του πολέμου στην Παλαιστίνη κάθε δυνατότητα πολιτικών ελιγμών στον ίδιο τον εαυτό του. Είναι επόμενο ότι η διαιώνιση ενός πολεμικού «απλώματος» οδηγεί σε αδιέξοδο όλο το κοινωνικο-οικονομικό οικοδόμημα του κράτους που ασκεί αυτή την πολιτική. Εάν, λοιπόν, έχει συνειδητοποιηθεί ανάγκη άμεσης αλλαγής της πολεμικής διένεξης στην Παλαιστίνη, θα πρέπει να αναζητηθούν οι αιτίες στο Ισραήλ.

Η ερώτηση που πλανάται στο διεθνή ορίζοντα είναι εάν το Ισραήλ βρίσκεται ήδη στην αρχή ενός ανοιχτού πλέον αδιεξόδου. Μια τέτοια εκδοχή θα σήμαινε τη σταδιακή αποδυνάμωση της πολιτικής του Α. Σαρόν. Εάν η τάση «Σχέδιο Γενεύης» προχωρήσει ίσως σημάνει πιθανή υπέρβαση του δίδυμου Αραφάτ - Σαρόν και το άνοιγμα πιθανών ουσιαστικών ισραηλινο-παλαιστινιακών διευθετήσεων. Η δύσκολη θέση των ΗΠΑ στο Ιράκ σε σχέση με την ανάγκη προώθησης του νεοταξίτικου δόγματος στην ευρύτερη περιοχή ίσως διευκολύνει κάτι τέτοιο.

Αυτή η πιθανότητα θα έχει επιπτώσεις στον αραβικό και ευρύτερο κόσμο. Πρέπει να λαμβάνεται πρώτα υπόψη ότι η πολεμική ένταση επιχειρήσεων ενώ παρουσιάζει μεγάλες καταστροφές σε βάρος των Παλαιστινίων δε θίγει τον κρατικο-κοινωνικό τους ιστό διότι απλά είναι ουσιαστικά ανύπαρκτος με την έννοια σύγχρονου συντεταγμένου κράτους. Αντίθετα, τρώει σαν σαράκι τα σωθικά του Ισραήλ που παρουσιάζεται ως ο πανίσχυρος νικητής της διένεξης. Εδώ ισχύει το παλιό γνωμικό ότι χάνει όποιος έχει να χάσει.

Οι Παλαιστίνιοι έχουν να χάσουν μόνον τις αλυσίδες τους. Αυτό, άλλωστε, είναι και το μεγάλο λάθος της ισραηλινής πολιτικής του Α. Σαρόν που με το «πολεμικό άπλωμα μέχρις εσχάτων» αφαίρεσε ουσιαστικά τη δυνατότητα και στον τελευταίο Παλαιστίνιο να σκεφθεί σοβαρά την αυριανή του ζωή. Το αποκαλούμενο Σχέδιο Γενεύης, παρά τη μέχρι στιγμής αοριστία του σε σοβαρές πλευρές του προβλήματος, παρά την αφανή από άποψη τρόπου και χρόνου συγκρότησής του, φαίνεται να προσπαθεί να γεμίσει, ακριβώς, αυτή την άδεια πλευρά της ισραηλινής πολιτικής των αδιεξόδων.

Με αυτή την έννοια μπορεί να θεωρηθεί ως παράλληλη γέφυρα της επίσημης πολιτικής του Ισραήλ. Το πρόβλημα είναι στο πόσο θα μπορέσει να ανταποκριθεί η παλαιστινιακή διαλλακτική πλευρά μετά τη χρόνια απομόνωση που υποχρεώθηκε εξαιτίας της πολεμικής πολιτικής του Α. Σαρόν. Πόσο, επίσης, θα μπορέσει το προοδευτικό, αντιπολεμικό, φιλειρηνικό κίνημα του Ισραήλ να αποκτήσει καταλυτική δυναμική και να απεγκλωβίσει μεγάλο μέρος των Παλαιστινίων από το σφιχταγκάλιασμα φανατικών θρησκευτικών οργανώσεων που αποτελούν το αντίβαρο στην αδιέξοδη ισραηλινή πολεμική τρομοκρατία. Πόσο, δηλαδή, το πρόβλημα θα μετατεθεί στην ισότιμη πολιτική βάση προς όφελος της αμοιβαίας συνύπαρξης, φιλίας και συνεργασίας των δύο λαών.