Βασικά συστατικά στοιχεία των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων των τελευταίων χρόνων είναι οι ιδιωτικοποιήσεις των δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών, σε συνδυασμό με την απελευθέρωση των αγορών, αλλά και η ενθάρρυνση των συγχωνεύσεων επιχειρήσεων ή των εξαγορών των μικρότερων από τις μεγαλύτερες. Ειδικά οι συγχωνεύσεις, που ενισχύονται με κάθε τρόπο από τις κυβερνήσεις, θεωρούνται ως ένα από τα σημαντικότερα μέτρα ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας των οικονομιών. Για το σκοπό αυτό οι κυβερνήσεις, όπως και η ελληνική, προσφέρουν αφειδώς κίνητρα, όπως τις γενναίες φορολογικές ελαφρύνσεις, στις επιχειρήσεις που συγχωνεύονται.

Φυσικά, όπως συμβαίνει και με τις υπόλοιπες αναδιαρθρώσεις, έτσι και σ' αυτή την περίπτωση τη νύφη την πληρώνουν οι εργαζόμενοι.

Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία από τη Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μέσα σε ένα τετράμηνο (Ιούλιος - Οκτώβρης του 2003) υποβλήθηκαν 166 αιτήσεις συγχωνεύσεων επιχειρήσεων. Ολες οι συγχωνεύσεις συνοδεύονταν από μείωση, μικρή ή μεγάλη, του προσωπικού. Υπολογίζεται ότι μόνον αυτές οι συγχωνεύσεις ευθύνονται για την απώλεια 66.151 θέσεων εργασίας.

Οι εξελίξεις αυτές σε συνδυασμό με τις προβλέψεις ότι, λόγω της δυσμενούς οικονομικής κατάστασης στη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ιταλία, τους επόμενους μήνες οι συγχωνεύσεις θα πολλαπλασιαστούν, οδηγεί τους ιθύνοντες στην εκτίμηση για νέα αύξηση της ανεργίας και επομένως απομάκρυνση από τους «στόχους της Λισαβόνας» για αύξηση της απασχόλησης.

Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση η Ευρωπαϊκή Επιτροπή το μόνο που προτείνει στις επιχειρήσεις που προχωρούν σε συγχωνεύσεις, είναι να ειδοποιούν τους εργαζόμενους ένα «εύλογο» χρονικό διάστημα πριν τη συγχώνευση για την επικείμενη απόλυσή τους...