«Είτε το θέλουμε είτε όχι οι διαρθρωτικές αλλαγές θα προχωρήσουν. Ας το πάρουμε απόφαση»... Το μήνυμα αυτό έστειλε χτες για λογαριασμό της κυβέρνησης και των κάθε είδους υποστηρικτών της πολιτικής της, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Ν. Γκαργκάνας, κατά την παρουσίαση της «ενδιάμεσης έκθεσης για τη νομισματική πολιτική 2003». Η διοίκηση της ΤτΕ κάνει πως αγνοεί τα «προβλήματα» της οικονομίας (δημόσιο χρέος, πληθωρισμός, ελλείμματα ισοζυγίου κ.ά.) που είναι αποτέλεσμα της εφαρμοζόμενης πολιτικής και ισχυρίζεται τάχα ότι τα προβλήματα αυτά αποτελούν ...«αντανακλάσεις αδυναμιών». Σύμφωνα με τους ίδιους, οι «αδυναμίες» αυτές, αντιμετωπίζονται μόνο με τη «συνέχιση της προσπάθειας για δημοσιονομική εξυγίανση, περαιτέρω διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, καθώς και τη συμβολή των... κοινωνικών εταίρων».

Το πώς εννοούν τη... συμβολή των «κοινωνικών εταίρων» προκύπτει από τις δικές τους επισημάνσεις:

• Αναφέρουν συγκεκριμένα ότι «κατά τη δεκαετία του '90 έχει επιτευχτεί σημαντική πρόοδος, όσον αφορά τη μείωση της επίδρασης του «εκλογικού» ή «πολιτικού» κύκλου στις οικονομικές εξελίξεις». Καταλήγουν με τη φράση ότι αυτό αυτό «πρέπει να διαφυλαχτεί». Εύκολα παρατηρεί κανείς ότι οι λέξεις που χρησιμοποιούν είναι προσεκτικά διαλεγμένες. Αν και δεν αγνοούν την εκλογική συγκυρία, είναι φανερό ότι αυτό που κυρίως επισημαίνουν -και συνδέουν άμεσα με τις διεκδικήσεις των εργαζόμενων- είναι το «πολιτικό» στοιχείο. Ετσι, υποστηρίζουν ότι εφόσον δε διαφυλαχτούν τα παραπάνω, τότε, «θα επηρεαστούν δυσμενώς οι οικονομικές προσδοκίες, με αποτέλεσμα οι επιχειρήσεις, οι εργαζόμενοι και τα νοικοκυριά να προβάλλουν διεκδικήσεις και να λάβουν αποφάσεις με αρνητικές συνέπειες για την οικονομία».
• Η ασκούμενη πολιτική, σύμφωνα με την ΤτΕ, οφείλει να κινείται στον καμβά της «δημοσιονομικής πολιτικής στις χώρες της ΕΕ». Θεωρούν αναγκαία τη δημιουργία πλεονασμάτων στους προϋπολογισμούς (για δεκαετίες ολόκληρες) και αυτό γιατί: «Το δημόσιο χρέος είναι πολύ ψηλά». Επίσης για να «αντιμετωπιστεί η... πρόσθετη δημόσια δαπάνη» μέχρι το έτος... 2032 που αφορά στη «χρηματοδότηση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης». Το πηγαίνουν και παραπέρα προσθέτοντας «αλλά και στην περίοδο μετά το 2032 λόγω των δημοσιονομικών επιπτώσεων από τη γήρανση του πληθυσμού»...
• Εκτιμούν ότι η μέση ετήσια αύξηση στις ονομαστικές αποδοχές «μειώθηκε σταθερά» από 13% το 1994 σε 4,5% το 1999. Αναφέρουν ότι στην τελευταία τετραετία επιταχύνθηκε σε 6,3%, προσθέτοντας ότι «ενδεχομένως αντανακλά ένα αίσθημα χαλάρωσης ή εφησυχασμού μετά τη σύγκλιση».

Η έκθεση εκτιμά τον πληθωρισμό για το 2003 σε περίπου 3,5% (και στην ευρωζώνη γύρω στο 2%). Την αύξηση του ελληνικού ΑΕΠ σε 4% (0,5% στην ευρωζώνη). Τέλος, το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών υπερβαίνει το 6% του ΑΕΠ για τέταρτο κατά σειρά έτος.

Σύμφωνα με την ΤτΕ είναι «επείγουσα ανάγκη να συνεχιστούν εντατικά οι προσπάθειες» για τις λεγόμενες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Στόχος αυτή της πολιτικής είναι η «περαιτέρω ενίσχυση της ευκαμψίας των αγορών προϊόντων, εργασίας και κεφαλαίων, την τόνωση του ανταγωνισμού και τη μείωση των διοικητικών εμποδίων». Και λέγοντας τα πράγματα με τ' όνομά τους, η διοίκηση της ΤτΕ, που έχει αναλάβει το ρόλο θεματοφύλακα των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, υποστηρίζει πως πρέπει πάση θυσία «να διαφυλαχτούν οι υψηλές αναπτυξιακές επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας και η αξιοπιστία που κατακτήθηκε με τόσες προσπάθειες τα τελευταία έτη».

Στρώνοντας το χαλί για την παραπέρα αύξηση της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρήσεων, υποστηρίζει ότι για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, τη μείωση των ελλειμμάτων του ισοζυγίου και του δημόσιου χρέους, «είναι επιτακτική ανάγκη»: 1. Να γίνει «πιο περιοριστική η δημοσιονομική πολιτική». 2. Να συνεχιστούν «εντατικά οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις». 3. Να υπάρξει «αυτοσυγκράτηση στις διεκδικήσεις των εργαζομένων και οι πραγματικές αυξήσεις να μην υπερβαίνουν την άνοδο της παραγωγικότητας». 4. Η τιμολογιακή πολιτική των επιχειρήσεων «να αποκτήσει περισσότερο μακροπρόθεσμη στόχευση»...