Τα στοιχεία που αποκάλυψε χτες ο «Ριζοσπάστης» από μία μόνο χαρακτηριστική περίπτωση αυθαιρεσίας, δείχνουν τον ένοχο για το καθεστώς της αυθαίρετης δόμησης. Τι καλύτερη απόδειξη από αυτή; Υπουργεία, δημόσιοι οργανισμοί, φορείς, έδιναν αβέρτα δικαιολογητικά και άδειες (τα διαπιστευτήριά τους, δηλαδή) σε εφοπλιστή για να μπορέσει να λειτουργήσει το, παράνομα κατασκευασμένο νυχτερινό του κέντρο, «πάνω στο κύμα», εκμεταλλευόμενοι φυσικά τα τεράστια κενά που η κυβέρνηση διατηρεί ή και διευρύνει στη νομοθεσία. Κι όταν ακούς, την ίδια στιγμή, την αρμόδια υπουργό ΠΕΧΩΔΕ και τον υπουργό Τύπου να δηλώνουν με στόμφο και αποφασιστικότητα ότι «η κυβέρνηση θα χτυπήσει την παρανομία», τότε μάλλον αντιλαμβάνεσαι εύκολα ότι το θράσος και η υποκρισία δεν έχουν όρια.

Η υπόθεση, όμως, δεν είναι απλά μια ιστορία κυβερνητικής κοροϊδίας και εξαπάτησης της κοινής γνώμης. Τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα, που κρύβονται πίσω από τα αυθαίρετα - και μάλιστα τα αυθαίρετα «πολυτελείας» - είναι τεράστια. Το θέμα «Αυθαίρετα» θα έπρεπε να έχει τίτλο: «Πολιτική, χρήσεις και εμπορευματοποίηση της γης». Διότι η αυθαίρετη δόμηση είναι μια συνειδητή πολιτική επιλογή. Δεν είναι η παρανομία ενός κατεργάρη που ξεφεύγει από τους νόμους και αυθαιρετεί. Είναι το αποτέλεσμα των ίδιων των νόμων που έχουν ψηφίσει οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, της ίδιας πολιτικής που οδηγεί στα εξής φαινόμενα: Τους μεν μεγαλοσχήμονες να βγάζουν τεράστια κέρδη από την παράνομη εκμετάλλευση της γης, τους δε φτωχούς να προσπαθούν κεραμίδι - κεραμίδι να στήσουν μια παράγκα, για να στεγάσουν εκεί την οικογένειά τους. Μόνο που αυτή η αντίφαση που φαίνεται πως τους βολεύει όλους, έχει διαφορετική κατάληξη... Για τους μεν πλούσιους βρίσκονται τα υπουργεία να βάλουν το χεράκι τους. Για δε τους φτωχούς οι μπουλντόζες δε δείχνουν κανένα έλεος.

Η Ελλάδα είναι από τις ελάχιστες χώρες χωρίς Εθνικό Κτηματολόγιο, κάτι που σημαίνει ότι ο καθένας μπορεί να διεκδικεί όποια έκταση θέλει. Η κυβέρνηση σκοπίμως δεν καθορίζει τα όρια του αιγιαλού. Η κυβέρνηση με νόμο ανάβει το «πράσινο φως» για τη δόμηση μέσα σε δάση και δασικές εκτάσεις. Η κυβέρνηση αδιαφορεί παντελώς για την εφαρμογή ενός προγράμματος φτηνής και ποιοτικής λαϊκής κατοικίας. Αραγε, ποιος βγαίνει κερδισμένος από αυτές τις αποφάσεις; Ο φτωχός που προσπαθεί να φτιάξει μια αυθαίρετη καλύβα ή ο κάθε μεγαλοαστός που προσδοκά από τη λεηλασία της γης να αποκομίσει τεράστιο πλούτο; Ρητορικό το ερώτημα...

Η πολιτική της κυβέρνησης είναι εγκληματική και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Είναι η πραγματικότητα όπως την έδειξαν οι νεκροί των σεισμών της Αθήνας και του Αιγίου... Το ζητούμενο είναι πώς αυτή η πολιτική θα ανατραπεί. Πώς θα σταματήσει η γη - και μάλιστα ο αιγιαλός ή τα δάση, οι κατ' εξοχήν δημόσιοι και κοινόχρηστοι χώροι - να αποτελεί πεδίο κερδοσκοπικής εκμετάλλευσης του μεγάλου κεφαλαίου με τη στήριξη της κυβέρνησης. Και η απάντηση είναι μονόδρομος για τους εργαζόμενους. Να διεκδικήσουν αυτό που τους ανήκει. Κάτι που θα πετύχουν μόνο αν αγωνιστούν μαζί για να γκρεμίσουν την αυθαίρετη πολιτική που τους έχει καταδικάσει να είναι όμηροι ψηφοθηρικών προεκλογικών παιχνιδιών...