«Πρώτα αναδύεται το ωραίο κεφάλι. Το άσπρο μέτωπο. Τ' αμυγδαλωτά μάτια στο χρώμα του μούστου. Κυματιστά φύκια η κόμη. Σφιχτά τα κατάμαυρα φρύδια. Κοραλλένιο το στόμα του έρωτα. Υστερα το σώμα σε αργή αποκάλυψη, αναδύεται απ' το νερό», σαν «ρήγας», σα νέος της αρχαίας Σιδώνας. Είναι ο μεγάλος Αλεξανδρινός ποιητής. Τον ακολουθούμε καθώς πορεύεται στην Πόλη, στο Λονδίνο, στην Αθήνα, κυρίως, στην Αλεξάνδρεια, από τα παιδικά του χρόνια ως το θάνατο, στα σπίτια του έρωτα και προπάντων στην ποίηση. «Οδηγός» μας, ο ποιητής, πεζογράφος, δοκιμιογράφος, ιστορικός Βασίλης Γεωργιάδης και «όχημα» το βιβλίο του «Κωνσταντίνος Π. Καβάφης -Ταξίδι στο πάθος». Μια, εξαιρετικά πρωτότυπης δομής και τολμηρής θεματικής, μυθιστορηματική βιογραφία, (εκδόσεις «Προσκήνιο»), κοσμημένη με πορτρέτα του Καβάφη, που πριν χρόνια φιλοτέχνησε η γλύπτρια Ασπασία Παπαδοπεράκη, και με τρία σχέδια του ζωγράφου Αλέξανδρου Ισαρη και εμπλουτισμένη με πρόλογο του Κώστα Γεωργουσόπουλου και εισαγωγή του Δημήτρη Δασκαλόπουλου. Το βιβλίο διαφέρει από τις συνήθεις μυθιστορηματικές βιογραφίες. Η πρωτοτυπία του συνίσταται στο ότι ο συγγραφέας παραλληλίζοντας τη βιο-εργογραφία του Καβάφη με ποιήματα -«τεκμήρια» του βίου του, αναδεικνύει τις μακραίωνες ελληνικές «ρίζες» της οικογένειας στη Μ. Ασία και την Αίγυπτο, μεθερμηνεύει την κοινωνικο - πολιτισμική «ύλη» των ιστοριογραφικών ποιημάτων του, ψυχογραφεί τον ερωτικό βίο και, κυρίως, «αναβιώνει» τον εσώτατο πνευματικό - ποιητικό «κόσμο» του Καβάφη.

Από τη δεύτερη σελίδα, «αρχίζει ο ωραίος χορός των στίχων» του Καβάφη και πλέκεται - αρμονικά, γοητευτικά, αισθαντικά, ηδονικά, με φτερωτή φαντασία και εξαίσια ποιητική γραφή - με τη γυμνή αλήθεια. Το ομοφυλοφιλικό πάθος του Καβάφη, αντακλάται σε πολλά ποιήματά του, δοσμένο όμως με ήθος, με σεβασμό, δίχως σκανδαλολογία, για τον άνθρωπο και «έρωτα» για τον ποιητή. Το βιβλίο δεν είναι απλά «καρπός» γνώσης της καβαφικής ποίησης, αλλά και αισθήματος «χρέους» απέναντί της. Ο συγγραφέας, σαν «Ερμής απ' τα Ηλύσια πεδία σταλμένος, τον ποιητή της Αλεξάνδρειας σε πομπές να συνοδέψει. Σε πομπές νεκρών τιμημένων προσώπων», με μικρά κεφάλαια και με αντιστοιχία ποιημάτων, «αναπαριστά», ψυχή τε και πνεύματι, τον Αλεξανδρινό. «Μεσίστια η σημαία της φαντασίας» του, σεργιανάει μαζί του «στα σοκάκια της Αισθησιακής Πόλης του», στο «μονήρες» σπίτι του με τα «κεριά» να φωτίζουν την πένα του, θαυμάζει την ιστορική γνώση του, «συνομιλεί» με ποιητές- φίλους του Καβάφη, τον συμπονά στα μεθύσια και στη «δαιμονία» της σάρκας του, λυπάται για το τέλος του, και υποκλίνεται στην ποίησή του.