Στήριξη των εισοδημάτων υπόσχεται η κυβέρνηση με τη «Χάρτα». Η ίδια όμως η «φόρμουλα» που καθόρισε ο πρωθυπουργός για το ύψος της εισοδηματικής πολιτικής, δηλαδή «αυξήσεις ίσες με τη μισή αύξηση του ΑΕΠ συν τον πληθωρισμό» στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, δείχνει ότι και τα επόμενα 4 χρόνια οι μισθοί θα καθηλωθούν. Το παραπάνω, σε συνάρτηση με την πρόθεση της κυβέρνησης να μειώσει το μη μισθολογικό κόστος εργασίας κατά 15%, προδιαγράφει τη μεγέθυνση της απλήρωτης εργασίας, από την πλευρά των εργοδοτών και κατά συνέπεια την αύξηση των κερδών τους.

Αλλά δεν είναι ο μόνος τρόπος που η κυβέρνηση αποσπά εισόδημα από τους εργαζόμενους και ρίχνει την αξία της εργατικής δύναμης. Ακολουθεί ένα πλέγμα μέτρων και ρυθμίσεων που βάζουν σε εφαρμογή τις αποφάσεις της Λισαβόνας και σε αυτόν τον τομέα.

Ετσι με τη «Χάρτα» μπαίνει σε εφαρμογή η «Σύνδεση των αμοιβών με την παραγωγικότητα και με τη διαφοροποίηση των επαγγελματικών προσόντων στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας». Δηλαδή η συλλογική σύμβαση εργασίας παύει να αποτελεί εγγύηση για το ύψος της αμοιβής. Η αμοιβή συνδέεται με την παραγωγικότητα, άρα κατά το δοκούν οι εργοδότες θα καθορίζουν τις αμοιβές, δε θα δεσμεύονται από τις ΣΣΕ. Πρόκειται για ανατροπή που θα την πληρώσουν πολύ ακριβά οι εργαζόμενοι. Η σύνδεση των μισθών με την παραγωγικότητα λύνει τα χέρια των εργοδοτών, αφού αυτοί θα καθορίζουν το «ύψος της παραγωγικότητας», τι θα πρέπει να παράγει δηλαδή ο εργαζόμενος μέσα σε ένα συγκεκριμένο χρόνο εργασίας. Γιατί με αυτόν τον τρόπο «αυτοί θα έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι» των αμοιβών! Ουσιαστικά, θεσμοθετείται η εργοδοτική αυθαιρεσία.

Σε αυτά η «Χάρτα» προσθέτει πλήθος φορολογικών ελαφρύνσεων και επιδοτήσεων για τις επιχειρήσεις. Μεταξύ άλλων προβλέπει:

- «Επιδοτούμενα προγράμματα για δομές στήριξης και μέτρα διευκόλυνσης μέσα στις επιχειρήσεις και για αναπλήρωση των αδειών μητρότητας ή γονικών αδειών, με εποχικό προσωπικό.

- Επιδότηση εργοδοτικών εισφορών επί ένα έτος για άνεργες μητέρες δύο παιδιών και άνω».

Ανεξάρτητα πάντως αν οι επιδοτήσεις προς το μεγάλο κεφάλαιο αφορούν αυτό που οι εργοδότες ονομάζουν μη μισθολογικό κόστος, αν πάρουν τη μορφή μείωσης των εργοδοτικών εισφορών στην ασφάλιση ή σε άλλους φορείς, ή αν πρόκειται για μέτρα που οδηγούν απευθείας στη μείωση των μισθών, συνολικά όλα αυτά που περιγράφει η περίφημη «Χάρτα» οδηγούν σε λιγότερες απολαβές για τους εργαζόμενους. Σε συνθήκες μάλιστα αύξησης της παραγωγικότητας και του ΑΕΠ, είναι σίγουρο ότι ο «οδικός χάρτης προς τη σύγκλιση» - όπως ονόμασε τη «Χάρτα» ο πρωθυπουργός - μετατρέπεται σε «οδικό χάρτη» συσσώρευσης κερδών και υπερκερδών για το μεγάλο κεφάλαιο.