Αρωμα πηγαίας δημιουργίας, σε προσωπικό ύφος, ανασαίνουμε στην τελευταία γραφή (τέταρτη) της Αννουσώς Κουσαθανά - Ρόε: «Η γειτονιά του Γιώρη». Ανυφάντρα η Αννουσώ, όπως η μάνα της η Βγενιώ, όχι μόνο στα καταπληκτικά υφαντά της Μυκόνου αλλά και στη γοητευτική αφήγησή της στην ντοπιολαλιά της Μυκόνου. Στημόνι και υφάδι πλέρια αρμονία, νησιώτικη γυναικεία ευαισθησία κι απέραντη αισθαντικότητα, μαγεύουν με όσα συμβαίνουν σε μια γειτονιά της παλιάς Μυκόνου, από 1945 μέχρι 1954.

Οσο κι αν κεντρικός ήρωας είναι ο Γιώρης (Γιώργος), όλοι κι όλα φωτίζονται ακέρια, συνήθειες, ψυχικά προσόντα, ντυμασιές. Ο τόπος με τα ήθη, έθιμα, ανέκδοτα, τραγουδάκια, ο χρόνος με τις ασχολίες, καθημερινές ή γιορτινές.

Πιο τονισμένο το φως στον Γιώρη, τον πιο όμορφο, καλό κι αγαπημένο στη γειτονιά, που ο πλούσιος εσωτερικός του κόσμος τον έστρεψε κι ενέταξε στον κομμουνισμό, κι όλοι τα χάσανε στο φιλοβασιλικό του περίγυρο: «Οι πιο πολλοί, σκέφτεται ο Γιώρης, δε θένε να καταλάβουνε, αλλά ούτε που ενδιαφέρονται να μάθουνε. Φοβούνται μήπως είναι κολλητική αρρώστια (ο κομμουνισμός), και δεν ξέρουνε πως η αρρώστια του κόσμου είναι ο καπιταλισμός που το μεγάλο ψάρι πάντα θα τρώει το μικρό, πριν προλάβει να το νιώσει».

Ο λεβέντης Γιώρης είχε τη μοίρα του Λαμπράκη κι ας γράψανε οι εφημερίδες (λ.χ., «Ακρόπολις») πως πρόκειται για ερωτοδουλειά - συνηθισμένο πρόσχημα για τη διαπόμπευση αγνών αγωνιστών.

Και το υφάδι και το στημόνι εκπέμπουν βαθύτατα ανθρωπιστικά μηνύματα για την ειρήνη, την ευτυχία και ισότητα, στημόνι και υφάδι της ψυχοσύνθεσης της Αννουσώς.

Στο τέλος του βιβλίου υπάρχει μικρό βιογραφικό της συγγραφέως και γλωσσάρι «για τις λέξεις που θα έμεναν ανεξήγητες στον αναγνώστη» από το πολύτιμο χρηστικό λεξικό του ιδιώματος της Μυκόνου του Παναγιώτη Κουσαθανά (Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης, 1996).

Η φωτογραφία του εξωφύλλου είναι του άντρα της Αννουσώς, του Νορβηγού Bjorn Roe, που πρωτοετής φοιτητής της Αρχιτεκτονικής πήγε στη Μύκονο, όπου τη γνώρισε. Εκδόσεις «Ροδακιό».