Η «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη, σε απόδοση στα ποντιακά από τον Κώστα Διαμαντίδη και σε σκηνοθεσία της Ελένης Γερασιμίδου, ανεβαίνει σήμερα, για δεύτερη συνεχή βραδιά, στο ανοιχτό θέατρο «Μίκης Θεοδωράκης» Ποντοκόμης του νομού Κοζάνης. Στην παρουσίαση του έργου στα ποντιακά συμμετέχουν ερασιτέχνες - μέλη ποντιακών συλλόγων της περιοχής Κοζάνης. Η μουσική είναι του Γιώργου Γερασιμίδη, η χορογραφία - κίνηση του Σίμωνα Πάτροκλου, τα σκηνικά - κοστούμια του Κώστα Βελινόπουλου, ενώ βοηθός σκηνοθέτη είναι η Αγγελική Ξένου. Ομως εκτός από τη γλώσσα, το ποντιακό «χρώμα» διατρέχει το σύνολο της παράστασης. Τα κοστούμια έχουν σα βάση τις ποντιακές στολές, με μικρές ενδυματολογικές επεμβάσεις, ενώ βασισμένες σε ποντιακά στοιχεία είναι και η μουσική και οι χορογραφίες.

Η υπόθεση της δημοφιλέστερης κωμωδίας του αρχαιοελληνικού θεάτρου, μέσα από την οποία ο Ποιητής έκανε την ύστατη προσπάθειά του για τον τερματισμό του Πελοποννησιακού πολέμου, είναι γνωστή: Η Αθηναία Λυσιστράτη, απογοητευμένη από τον ολέθριο εμφύλιο πόλεμο, συγκεντρώνει μιαν αυγή στο σπίτι της, που βρίσκεται κοντά στην Ακρόπολη, τις γυναίκες από όλες τις εμπόλεμες πόλεις, εχθρικές και συμμαχικές. Παρά τις διαφορετικές διαλέκτους που μιλάνε, η συνεννόηση είναι εύκολη γιατί όλες υποφέρουν τα ίδια βάσανα, κι όλες έχουν ένα και μόνο εχθρό, τον πόλεμο και μία μόνο επιθυμία, την ειρήνη. Αυτή η πολυπόθητη ειρήνη, που έρχεται τελικά χάρη στην αυστηρή ερωτική απεργία των γυναικών, δοξάζεται στη «Λυσιστράτη», που τελειώνει με ένα συμπόσιο μουσικής και χορευτικής αποθέωσης. Στην παράσταση, όπως αναφέρει η Ελ. Γερασιμίδου, «αναδεικνύονται τα μηνύματα του έργου, τα αντιπολεμικά, που στις μέρες μας είναι πολύ επίκαιρα, και βεβαίως το κυριότερο που είναι ο ύμνος στο υπέρτατο αγαθό, την ειρήνη». Τονίζει επίσης «πως είναι πολύ σημαντικό να συμβάλλουμε στη διατήρηση της πολιτιστικής μας ταυτότητας. Να βοηθήσουμε στο να μην εξαφανιστούν οι ντοπιολαλιές μας. Είναι και αυτό μια μορφή αντίστασης, σε μια περίοδο που την εξαφάνιση ακόμα και των εθνικών γλωσσών - πόσο μάλιστα των τοπικών - κάποιοι τη θεωρούν αναπόφευκτη, ενώ είναι στόχος του πολιτιστικού τμήματος της παγκοσμιοποίησης».