Λέγομαι Δέσποινα Ρήτα του Λαζάρου. Γεννήθηκα στο Παλαιογυναικόκαστρο Κιλκίς. Στα χρόνια της Κατοχής έλαβα μέρος στη θρυλική ΕΠΟΝ, στον εφεδρικό ΕΛΑΣ και από το Γενάρη του 1944 στο μόνιμο ΕΛΑΣ, μαχήτρια, παίρνοντας μέρος στις περισσότερες μάχες στη Μακεδονία. Στο ΔΣΕ βγήκα εθελόντρια το Νοέμβρη 1946. Από τότε έγινα και μέλος του ΚΚΕ. Και για τις ανδραγαθίες μου προήχθην σε ανθυπολοχαγό.

Στη μάχη της Θεσσαλονίκης, στον Κάμπο, τραυματίστηκα βαριά στα δυο μου πόδια. Μετά δέκα μέρες βρέθηκα σε Νοσοκομείο της Βουλγαρίας. Νοσηλεύτηκα μετά πολλών εγχειρήσεων. Και στην αρχή με πατερίτσες στάλθηκα σε ελληνοβουλγαρικά φροντιστήρια όπου εργάστηκα δασκάλα στα Ελληνόπουλα, όλα τα χρόνια μέχρι τον επαναπατρισμό μου στην Ελλάδα, το 1983.

Σαν ανάπηρη πολέμου, στη Βουλγαρία έπαιρνα σύνταξη. Εδώ, στην Ελλάδα, από το 1985 πέρασα δύο φορές από ειδική Επιτροπή αναπήρων. Την πρώτη, μου έβγαλαν 60% αναπηρία. Τη δεύτερη, 35%!

Βάσει νόμου του κράτους, όπως διάβασα στην εφημερίδα της Εθνικής Αντίστασης, άλλοι αγωνιστές, εκτός των μεταλλίων και επαίνων, απολαμβάνουν από ένα περίπτερο, πολλοί μάλιστα και κάρτα κυκλοφορίας στην πόλη.

Δυστυχώς στην πόλη των Ιωαννίνων, όπου διαμένω, τα περίπτερα η Νομαρχία τα διανέμει σε αρρώστους ή σε πολίτες τροχαίων, που δεν έχουν σχέση με αναπήρους πολέμου Εθνικής Αντίστασης. Μάλιστα, όπως λένε, έχουν μεγάλο βαθμό αναπηρίας. Αυτό γίνεται από τις εκλογές της Αυτοδιοίκησης στα Γιάννενα.

Ετσι, εμείς, σε ηλικία 77 ετών σαν εμένα, δεν πρόκειται να προτιμηθούμε ποτέ! Φαίνεται, μας θεωρούν ζητιάνους και όχι αγωνιστές. Παρακαλώ, αν όντως υπάρχει νομική διαταγή, ας επιβληθεί και στην ενταύθα Νομαρχία.