Κατ' αρχάς, ας επιτραπεί στους Αμερικανούς να καταλαβαίνουν οι ίδιοι το συμφέρον τους καλύτερα από οποιονδήποτε κριτή. Εδώ ισχύει η παλιά ελληνική λαϊκή ρήση: «Οσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος». Για να κατανοηθεί η τωρινή πολιτική των ΗΠΑ πρέπει προηγουμένως να κατανοηθεί το περιεχόμενο της «νέας τάξης πραγμάτων», το νέο αμερικανικό δόγμα στο οποίο συμφωνεί κι ο ευρωκολαούζος ιμπεριαλιστής. Εδώ δεν πρόκειται απλά και μόνο για την αμερικανική μονοπωλιακή επικυριαρχία. Αυτή έτσι κι αλλιώς υπήρχε σε ένα μεγάλο τμήμα του πλανήτη και έγινε καθολική μετά τη διάλυση του σοβιετικού πόλου ισχύος.

Είναι μια νέα ιμπεριαλιστική πολιτική. Η προηγούμενη, της «κατευναστικής ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας», τέλειωσε πριν σαράντα χρόνια. Ηταν η πολιτική «Συμμαχία για την πρόοδο» του Αμερικανού Προέδρου Τζον Κένεντι, που πρόβλεπε την ανάδειξη, υποστήριξη κι ενίσχυση αστικοφιλελεύθερων κυβερνήσεων κατά των λατινοαμερικανικών χουντικών καθεστώτων μπανανίας και που οδήγησε στη δολοφονία του. Από τότε όλη η προσπάθεια του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος εξουσίας ετοίμαζε την τωρινή κατάληξη: Την υποταγμένη πολεμική αναμόχλευση, ανακατάταξη κι ανασυγκρότηση του πλανήτη με τον εξανδραποδισμό και την αγελοποίηση αθλίων λαών και εθνών. Ο κατήφορος άρχισε με την ανατροπή της ΕΣΣΔ και των Λαϊκών Δημοκρατιών και την προσέλευση αθλίων μαζών στις καπιταλιστικές χώρες για να πιέσουν το οργανωμένο και δυνατό εργατικό κίνημα. Επεται η συνέχεια. Το ζήτημα για τις ΗΠΑ δεν είναι να ειρηνεύσουν, π.χ., τη Μέση Ανατολή με πολιτική κατευνασμού και λύσεων. Αντίθετα, θέλουν την ανάπτυξη της πολεμικής ατμόσφαιρας που είναι απαραίτητη στη μιλιταριστική αναμόχλευση του πλανήτη. Το Ισραήλ είναι στη συγκεκριμένη στιγμή η μιλιταριστική δύναμη που τους εξυπηρετεί. Εδώ οφείλονται οι φιλο-ισραηλινές φωνές στο αμερικανικό Κογκρέσο που αρνούνται ακόμη και κάθε φιλο-ισραηλινό σχέδιο ειρήνευσης. Σε όσους έχουν την απορία «γιατί οι ΗΠΑ δε βλέπουν ένα εφαρμοσμένο σχέδιο ειρήνευσης», η απάντηση είναι μία: «Ποιος είπε ότι οι ΗΠΑ θέλουν την ειρήνευση;». Μέσα από το ατέρμονο αλισβερίσι περί ειρήνευσης επέβαλαν την πολεμική ατμόσφαιρα και την κατάκτηση εθνών και λαών της περιοχής, όπως, π.χ., Αφγανιστάν, Ιράκ και συνεχίζεται.