1) Το κριτήριο, για να πάρει κανείς θέση υπέρ ενός πολέμου, είναι, αν αυτός είναι δίκαιος. Τέτοιοι πόλεμοι υπήρξαν. O πόλεμος του λαού του Βιετνάμ κατά του γαλλικού και σε συνέχεια κατά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Ο πόλεμος του Κόκκινου Στρατού κατά του φασισμού. Ο πόλεμος της νεοσύστατης Σοβιετικής Εξουσίας κατά των 16 εισβολέων - χωρών, ή ο ένοπλος αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Και πολλοί άλλοι.

Ο πόλεμος κατά του Ιράκ είναι άδικος. Επομένως, είτε τον αποφασίσει ο ΟΗΕ, είτε μόνο οι ΗΠΑ - Βρετανία και άλλοι, πρέπει το μέτωπο των λαών κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου να είναι αποφασιστικό. Κι αν μάλιστα γίνει με απόφαση του ΟΗΕ, πρέπει να καταδικαστεί απ' τους λαούς και ο ΟΗΕ. Κανείς δε δικαιούται να οχυρωθεί πίσω από τυχόν θέση του υπέρ του πολέμου, με το πρόσχημα σεβασμού του ΟΗΕ. Θα είναι μέγιστη υποκρισία. Πολύ περισσότερο που σήμερα ο ΟΗΕ εκφράζει έναν αρνητικό συσχετισμό για τους λαούς μετά την επικράτηση της αντεπανάστασης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Αυτές είναι οι κοσμογονικές αλλαγές, που άλλα κόμματα επευφήμησαν...

2) Η Ελλάδα πρέπει να βγει από τον πόλεμο. Καμιά διευκόλυνση στους δολοφόνους. Τα προσχήματα έχουν καταρρεύσει. Ο πόλεμος γίνεται για τη λεία. Το συμφέρον του λαού είναι σε αντίθεση με τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών.

Χρειάζεται παλλαϊκός ξεσηκωμός με το σύνθημα «Εξω η Ελλάδα από τον πόλεμο», που σημαίνει: Να κλείσει η βάση της Σούδας, να γυρίσει το πολεμικό πλοίο από τον Κόλπο, ούτε σπιθαμή εδάφους, αέρα, θάλασσας στους επιδρομείς. Και, ταυτόχρονα, να συνδεθούν περισσότερο αυτά τα αιτήματα με την πάλη κατά της αντιλαϊκής πολιτικής κυβέρνησης και ΕΕ. Πόλεμος και φτώχεια πηγαίνουν μαζί. Αντιπολεμικό κίνημα, που δε θα σέρνεται πίσω από τις στοχεύσεις του γαλλογερμανικού άξονα. Η ΕΕ δεν αποτελεί εγγύηση για τους λαούς. Στο μοίρασμα της λείας στοχεύει κι αυτή. Κίνημα αντιιμπεριαλιστικό, ως συμβολή στην πάλη για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, για μέτωπο λαϊκό.