1) Ο αγώνας για την αποτροπή του επερχόμενου πολέμου και την αυτοδιάθεση των λαών δε συμβιβάζεται με προαπαιτούμενα. Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να εξαρτηθεί από το αν θα ταυτιστεί με τον πόλεμο ή όχι το Συμβούλιο Ασφαλείας.

Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ με αυτό το επιχείρημα απλώς εφευρίσκουν ένα φύλλο συκής, πίσω από το οποίο επιχειρούν να κρύψουν προσωρινά τη συναίνεσή τους στον προετοιμαζόμενο πόλεμο. Εδώ υπάρχει και μια άλλη σημαντική παράμετρος: Για λόγους που αφορούν στο μοίρασμα των σφαιρών επιρροής, η ηγεμονική δύναμη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η Γερμανία, μετά την τελευταία Σύνοδο Κορυφής, δήλωσε, πως δε θα συμμετάσχει στον πόλεμο είτε υπάρξει είτε δεν υπάρξει απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Ιστορικά, όταν υπήρχε διάσπαση των κυρίαρχων δυτικών δυνάμεων, πάντα ο ένας από τους δύο πόλους του δικομματισμού τοποθετείτο με την πλευρά εκείνη που έστω φαινομενικά πλησίαζε στα βραχυπρόθεσμα συμφέροντα της χώρας. Σήμερα και οι δύο εταίροι του δικομματισμού τάσσονται με την πλευρά των γερακιών του πολέμου, δηλαδή τον Μπους και τον Μπλερ. Η δεύτερη γλώσσα στο κρεσέντο της διγλωσσίας που χρησιμοποιούν δεν αφορά παρά μόνον τη λεγόμενη επικοινωνιακή πολιτική.

2) Η εμπλοκή της χώρας μας στον προετοιμαζόμενο πόλεμο είναι αφ' ενός πολιτική, με τις θέσεις που παίρνει στους διεθνείς οργανισμούς και ιδιαίτερα στο ΝΑΤΟ, όπου σε αντίθεση με άλλες χώρες (Γαλλία - Βέλγιο) συναίνεσε στα μέτρα προετοιμασίας του πολέμου, όσο και στρατιωτική, με τις διευκολύνσεις στις αμερικανικές δυνάμεις. Η χώρα μας, μαζί με τον άξονα Τουρκίας-Ισραήλ, αποτελεί το στρατιωτικό αναγκαίο «βάθος του πολεμικού μετώπου». Η πολιτική αυτή, εκτός των άλλων, μας φέρνει και σε ρήξη με ένα «εν δυνάμει» φυσικό σύμμαχο, απέναντι στον τουρκικό υποϊμπεριαλιστικό καθεστώς, μας οδηγεί σε ρήξη με τον αραβομουσουλμανικό πληθυσμό. Στην Ελλάδα το πρώτο αίτημα του αντιπολεμικού κινήματος δεν μπορεί παρά να είναι η άρση κάθε είδους στρατιωτικών διευκολύνσεων στις δυνάμεις της «νέας τάξης».