1) Είναι σαφές ότι δεν πρέπει να γίνει πόλεμος, ακόμα και στην περίπτωση που ληφθεί μια εκβιασμένη και διφορούμενη σχετική απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και δεν ασκηθεί «βέτο» από τα μόνιμα μέλη που διαφωνούν με αυτή την εξέλιξη.

Οι πρόσφατες δηλώσεις Μπους - Μπλερ δείχνουν αφ' ενός τη δυσκολία που συναντούν στην προσπάθειά τους να ληφθεί έστω κι έτσι μια απόφαση του ΟΗΕ και αφ' ετέρου τη θρασεία επιμονή τους, για να επικρατήσει μια «κουλτούρα πολέμου» και να υπονομευτεί πλήρως το ισχύον σύστημα διεθνών εγγυήσεων, ο ρόλος, η υπόσταση και ο ίδιος ο ΟΗΕ. Ταυτόχρονα, επιδιώκουν να επιβάλουν μια μονιμότερη στρατηγική ηγεμονίας επί των εν δυνάμει, ή αναδυόμενων, άλλων πόλων, όπως η ΕΕ, η Κίνα, η Ρωσία, η Λατινική Αμερική, οι χώρες της Μέσης Ανατολής.

Γι' αυτούς τους λόγους, το φιλειρηνικό κίνημα δεν αρκείται στον καθαρό στόχο για «όχι πόλεμο χωρίς καμία επιφύλαξη και δικαιολογία», αλλά υποστηρίζει ενεργητικά όλες τις αντιστάσεις απ' όπου κι αν προέρχονται κι επίσης στηρίζει τις τάσεις εκδημοκρατισμού και ενεργού φιλειρηνικού ρόλου του ΟΗΕ και τις κατακτήσεις του νομικού μας πολιτισμού σε διεθνές επίπεδο.

2) Δεν αρκεί να συμφωνήσουν οι φιλειρηνικές δυνάμεις στην απόλυτη απεμπλοκή της χώρας μας από τη διεξαγωγή του πολέμου και στα επιμέρους ζητήματα που συγκροτούν αυτή τη θέση απεμπλοκής. Κι αυτό γιατί η γεωπολιτική θέση της χώρας μας, όπως επίσης και η ιδιότητα της Προεδρίας της ΕΕ, την οποία ασκεί η ελληνική κυβέρνηση αυτό το κρίσιμο εξάμηνο, θέτουν σε πρώτη προτεραιότητα την απαίτηση του φιλειρηνικού κινήματος της χώρας μας, για να αναληφθούν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες ειρήνης, εξωστρεφείς και διεθνούς εμβέλειας, πολύ πέραν τού να «τακτοποιήσουμε τα του οίκου μας».

Η κυβέρνηση Σημίτη είναι διπλά υπόλογη προς τον ελληνικό λαό και τη διεθνή κοινή γνώμη, προς τα εκατομμύρια διαδηλωτών που έχουν δώσει ιστορικό διαμέτρημα στις παγκόσμιες φιλειρηνικές κινητοποιήσεις.

Με πρόσχημα τις «εξυπηρετήσεις εθνικών συμφερόντων», η κυβέρνηση Σημίτη αφ' ενός επέτρεψε και θα επιτρέψει την έμμεση και άμεση συμμετοχή της χώρας μας στον επικείμενο πόλεμο και αφ' ετέρου κινήθηκε και κινείται σε προσχηματικούς «μέσους όρους» στη σκληρή αντιπαράθεση που υπάρχει μέσα στην ΕΕ. Ακολουθεί η κυβέρνηση Σημίτη μια πολιτική χωρίς βούληση, χωρίς καθαρές επιλογές, μια πολιτική που εν τέλει «κλείνει το μάτι» στους Μπους - Μπλερ.