Υπόθεση του λαϊκού κινήματος απαιτείται να γίνει η Παιδεία, όπως δηλώνει και πανό από τις μαθητικές κινητοποιήσεις το 2000

Τόσο σε επίπεδο διακηρύξεων όσο και από τα πρώτα συμπεράσματα από την πρόσφατη Σύνοδο των Υπουργών Παιδείας στις Βρυξέλλες (6/2), φάνηκε ότι η Ελληνική Προεδρεία συνεχίζει την προώθηση των αναδιαρθρώσεων εκείνων που θα υποτάσσουν ακόμα περισσότερο την Παιδεία στους νόμους της αγοράς. Που θα κάνουν το εκπαιδευτικό μοντέλο «συμβατό» με το μοντέλο του εργαζομένου που θα εξυπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Δείχνουν ένα δρόμο που οδηγεί σε μία Παιδεία που λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, προς την κατηγοριοποίηση και ταξική διαφοροποίηση των σχολείων, των μαθητών και των εκπαιδευτικών. Προς μία γνώση λιγότερη, χειρότερη, για λιγότερους.

Πρόκειται για εξελίξεις που ήδη προδιαγράφονται μέσα από τους νόμους για την «αξιολόγηση», μέσα από το νομοθετικό πλαίσιο της «μεταρρύθμισης» που έσπρωξε το μεγάλο ποσοστό των παιδιών της εργατικής τάξης προς την κατάρτιση των ΤΕΕ αντί για το Λύκειο. Στην ανώτατη εκπαίδευση, η διαδικασία της Μπολόνια οδηγεί στην κατηγοριοποίηση και υποβάθμιση του ίδιου του χαρακτήρα της, στην απαξίωση των πτυχίων μαζί με τη στενότερη σύνδεσή της στους νόμους και τις εκάστοτε ανάγκες της αγοράς αντί να υπηρετεί την επιστήμη.

Η ίδια η ΕΕ δεν κρύβει ότι στόχος της είναι να εντείνει αυτή την ίδια πολιτική και μιλά για την Παιδεία, παραγκωνίζοντας όλο και περισσότερο τις παιδαγωγικές αναφορές και επισημαίνοντας την ανάγκη «συνοχής» των πολιτικών εκπαίδευσης με τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στις εργασιακές σχέσεις. Η «Συνθήκη της Λισαβόνας» δε λείπει από καμία εξαγγελία μέτρων και πίσω από τις διακηρύξεις για τη χρήση νέων τεχνολογιών, επιμόρφωση εκπαιδευτικών, ίσες ευκαιρίες για την πρόσβαση στην εκπαίδευση και απασχόληση, τη συνεργασία στον τομέα πανεπιστημιακών διπλωμάτων, επαγγελματική κατάρτιση κλπ., η Ελληνική Προεδρία επιχειρεί να κρύψει τον πραγματικό στόχο της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης για τη διαμόρφωση εργατικού δυναμικού, πιο ευέλικτα προσαρμοσμένου στις σύγχρονες ανάγκες της καπιταλιστικής αγοράς.

Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, την κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του κεφαλαίου, το κίνημα της Παιδείας, εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές, μαζί με όλο το αγωνιστικό λαϊκό κίνημα, αντιπαραθέτουν τη δική τους πρόταση για Παιδεία που έχει ως γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες. Και η άτυπη Σύνοδος των Υπουργών Παιδείας όπως και η ανάληψη της προεδρίας της ΕΕ από την Ελλάδα, είναι αφορμή για την προβολή αυτής της πρότασης αλλά και την ανάληψη πρωτοβουλιών που θα αντιπαλεύουν την ενιαία επίθεση του κεφαλαίου. Πρωτοβουλίες που βασίζονται στην ενωτική, αγωνιστική συσπείρωση των εργαζομένων με συνδετικό ιστό τα κοινά ταξικά τους συμφέροντα και με αιτήματα και μορφές πάλης που να τα αναδεικνύουν και να τα προωθούν. Με σαφή χαρακτηριστικά ενάντια στην αιτία που γεννά και εντείνει τα προβλήματα που βιώνουν οι εργαζόμενοι. Ενάντια σε εκείνους που προσπαθούν να διοχετεύσουν την αγανάκτηση σε «ακίνδυνα» για το σύστημα κανάλια και που είναι οι ίδιοι οι οποίοι με τη στάση τους έμμεσα ή άμεσα βάζουν πλάτη στην πολιτική ισοπέδωσης των δικαιωμάτων.

Στις 28 του Φλεβάρη, μία σειρά φορέων που συσπειρώνονται σε αυτή τη βάση έχουν δώσει ραντεβού στα Προπύλαια, σε ένα συλλαλητήριο καταδίκης της πολιτικής της ΕΕ για την Παιδεία. Εκπαιδευτικοί, φοιτητές, σπουδαστές, γονείς. Μία μέρα μετά, την 1 του Μάρτη, επίσης στα Προπύλαια, η «Δράση: Θεσσαλονίκη 2003» καλεί τους εργαζόμενους μαζί με τους φορείς της Παιδείας να βγάλουν στους δρόμους την αγανάκτησή τους για την πολιτική που επιτάσσει η ΕΕ και εφαρμόζει η ελληνική κυβέρνηση.