Ενα ιστορικό μήνυμα, όπως δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες του 1951, και μετά 52 χρόνια παραμένει τόσο επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε, μας στέλνει η Μαρία Κυριακίδου, εξηγώντας πως βγήκε απ' το βράχο του Τρικεριού όπου, μετά την «αναμόρφωση» του Μακρονησιού, είχαν ξαναστείλει τις 573 απροσκύνητες γυναίκες εξόριστες. Η δημοσίευση του μηνύματος αυτού, ας είναι και τιμή σε όσες απ' αυτές (και είναι οι περισσότερες...) δεν υπάρχουν στη ζωή, αναφέρει και παραθέτει το «μήνυμα των εξορίστων γυναικών για την ειρήνη, από το βράχο της εξορίας των», που στάλθηκε «προς την Επιτροπήν για την Παγκόσμιον Ειρήνην και την Παγκόσμιον Δημοκρατικήν Ομοσπονδίαν Γυναικών»:

«Βαρύ και γοργό ακούγεται να πλησιάζει στη χώρα μας το βήμα του πολέμου κι όμως ακόμα δεν πήρε ανάσα η Πατρίδα μας. Ακόμα τα καμένα χωριά μας καπνίζουνε και τα χωράφια μας δεν πρόφτασαν να καρπίσουν. Σκιάζεται η ζωή να περάσει το κατώφλι του ρημαγμένου σπιτικού μας κι οι κούνιες των μικρών μας είναι ασυντρόφευτες, γιατί λείπει ο ζεστός κόρφος της μάνας και το προστατευτικό χέρι του πατέρα.

Είναι σκοτωμένοι, είναι εκτελεσμένοι, είναι μακριά, πίσω από τα σίδερα της φυλακής, μέσα στους συρματόπλεκτους κλωβούς και στα ξερονήσια, όπου τους θερίζει η αρρώστια και τους ταπεινώνουν ανείπωτοι εξευτελισμοί. Τα νιάτα δεν πρόφτασαν να χορτάσουν ψωμί, δεν πήγαν σχολειό, δεν πρόφτασε να γελάσει το χείλι τους, γιατί ζούνε κάτω από τη σκιά του χάρου, μελλοθάνατα, και φτύνουν αίμα μέσα στις φυλακές και στα ξερονήσια.

Περίτρομες οι μανάδες ακούμε τούτο το γνώριμο θανατερό βήμα και ζητούμε με κάθε τρόπο να το σταματήσουμε. Γι' αυτό, μαζί με όλες τις γυναίκες του κόσμου, κι εμείς οι πολιτικές εξόριστες στο ερημονήσι του Τρίκερι βάζουμε τις υπογραφές μας κάτω από την έκκληση για τη σύναψη συμφώνου ειρήνης ανάμεσα στους 5 μεγάλους. Εμείς περισσότερο από κάθε άλλον είμαστε θύματα της πολεμοκαπηλίας και της πολιτικής εμπάθειας, που θαφτήκαμε ζωντανές "επ' αόριστον" μακριά από την οικογενειακή θαλπωρή και τη δημιουργική εργασία χωρίς να φταίξουμε σε τίποτα.

Ενώνουμε κι εμείς τα χέρια μας με τις γυναίκες όποιας φυλής, όποιας θρησκείας, όποιας εθνικότητας, όποιας ιδεολογίας για να φράξουμε το δρόμο στον πόλεμο που είναι καταστροφή και όλεθρος. Εμείς οι γυναίκες που δίνουμε στα παιδιά μας τη ζωή, έχουμε και το χρέος να τη σώσουμε από τον αφανισμό. Να σταθούμε ολόψυχα πλάι στους φίλους της ειρήνης και να τους βοηθήσουμε να πετύχουν οι προσπάθειές τους. Ετσι μόνο θα λάμψει ζωογόνος ο ήλιος της αγάπης πάνω από το λίκνο των παιδιών μας που είναι το ελπιδοφόρο αύριο, δε θα διακοπεί η δημιουργική εργασία και θα ανθίσει χαρούμενα το δέντρο της ζωής.

Σεπτέμβριος 1951

Οι εξόριστες: Ρόζα Ιμβριώτη, παιδαγωγός, Μαρία Καραγιώργη, Χαριάτη Αικατερίνη, ζωγράφος, Φρόσω Μυλωνάκου, τραπεζικός υπάλληλος, Μαλαματιανού Ελ., Υπ. Κοιν. Ασφαλίσεων, Κατίνα Μαμέλη, διδασκάλισσα, Κ. Μόσχου, οικοκυρά, Μ. Νικολοπούλου, μαθηματικός, Βανταράκη διδασκάλισσα, Κλ. Βόρρου, οικοκυρά, Λαμ. Χρόνη επισκέπτρια Αδελφή, Μαρία Χιτοπούλου οικιακά, Ελένη Γαρίδη καθηγήτρια, Δήμητρα Μαλέγκου εργάτρια, Ελλη Νικολαΐδου μουσικός.